บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 223 รับน้องสาว

คนกลุ่มนี้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้เคร่งครัดเรื่องเด็กผู้ใหญ่หรือแบ่งแยกความสำคัญของชายหญิง เบิกบานใจได้อย่างอิสระเต็มที่ พวกนางทำให้หยวนชิงหลิงรู้สึกว่า ราวกับกลับไปยังบ้านที่อยู่ในยุคปัจจุบัน ช่วงเทศกาลปีใหม่ในยุคปัจจุบัน ทุกคนในบ้านกลับมารวมตัวกัน

หยวนชิงหลิงกลับรู้สึกเสียดาย ส่งทุกคนไปยังประตูด้วยตนเอง ดึงมือของฮูหยินเฒ่าเอาไว้ ดวงตามีน้ำตารื้น

ตอบกลับด้วยสายตาตื้นตัน “ได้ ได้ อีกวันสองวันถ้ามีเวลาว่างข้าจะมา

รถม้าของหยู่เหวินเห้ากลับมาถึงพอดี ใช้สายตาส่งกลุ่มคนพวกนี้ออกไป เขาก็อึ้งไปเหมือนกัน

หยวนชิงหลิงเห็นหยวนหย่งอี้รีบมุดเข้าไปหลบในรถม้า นางอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ที่แท้นางก็หลังหยู่เหวินเห้าจริงๆด้วย

หยู่เหวินเห้าเดินเข้ามาทักทายฮูหยินเฒ่า แน่นอนว่าก็แค่ถามสารทุกข์สุกดิบทั่วไป

อะซี่ตามออกไปเอาสัมภาระของตัวเองออกมาจากรถม้า หยวนชิงหลิงเห็นนางถึงกับเตรียมเสื้อผ้าของใช้มาพร้อม ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “นี่ข้าหลงกลแล้วหรือ”

อะซี่พูดอย่างร่าเริงว่า “พระชายา หากท่านไม่รับข้าเอาไว้ ข้าก็จะขอร้องท่านอยู่ข้างนอกจนกว่าท่านจะยอมรับข้า”

หยวนชิงหลิงยิ้ม ใช้สายตาส่งรถม้าออกไป เพิ่งจะเห็นหยู่เหวินเห้าพูดว่า “วันนี้ทำไมกลับมาเร็วนัก”

หยู่เหวินเห้าประคองมือของนางเดินเข้าไป กระซิบที่ข้างหูนางบอกว่า ”คิดถึงเจ้า ”

หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เจ้าคนร้ายกาจ ยิ่งนับวันก็ยิ่งกะล่อน

หยู่เหวินเห้าหันไปมองอะซี่แวบหนึ่ง เอ่ยอย่างล้อเล่นว่า “ตระกูลหยวนมาเที่ยวหนึ่ง เจ้าก็รับลูกน้องไว้คนหนึ่ง”

“ฮูหยินเฒ่าบอกว่าให้นางมาอยู่กับข้า แม่นมก็เห็นด้วย”หยวนชิงหลิงพูด

หยู่เหวินเห้าพยักหน้า “ฮูหยินเฒ่าทุ่มเทใจจริงๆ ”

หยวนชิงหลิงนิ่งอึ้งไป ค่อยๆไตร่ตรองคำพูดของเขา ก็เข้าใจขึ้นมาทันที ฮูหยินเฒ่าไม่ได้จะส่งอะซี่มาอยู่ด้วยเพื่อเรียนหนังสือ แต่ต้องการให้นางมาปกป้องตน

ทั้งสองเข้าไปในห้อง เรียกลู่หยาให้พาอะซี่ไปที่พักก่อน

หยวนชิงหลิงรินน้ำให้กับหยู่เหวินเห้าแก้วหนึ่ง จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย “ที่จริงข้าไม่ค่อยเข้าใจนัก ข้ากับฮูหยินหยวนก็มีวาสนาเจอกันแค่ครั้งเดียว ไยตระกูลของพวกนางจึงได้มีใจกระตือรือร้นกับข้ามากเช่นนี้”

หยู่เหวินเห้าพูดอธิบาย “ฮูหยินเฒ่ามาจากบู๊ลิ้ม สะใภ้ของนางส่วนมากก็เป็นคนบู๊ลิ้ม เป็นหญิงผดุงคุณธรรมในยุทธภพ ถือคุณธรรมเป็นที่ตั้ง เรื่องที่เจ้าช่วยเหลือเอาไว้ที่นอกเมือง ไม่ห่วงฐานันดร ไม่สนใจความวุ่นวายสกปรก ไม่ห่วงอันตราย ช่วยเหลือคนไว้มากมาย พวกนางเห็นแล้วก็ย่อมชื่นชม ”

“นี่ควรค่าแก่การชื่นชมด้วยหรือ ”หยวนชิงหลิงประหลาดใจ การชื่นชมเช่นนี้มันง่ายดายไปหรือไม่ คนที่ทำคุณงามความดีใต้หล้านี้ก็มีไม่น้อย

“พวกเขาดูคนเป็น คนคนหนึ่งจะมีใจอันบริสุทธิ์หรือไม่ พวกนางดูออก สิ่งที่เจ้าทำวันนั้น ก็เพื่อช่วยเหลือคน ด้วยใจที่แท้จริง ไม่ได้มีความคาดหวังในคุณความดีเลยสักนิด ย่อมต้องควรค่าแก่การเลื่อมใสอยู่แล้ว”

หยวนชิงหลิงกะพริบตาปริบๆ “คำพูดเหล่านี้เป็นสิ่งที่ท่านคาดเดาหรือว่าเป็นความคิดแท้จริงในใจของท่านกันแน่ ”

หยู่เหวินเห้ามองนาง ถอนหายใจหนึ่งเสียง ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลง “คนอื่นตาบอด ยังเข้าใจเจ้าเลย แต่มีแค่ข้าเท่านั้นที่รู้ ว่าเจ้าเป็นคนใจแคบ ขี้อิจฉา ดุร้าย เป็นหญิงที่มีจุดบกพร่องมากมาย ก็แค่ผู้หญิงเช่นนี้ ข้ายังรักทะนุถนอมดุจของล้ำค่า เจ้าว่า ใช่ชาติก่อนข้าทำกรรมไว้เยอะหรือไม่ ”

หยวนชิงหลิงค้อนให้เขาและพูดว่า “หากไม่มีคำพูดสองประโยคหลัง วันนี้ข้าต้องเอาเรื่องท่านไม่ปล่อยแน่ ”