บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 21 ทำให้สงสัย

บทที่ 21 ทำให้สงสัย

หยวนชิงหลิงชำเลืองมองไปที่ใบหน้าของไท่ซ่างหวง(เสด็จพ่อของฮ่องเต้) รอยฟกช้ำดําเขียวค่อยๆจางหายไป ชีพจรลมปราณดีขึ้นมาก

นางรู้สึกอาการไม่น่าเป็นห่วง ถึงอย่างไรก็ช่วยแล้ว

ไท่ซ่างหวงทรงมองไปที่หยู่เหวินเห้า ค่อยๆประคองตัวเองขึ้นมา เมื่อหยู่เหวินเห้าเห็นดังนั้น จึงรีบรุกขึ้นไปนำเบาะรองนั่งให้กับพระองค์ทรงประทับนั่ง

“หลานห้า ภรรยาของเจ้าคนนี้ เสด็จปู่ไม่เคยเห็นนางมาก่อนเลย” น้ำเสียงของไท่ซ่างหวงฟังมีแรงมากขึ้น แต่ทว่า หากเปรียบเทียบกับสามัญชนแล้ว ท่านนั้นเป็นคนที่มีร่างกายอ่อนแอ

หยู่เหวินเห้ารู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย หากเสด็จปู่ทรงฟื้นขึ้นมา กลับถามถึงเรื่องราวของนางขึ้นมาก่อน

หลายปีมานี้ไท่ซ่างหวงทรงประชวรอยู่ตลอด หลังจากที่พวกเขาเข้าร่วมพิธีแต่งงานไปก็ได้ไปเข้าพระราชวังทักทายอยู่บ้างแต่ตอนนี้ไท่ซ่างหวงมีสุขภาพร่างกายที่ยังไม่แข็งแรงนัก หยู่เหวินเห้าจึงไม่ได้พานางเข้าเฝ้าทักทาย

หยวนชิงหลิงได้แต่ก้มหน้า ไม่กล่าวสิ่งใด และไม่ได้แสดงกิริยาท่าทางแต่อย่างใด

นางเพียงรู้สึกว่าสายตาคู่นั้นของไท่ซ่างหวงจ้องมาที่ใบหน้าของนาง จ้องมองอย่างพินิจพิจารณา ดวงตาคู่นี้เหมือนมีพลังอำนาจที่แรงกล้า จะมองทะลุหยวนชิงหลิง

ไท่ซ่างหวงขึ้นครองราชย์ได้สามสิบแปดปี ในยุคที่มีแต่การสู้รบแย่งชิงอำนาจ ความเป็นสง่าเป็นอาภรณ์ของพระองค์กว่าหลายปีภายใต้การการปกครองที่ทรงงานอย่างหนัก

“เสด็จปู่ นาง…………สุขภาพร่างกายของนางไม่ค่อยจะสู้ดี หลานจึงไม่ได้พานางมาเข้าเฝ้าทักทายเกรงว่านางจะนำพาหะโรคร้ายไป” หยู่เหวินเห้าได้เพียงแต่กราบทูลไปเช่นนั้น

“ข้าเป็นเพียงแค่คนใกล้ตาย จะกลัวนำโรคร้ายมาให้ข้าทำไม？” ไท่ซ่างหวงหัวเราะขึ้นทันที ด้วยน้ำเสียงที่แสนอบอุ่น

หยวนชิงหลิงค่อยๆเงยหน้า รับรู้ได้ถึงความมีเกียรติมีศักดิ์ศรีเปี่ยมไปด้วยบารมีมากล้นของไท่ซ่างหวง ทำให้นางไม่กล้าเงยหน้าและก้มหน้าลงไปอีกรอบ

“เสด็จปู่ท่านอย่าได้ตรัสแบบนั้นเลย ท่านจะไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน” น้ำเสียงของหยู่เหวินเห้าแฝงไปด้วยความเศร้าโศกเป็นห่วง

หัวหน้าโรงหมอหลวงเองก็รู้สึกโล่งอกเช่นเดียวกัน

ไท่ซ่างหวงหายใจเฮือกหนึ่ง มองไปที่หยวนชิงหลิงพร้อมกับกล่าวขึ้น “ดูแลปรนนิบัติได้ไม่เลวเลย ในวันต่อไป เจ้าก็มาปรนนิบัติดูแลข้าเถอะ”

หยวนชิงหลิงรอเวลานี้มานานแล้ว นางเป็นผู้หญิงร่างเล็กบอบบาง นางคุกเข่าลงไปอีกรอบ “เจ้าค่ะ！”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเดิมทีไม่เห็นด้วย แต่มีไม่กี่เรื่องที่ทำให้พระองค์ทรงมีความสุข ก็คงต้องปล่อยให้ผ่านไป

หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้นทันที มองไท่ซ่างหวงอย่างไม่อยากเชื่อสายตา และจ้องมองไปที่หยวนชิงหลิง “ หลานเองก็จะอยู่ที่นี่เคยรับใช้เสด็จปู่”

บนใบหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย “อย่าได้คิดมาก่อกวน！”

หยู่เหวินเห้ารู้ได้ทันทีว่า ตัวเองได้แสดงความไม่เหมาะสมลงไป คำนับขอโทษ “หลานประมาทเอง！”

หยวนชิงหลิงก็รู้ดีว่าทำไมฮ่องเต้หมิงหยวนถึงไม่พอพระทัย

สำหรับความรู้สึกนางที่มีต่อราชวงศ์นี้ นางสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม

เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็เข้าใจว่าทำไมฮ่องเต้หมิงหยวนถึงได้โมโหขึ้นมา

ตอนนี้ยังไม่ได้ตั้งรัชทายาท แต่ไท่ซ่างหวงมีบารมีและอำนาจมากที่สุดทีที่จะทรงตัดสินว่าใครเหมาะสมขึ้นครองราชย์ ฮ่องเต้หมิงหยวนคงคิดว่าหยู่เหวินเห้าต้องการจะชิงบัลลังก์กษัตริย์จึงอยากอยู่ปรนนิบัติดูแลไท่ซ่างหวงในวังนี้

ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงเข้าใจผิดว่าหยู่เหวินเห้ามีว่าทะเยอทะยานจะแย่งชิงตำแหน่ง หยวนชิงหลิงเข้าใจได้ในทันที ท่านผู้นี้………….ช่างน่าขยะแขยงยิ่งนัก

ไท่ซ่างหวงทำให้สถานการณ์ไม่ต้องตึงเครียด กล่าวขึ้นมาว่า “หากมีใจกตัญญูอยากช่วยเหลือ เข้ามาในวังทักทายทุกวันย่อมได้

“พ่ะยะค่ะ！”หยู่เหวินเห้าโค้งตัวคำนับ