บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 220 ศัตรูหัวใจอันดับหนึ่งปรากฏตัวแล้ว

หยู่เหวินเห้ามองโสวฝู่ฉู่ ครั้งนี้เอ่ยจากใจจริงว่า “โสวฝู่อย่าโมโหเลย ข้าไม่เอาเรื่องแล้ว”

เพราะว่าได้ทุบหน้าผากจนเป็นรอย อีกทั้งยังถูกน้ำร้อนลวกอีก ผิวที่อ่อนนุ่มนั้นคงต้องมีตุ่มน้ำขึ้นแน่ เมื่อเกิดตุ่มน้ำ อีกปีสองปีร่องรอยก็คงไม่หายดี สำหรับหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานแล้ว การลงโทษเช่นนี้ก็นับว่าพอแล้ว

ที่ควรละเว้นก็ยังต้องละเว้น

โสวฝู่ฉู่พยักหน้าเบาๆ “ทำให้ท่านอ๋องเห็นเป็นเรื่องน่าขันแล้ว”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “บ้านไหนจะไม่มีลูกหลานที่ไม่เชื่อฟังบ้าง ”แฝงนัยว่าลูกหลานตระกูลฉู่นั้นอวดดีเกินไปจริงๆ

โสวฝู่ฉู่หันไปถามแม่นมสี่ “พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง”

แม่นมสี่พูดว่า “หมอหลวงตรวจดูแล้ว ช่วงนี้ยังต้องนอนพักฟื้นไปก่อน แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ”

“เช่นนั้นก็ดี ”เขายกมือขึ้น เรียกสาวใช้คนหนึ่งเข้ามา ในมือสาวใช้มีห่อผ้าอยู่ใบหนึ่ง นางส่งสัญญาณให้สาวใช้วางกล่องนั้นลงบนโต๊ะ พูดว่า “ในนี้มียาอยู่เม็ดหนึ่ง ใช้สำหรับหญิงที่ให้กำเนิดบุตรโดยเฉพาะ ขอแม่นมรับมันไว้แทนพระชายาด้วย กันไว้ดีกว่าแก้ ”

แม่นมสี่เดินเข้าไป เปิดกล่องออก เห็นเพียงกล่องที่มีผาคล้องใบหนึ่ง หลังจากเปิดออก ชั่วขณะนั้นรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมจางๆกระจายไปทั่วห้อง

แม่นมสี่อึ้ง “ยาเม็ดอู๋โยวบำรุงครรภ์”

“คืออะไร ”หยู่เหวินเห้าก็ได้กลิ่นหอมเช่นกัน และถามขึ้น

แม่นมสี่อธิบายว่า “นี่คือตำรับยาที่ดีที่สุดในการบำรุงรักษาครรภ์ของไทเฮาหลงแห่งต้าโจว มาจากยาเม็ดสิบสามไท่เป่าของฝู้ชิงฟาง ไทเฮาหลงได้เอามาปรับปรุง คนที่ครรภ์ยังไม่ครบเดือนและครรภ์ไม่แข็งแรง เมื่อกินแล้วก็จะดีขึ้น คนที่คลอดยาก เมื่อกินแล้วก็จะคลอดได้สบายขึ้น ”

นางมองโสวฝู้ฉู่ แววตาซับซ้อน “ยานี้หาได้ยากนัก”

“ท่านอ๋อง ยานี้สามารถให้พระชายากินได้ทันทีพ่ะย่ะค่ะ”หัวหน้าโรงหมอพูด

หยู่เหวินเห้ามีกำลังใจขึ้นมา พูดว่า “ดี รบกวนหัวหน้าโรงหมอหลวงนำไปปรับให้พระชายากินด้วย”

หยวนชิงหลิงพอได้ยินว่าเป็นยาที่โสวฝู้ฉู่มอบให้ ก็รู้สึกต่อต้านเล็กน้อย แต่ว่าหัวหน้าโรงหมอหลวง หมอหลวงเฉาและแม่นมสี่ต่างก็ขอร้องสุดแรง นางจึงยินยอมกินยาลงไป

หยู่เหวินเห้าเฝ้านางอย่างตื่นเต้น ผ่านไปชั่วครู่ก็ถามนางว่ารู้สึกอย่างไร

ที่จริงตอนที่หยวนชิงหลิงกินยาลงไป ก็รู้สึกได้ว่าความอัดอั้นที่จุกอยู่ที่อกได้ผ่อนคลายลงแล้ว หลังจากกินยาจนตอนนี้ก็ผ่านไปเป็นเวลาหนึ่งถ้วยน้ำชาแล้ว นอกจากเรื่องนี้แล้ว ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรอื่นๆ

“สดชื่นขึ้นบ้างแล้ว ไม่รู้สึกอัดอั้นในอกขนาดนั้นแล้ว”หยวนชิงหลิงพูด

หยู่เหวินเห้ารีบเรียกให้หมอหลวงเข้ามาจับชีพจร

“ท่านอ๋อง ท่านคิดว่ายานี้คือยาวิเศษหรืออย่างไร ถึงแม้จะเป็นยาวิเศษ ก็ไม่ได้เห็นผลทันตา แต่ว่ายามีประโยชน์จริงๆ

หยู่เหวินเห้าถามว่า “ยานี้มีแค่ที่ไทเฮาหลงแห่งต้าโจวเท่านั้นหรือ”

“ใช่แล้ว และไม่สามารถจะทำขึ้นทีละมากๆได้ ยาเม็ดสิบสามไท่เป่านั้นเรามี แต่ว่าก็คงสู้ยาเม็ดอู๋โยวของไทเฮาหลงแห่งต้าโจวไม่ได้”หมอหลวงเฉาพูด

พูดว่า “ทังหยาง ไปเตรียมกระดาษกับเครื่องเขียน ข้าจะเขียนจดหมายไปถามจิ้งถิง

หยวนชิงหลิงถามว่า “จิ้งถิงคือใคร”