บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 22 นางในเจ้าเล่ห์

“ขอบพระทัยในความเมตตาของท่านอ๋อง หกเกอเอ๋อสบายดีเพค่ะ ”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย “ดูเหมือนว่า ทักษะทางการแพทย์ของหมอลี่ใช้ได้เลย ”

“ ใช่……………ใช่เพคะ！” แม่นมฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบรับไป

หยู่เหวินเห้าสังเกตกิริยาท่าทางของนาง และพลางกล่าวขึ้น “แม่นมฉีมีอะไรปิดบังข้าอยู่หรือเปล่า？”

แม่นมฉีผงะไปครู่หนึ่ง รีบตอบไปทันทีว่า “หามิได้เพคะ！”

“ข้ารู้ว่าเจ้าเคยดูแลปรนนิบัติอยู่เคียงข้างข้ามาโดยตลอด และมีความจงรักภักดีต่อข้า เจ้าคงไม่คิด ปิดบังเรื่องอะไรข้าอยู่แล้ว”

หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งก็ไม่ปาน ใบหน้าเย็นชา

แม่นมฉีใจข้อไม่ดีรู้ได้ทันทีว่าพระองค์ไม่พอพระทัย นางจึงรีบคุกเข่าลง “ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยไม่มีสิ่งใดปิดบังพระองค์จริงๆเพคะ”

หยู่เหวินเห้าจ้องตาวาววับ “ รีบบอกข้ามา！”

แม่นมฉีทำอะไรไม่ถูก “จึงรีบพูดตามคำรับสั่งของท่านอ๋อง อันที่จริงแล้วหกเกอเอ๋ออาการดีขึ้นไม่ใช่หมอลี่เป็นคนรักษา แต่คือพระชายาเป็นคนรักษาเพคะ นางได้สั่งข้าน้อยว่าห้ามเปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครรับรู้”

ทังหยางที่อยู่ตรงนั้นพูดขึ้นอย่างแปลกใจ “พระชายา？ไม่รู้มาก่อนเลยว่าพระชายามีทักษะทางการแพทย์ ในตอนนั้นพระชายายังใช้มีดเป็นอุปกรณ์รักษา

หกเกอเอ๋อด้วย ด้วยเหตุนี้พระชายาถูกโบยสามสิบไม้เพราะท่านอ๋องมีรับสั่งลงโทษนาง”

แม่นมฉีได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในคืนวันนั้นและเรื่องที่หกเกอเอ๋อได้บอกนาง ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือสะอื้น “เป็นความผิดข้าน้อยเองที่มองพระชายาผิดไป”

หยู่เหวินเห้าและทังหยางเมื่อรู้เช่นนั้น ในแววตาของพวกเขาแสดงถึงความตกใจ

“ข้าจะถามเจ้าอีกเรื่อง เหมือนเคยเห็นว่านางมีหีบอะไรบางอย่าง？หีบนั่น…………” หยู่เหวินเห้าเองก็งุนงงอยู่ไม่น้อย ในตอนนั้นที่เข้าไปในเต็นท์ทหาร นางไม่ได้นำหีบมาด้วย แต่พอเข้าไปที่นั่น หีบนั่นมาจากไหนที่ใดกัน ในภายหลังข้าพบกับนางในตำหนักด้านข้าง หีบนั่นหายไป

“มีหีบใบหนึ่ง！” ลู่หยารีบตอบไปทันที “หีบใบนั่นเต็มไปด้วยยาสมุนไพร มีเพียงยาสมุนไพร ข้าน้อยก็ไม่เคยเห็นยาเหล่านั้นมาก่อน หีบนั่นก็เช่นกันข้าน้อยเองไม่เคยเห็นมาก่อน”

หยู่เหวินเห้าถามต่ออีก “ช่วงนี้มีคนแปลกหน้ามาพบนางบ้างไหม？หรือนางได้ออกไปพบใครบ้าง？”

แม่นมฉีส่ายหัวเบาๆ “ตั้งแต่พระชายาแต่งออกไปไปแล้ว ก็ไม่ค่อยมีใครมาหา หลายเดือนมานี้นางก็ไม่ได้กลับบ้าน”

ทังหยางเอ่ยขึ้น อันที่จริงพระชายาก็ดูแปลกไป พระชายา จะจดบันทึกเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น ข้าน้อยเห็นพระชายากลับบ้านก็คือช่วงสามเดือนก่อน กลับไปได้เพียงครึ่งเดือนข้าน้อยเห็นพระชายาอารมณ์เสียกลับมา”

แม่นมฉีรู้สึกว่าตัวเองทรยศต่อหยวนชิงหลิง สิ่งนี้ทำให้รู้สึกผิดต่อหยวนชิงหลิงมาก นางคิดถึงเหตุการณ์หลังจากนี้ที่พระชายาต้องเจอนางเองก็วิตกกังวลอยู่ไม่น้อย

และกล่าวว่า “หลังจากที่พระชายาถูกโบย นางก็ไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย ท่านอ๋องรับสั่งให้บ่าวในจวนไม่ต้องไปดูแลนาง ฉะนั้น นางต้องจัดการกับอาการบาดเจ็บของตัวเอง ก่อนที่นางจะดื่มน้ำจื่อจิน นางมีไข้ขึ้นสูง ตอนนี้แน่นอนว่ายาที่นางได้ดื่มไปคงจะไม่ได้ช่วยบรรเทาอาการเจ็บนั่น ไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่ในวัง จะทนพิษบาดแผลไหวไหม”

เมื่อหยู่เหวินเห้านึกถึงภาพเหตุการณ์ที่นางป้อนโจ๊กให้กับเสด็จปู่ในตอนนั้น เขารู้สึกว่านางทนกับความเจ็บปวดนั่นอยู่ ทั้งตัวสั่นเทา ในขณะนั้นน้ำจื่อจินน่าจะหมด หมดฤทธิ์ยาแล้ว

เขาไม่ได้เป็นห่วงหยวนชิงหลิง แต่เกรงว่านางไม่รู้จริยามารยาท สิ่งนี้จะส่งผลกระทบกับเสด็จแม่

ทังหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ท่าอ๋อง บางทีการที่โบยนางไปสามสิบไม้นั่น เป็นวิธีที่รุนแรงเกินไป”

โดยปกติทั่วไปแม้จะเป็นข้ารับใช้ผู้ชาย หากโดนโบยสามสิบไม้นี้ ก็ต้องพักฟื้นรักษาตัวหลายวันกว่าอาการจะดีขึ้น

แต่หากเป็นสาวใช้ที่ร่างกายบอบบาง หากถูกโบยเช่นนี้ก็คงตายไปแล้ว

เป็นเพราะท่านอ๋องขาดมีสติถูกความโกรธควบงำ

หยู่เหวินเห้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ เรื่องที่นางก่อขึ้น หากข้าจะเอาชีวิตนางจริงๆก็ย่อมได้”

หากข้าไม่เห็นแก่หน้าของเสด็จแม่ และราชวงศ์ ข้าก็ไล่นางออกไปนานแล้ว