บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 226 ไท่ซ่างหวงที่ไม่เชื่อฟัง

หลังจากส่งทังหยางออกไปทำงานแล้ว หยู่เหวินเห้าก็เริ่มวางแผนการ คืนนั้นกว่าจะได้กลับจวนก็เกือบสว่างแล้ว หยวนชิงหลิงนอนหลับไปนานแล้ว หลังจากอาบน้ำเสร็จ ล้มตัวลงนอนเสียงเบาที่สุด มองใบหน้าหลับสนิทของหยวนชิงหลิง เขาอดไม่ได้ที่อยากจะจูบนาง นอนลงข้างกายนาง

เขานอนไม่หลับ

ในใจรู้สึกหนักอึ้ง การกระทำของเสด็จพ่อ ทำให้เขาทุกข์ใจ

เขาไม่สนใจตำแหน่งรัชทายาท เขาสนใจเพียงท่าทีของเขา

การลอบสังหารครั้งนั้น เขาเกือบเอาชีวิตไม่รอด กลับมาใส่ร้ายว่าเขาจ้างคนมาทำร้ายตัวเองอีก

ตอนนี้เซียวเหยากงหาหลักฐานได้แล้ว เสด็จพ่อกลับไม่ถามไถ่ กระทั่งไม่สนใจด้วยซ้ำ

หลายปีนี้ ในใจเขามีแต่ราชสำนัก มีเพียงเสด็จพ่อ ไม่แก่งแย่งคุณงามความดี ไม่แย่งชิงความรัก คิดเพียงว่าจะทุ่มเททำเพื่อราชสำนักบ้าง เพื่อแบ่งเบาเสด็จพ่อ แต่ผลที่ได้รับในวันนี้ ทำให้เขายอมรับได้ยากมาก

ในใจนอกจากหนักอึ้งแล้ว ยังมีความโศกเศร้าและโมโห

ครั้งนี้ที่ทำการตรวจสอบความผิดของอ๋องจี้ ที่จริงก็เพราะทนความไม่ยุติธรรมนี้ไม่ได้แล้ว

ตะแคงหันไปมองหยวนชิงหลิงที่นอนหลับอย่างสนิท เขาได้แต่ถอนหายใจในใจ บางทีเสด็จพ่อทำเช่นนี้ ก็คงมีจุดประสงค์ของท่าน แต่ถ้าหากตนเองยังไม่ลุกขึ้นสู้ พวกเขาแม่ลูกภายหน้าก็คงต้องทนทุกข์ลำบากแน่

ในใจ ก็แน่วแน่ขึ้นมาทันที

วันรุ่งขึ้น ก่อนหยวนชิงหลิงจะตื่น เขาก็ออกไปก่อนแล้ว

วันนี้หยวนชิงหลิงจะเข้าวัง ฉะนั้น หลังจากที่หยู่เหวินเห้าออกจากจวนไปได้ไม่นาน แม่นมสี่ก็เรียกนางลุกขึ้นจากเตียง

หยวนชิงหลิงลูบผ้าห่มที่เย็นชืดไปนานแล้ว “เมื่อคืนท่านอ๋องไม่ได้กลับมาหรือ”

โสวฝู่ฉู่ในความทรงจำนั้น เคร่งขรึม จริงจัง ไม่หยอกล้อยิ้มหัว กระทั่งดุร้ายด้วยซ้ำไป

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าหัวใจรับการโจมตีนี้ไม่ได้ นางเตรียมป้องกันตัวเองจากผู้เป็นใหญ่ที่สุดของตระกูลฉู่ แต่กลับสามารถทำกิริยาราวกับเด็กน้อยออกมาได้

นางมองไปทางแม่นมสี่ แม่นมสี่หลุบตาลง บนหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ว่าข้างแก้มกลับแดงระเรื่อขึ้นมา มีชีวิตชีวาขึ้นมาราวกับสาวแรกรุ่น

หยวนชิงหลิงตั้งสติ เดินเข้าไปขมวดคิ้วพูดกับไท่ซ่างหวงว่า “ดื่มเหล้า ดื่มไปเท่าไหร่แล้วเพคะ”

ไท่ซ่างหวงรู้สึกผิดอยู่บ้าง “ก็แค่นิดหน่อย”

“แต่หน้าของท่านไม่เหมือนกับดื่มไปแล้วนิดหน่อย กลับเหมือนดื่มไปครึ่งชั่ง ”หยวนชิงหลิงพูดอย่างรู้ทันเขา

เซียวเหยากงหลุดขำ “ครึ่งชั่ง เจ้าช่างดูถูกกันเกินไปแล้ว”

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก เอ่ยอย่างระอาใจว่า “ท่านผู้เฒ่า ท่านคงรู้นะว่าโรคของทานนั้นดื่มเหล้าไม่ได้”

ไท่ซ่างหวงตอบอย่างช้าๆว่า “หมอหลวงบอกว่าดื่มได้วันละกรึ๊บ ให้เลือดลมหมุนเวียน ข้าไม่ดื่มมานานแล้ว จึงได้เอาวันละกรึ๊บมารวมกันดื่มรวดเดียวในวันนี้ ”

เขายืนขึ้น ร่างโซเซ ฉางกงกงรีบเข้าไปประคอง “โธ่ ดื่มมากไปจริงๆ ”

“ยากมากที่เราสามคนจะรวมตัวกันได้ เจ้าฉู่ก็ไม่มาดื่มเป็นเพื่อนข้านานแล้ว ด้วยความดีใจชั่วขณะ ดื่มไปหลายแล้วก็สมควรอยู่”

ไท่ซ่างหวงเดินเข้าไปอย่างโซเซ

เซียวเหยากงก็ลุกขึ้นมาบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่เขานั้นฝีเท้ามั่นคง ไม่มีวี่แววว่าจะเมาเหล้าเลยสักนิด