บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 215

ตั้งแต่วันที่พวกเขาสองคนเล่นละครต่อหน้ามู่หรูกงกงครั้งนั้น ก็ไม่มีการพูดถึงเรื่องแต่งพระชายารองอีกเลย

หยวยชิงหลิงยังรู้สึกดีใจคิดว่าเรื่องนี้ผ่านไปแล้ว คิดไม่ถึงว่า กลับถูกพูดขึ้นต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ แม้ฮ่องเต้จะไม่คิดจะมีบัญชา

แต่ฉู่หมิงหยางกลับพูดออกมา หากไม่เป็นไปอย่างที่พูด คนที่เสียหน้าก็หนีไม่พ้นตระกูลฉู่

ตระกูลฉู่ยินดีจะเสียหน้าเช่นนี้หรือ

หยวนหย่งอี้มองฉู่หมิงหยางอย่างเกลียดชัง เดิมที่อ๋องฉู่ก็ต้องแต่งพระชายารอง พอตัวเองรู้ก็เลยมาสำรวจก่อน แต่งให้อ๋องฉู่นั้นดีแค่ไหน เช่นนั้นนางก็จะได้เป็นพี่น้องกับพระชายาฉู่แล้ว

แม่นมสี่สะกดกลั้นอารมณ์ที่อยู่ในใจ ประคองหยวนชิงหลิงเอาไว้ เกรงว่านางจะทำอะไรลงไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบเพราะคำพูดของฉู่หมิงหยาง

ฉู่หมิงหยางมองหยวนชิงหลิงด้วยสายตาชั่วร้ายอำมหิต รอคำตอบของนาง

หยวนชิงหลิงมองนาง เอ่ยอย่างมั่นใจว่า “ข้ากับเจ้า ไม่มีทางได้เป็นพี่น้องกันแน่นอน”

ในเมื่อฉู่หมิงหยางกล้าจะพูดออกมา นางเองก็กล้าพูดออกไป

ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างก็ได้ยินทุกคำพูด เจ้ามีโสวฝู่ฉู่ ข้ามีไท่ซ่างหวง เรามาสู้กันสักตั้ง

ฉู่หมิงหยางยิ้มเย็น “เกรงว่าเรื่องของวาสนานั้น สุดที่คนเราจะควบคุมได้”

“วาสนาบ้าบออะไร”หยวนหย่งอี้ฟังออก พี่พระชายาฉู่ไม่ได้คิดจะเอานาง จึงออกหน้าเรียกร้องความยุติธรรม “ถ้าเจ้าจะเป็นรองพระชายาฉู่ ต้องผ่านการตัดสินใจอยู่แล้ว พี่พระชายาฉู่บอกไม่อนุญาต เช่นนั้นเจ้าก็เป็นไม่ได้ เจ้าเปลื้องจนหมดเพื่อดึงดูดอ๋องฉู่ก็ไม่เป็นผลหรอกนะ อ๋องฉู่คงไม่มองต้นอ่อนเน่าๆอย่างเจ้า”

ฉู่หมิงหยางหมุนตัวไปอย่างเย็นชา ทำหน้าไม่พอใจราวกับจะพูดกับหยวนหย่งอี้

ฉู่หมิงชุ่ยช่วยอะไรไม่ได้เลย บางทีอาจจะไม่คิดช่วยเหลือด้วยซ้ำ ได้แต่ยกแขนเสื้อขึ้นมองอยู่ข้างๆด้วยสายตาเย็นชา

หยวนหย่งอี้มองไปที่หยวนชิงหลิง เอ่ยอย่างโมโหว่า “พี่พระชายาฉู่ ข้าพูดจาหยาบคายเกินไปหรือไม่”

หยวนชิงหลิงมองนาง ค่อยๆพยักหน้า “ใช่ แต่ว่า ตรงกับใจข้าจริงๆ”

ใบหน้ากลมนั้น เกิดประกายสดใสขึ้นราวกับดอกไม้ ส่องสว่างขึ้นมา

แล้วก็เข้าไปน้อมทักทายไทเฮาพร้อมกัน ความสนใจของไทเฮาอยู่ที่ตัวหยวนชิงหลิงอยู่ที่หยวนชิงหลิงทั้งหมด

คอยถามซ้ำๆอย่างละเอียดว่านางกินดื่มเป็นอย่างไรบ้าง ยังมีอาการอาเจียนหรือไม่ ยังเวียนหัวหรือไม่ ปัสสาวะบ่อยหรือไม่ อ๋องฉู่อยู่ในร่องในรอยหรือไม่ ถามจนหยวนชิงหลิงรู้สึกเขินเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

เสียนเฟยกับฮองเฮาก็อยู่ด้วย และเป็นครั้งแรกที่เสียนเฟยเผยสีหน้าอบอุ่นให้กับหยวนชิงหลิง กำชับเรื่องที่ควรระวังระหว่างตั้งครรภ์กับนาง

หลังจากออกมาจากตำหนักของไทเฮา หยวนชิงหลิงก็พาแม่นมสี่และลู่หยาไปยังตำหนักฉินคุน

หยวนหย่งอี้ตามอยู่ห่างๆไม่ไกลมากนัก

ลู่หยาพูดเสียงเบาๆว่า “พระชายา รองพระชายาหยวนคอยตามแต่ท่าน ”

หยวนชิงหลิงก็รู้สึกได้ หันกลับไปมองนาง หยวนหย่งอี้รีบหลบเข้าไปในพุ่มดอกไม้ ชั่วครู่ค่อยเยี่ยมหน้าออกมา มองหยวนชิงหลิงอย่างอายๆ

สำหรับท่าทีของหยวนหย่งอี้ หยวนชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจมาก

ตอนนี้นางเชื่อคำพูดคำนั้นของหยู่เหวินเห้าแล้ว หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

นางเอาแต่มาป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆตนเอง มองนางด้วยสายตารักเทิดทูน แต่ใครจะรู้ว่าในใจมีแผนการอะไร นางคิดจริงๆว่าตัวเองไม่ได้มีอะไรควรค่าแก่การนับถือ

นางสั่งการลู่หยา “ไปเชิญพระชายารองหยวน”

ลู่หยารีบเดินไป โค้งคำนับ “พระชายารองหยวน พระชายาเชิญท่านไปพบเพคะ”

สายตาของหยวนหย่งอี้มีแสงสว่างวาบขึ้นชั่วขณะ เดินแกมวิ่งเข้าไปหา มองหยวนชิงหลิงตาแป๋ว

หยวนชิงหลิงรู้สึกพูดไม่ออกอยู่บ้างเล็กน้อย ภาพนี้ทำให้นางคิดถึงทุกครั้งตอนที่มือนางถือกระดูกเอาไว้ ตอเป่าก็มองนางเช่นนี้เหมือนกัน

“เจ้าเอาแต่ตามข้าทำไมกัน”หยวนชิงหลิงพูด

หยวนหย่งอี้มองนางอย่างหลงใหล “ข้า แม่ข้าบอกว่าต้องขอบคุณพระชายา ถามพระชายาว่ามีเวลาว่างเมื่อไหร่ นางอยากจะมาเยี่ยมพระชายา ”

“ทำไมท่านแม่ของเจ้าต้องขอบคุณข้าด้วย”หยวนชิงหลิงถามอย่างประหลาดใจ

“วันนั้น ”หยวนหย่งอี้รู้สึกตื้นตัน “ท่านอยู่นอกเมือง ช่วยท่านแม่ข้าเอาไว้ ท่านแม่อยากจะขอบคุณท่านมาตลอด”

หยวนชิงหลิงมึนงง “ข้าเคยช่วยท่านแม่เจ้าไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน