บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 215 ที่ดื่มมันคืออะไรกันแน่

ตั้งแต่วันที่พวกเขาสองคนเล่นละครต่อหน้ามู่หรูกงกงครั้งนั้น ก็ไม่มีการพูดถึงเรื่องแต่งพระชายารองอีกเลย

หยวยชิงหลิงยังรู้สึกดีใจคิดว่าเรื่องนี้ผ่านไปแล้ว คิดไม่ถึงว่า กลับถูกพูดขึ้นต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ แม้ฮ่องเต้จะไม่คิดจะมีบัญชา

แต่ฉู่หมิงหยางกลับพูดออกมา หากไม่เป็นไปอย่างที่พูด คนที่เสียหน้าก็หนีไม่พ้นตระกูลฉู่

ตระกูลฉู่ยินดีจะเสียหน้าเช่นนี้หรือ

หยวนหย่งอี้มองฉู่หมิงหยางอย่างเกลียดชัง เดิมที่อ๋องฉู่ก็ต้องแต่งพระชายารอง พอตัวเองรู้ก็เลยมาสำรวจก่อน แต่งให้อ๋องฉู่นั้นดีแค่ไหน เช่นนั้นนางก็จะได้เป็นพี่น้องกับพระชายาฉู่แล้ว

แม่นมสี่สะกดกลั้นอารมณ์ที่อยู่ในใจ ประคองหยวนชิงหลิงเอาไว้ เกรงว่านางจะทำอะไรลงไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบเพราะคำพูดของฉู่หมิงหยาง

ฉู่หมิงหยางมองหยวนชิงหลิงด้วยสายตาชั่วร้ายอำมหิต รอคำตอบของนาง

หยวนชิงหลิงมองนาง เอ่ยอย่างมั่นใจว่า “ข้ากับเจ้า ไม่มีทางได้เป็นพี่น้องกันแน่นอน”

ในเมื่อฉู่หมิงหยางกล้าจะพูดออกมา นางเองก็กล้าพูดออกไป

ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างก็ได้ยินทุกคำพูด เจ้ามีโสวฝู่ฉู่ ข้ามีไท่ซ่างหวง เรามาสู้กันสักตั้ง

ฉู่หมิงหยางยิ้มเย็น “เกรงว่าเรื่องของวาสนานั้น สุดที่คนเราจะควบคุมได้”

“วาสนาบ้าบออะไร”หยวนหย่งอี้ฟังออก พี่พระชายาฉู่ไม่ได้คิดจะเอานาง จึงออกหน้าเรียกร้องความยุติธรรม “ถ้าเจ้าจะเป็นรองพระชายาฉู่ ต้องผ่านการตัดสินใจอยู่แล้ว พี่พระชายาฉู่บอกไม่อนุญาต เช่นนั้นเจ้าก็เป็นไม่ได้ เจ้าเปลื้องจนหมดเพื่อดึงดูดอ๋องฉู่ก็ไม่เป็นผลหรอกนะ อ๋องฉู่คงไม่มองต้นอ่อนเน่าๆอย่างเจ้า”

ฉู่หมิงหยางหมุนตัวไปอย่างเย็นชา ทำหน้าไม่พอใจราวกับจะพูดกับหยวนหย่งอี้

ฉู่หมิงชุ่ยช่วยอะไรไม่ได้เลย บางทีอาจจะไม่คิดช่วยเหลือด้วยซ้ำ ได้แต่ยกแขนเสื้อขึ้นมองอยู่ข้างๆด้วยสายตาเย็นชา

หยวนหย่งอี้มองไปที่หยวนชิงหลิง เอ่ยอย่างโมโหว่า “พี่พระชายาฉู่ ข้าพูดจาหยาบคายเกินไปหรือไม่”

จึงได้พบเข้ากับหยวนหย่งอี้ หยวนหย่งอี้กระโดดโลดเต้น วิ่งเข้าไปกอดเขาเอาไว้ “จุ๊บ”เขาทีหนึ่ง ใบหน้ากลมสีแดงเข้มราวกับดอกไม้ที่เบ่งบานสวยงามเต็มที่ โค้งตัวลงพูดว่า “ขอบคุณ ขอบคุณท่านอ๋อง

พูดจบ แล้วก็กระโดดโลดเต้นจากไป

อ๋องฉีราวกับถูกฟ้าผ่า

ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ขาขยับไม่ได้

“บังอาจ ”ผ่านไปชั่วครู่ เขาจึงได้สติกลับมา หันกลับไปตะคอกหนึ่งเสียง แต่หยวนหย่งอี้กลับเหมือนนกน้อยที่แสนจะร่าเริงจากไปนานแล้ว

หยวนชิงหลิงกับแม่นมสี่และลู่หยาก็เห็นฉากนี้

ลู่หยาเอ่ยอย่างประหลาดใจว่า “ใบหน้าของอ๋องฉีแดงแล้ว”

หยวนชิงหลิงมองใบหน้าของอ๋องฉีที่ไม่รู้ว่าแดงเพราะความโกรธหรือเพราะความเขินอาย แดงมากจริงๆ เหมือนมะเขือเทศที่สุกงอมแล้ว

ปากเขายังคงก่นด่า แต่สายตายากจะปิดบังความว้าวุ่นและสับสน

หยวนชิงหลิงหมุนตัวเดินจากไป

เมื่อเข้าไปในตำหนักฉินคุน หยวนชิงหลิงไม่จำเป็นต้องรายงานก่อน จึงเข้าไปโดยตรง

ไท่ซ่างหวงนอนอยู่บนตั่งกุ้ยเฟย ที่หูมีที่ฟังเสียงแขวนอยู่ กำลังหลับตาฟังเสียง ฉางกงกงคุกเข่าอยู่ข้างๆ ยื่นมือกดไว้ที่เครื่องฟังเสียงหัวใจบนหน้าอก

“อืม เจ้าฉาง หัวใจเจ้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เต้นค่อนข้างเร็ว”

หยวนชิงหลิงหลุดขำออกมา