บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 232 วิ่งไปหลายที่

หยู่เหวินเห้าอึ้งไปเลย ครู่ใหญ่จึงได้สติกลับคืนมา “แม่งเอ๊ยเจ้าพูดอะไรของเจ้า? ข้าให้เจ้ารับโทษแทนอะไร?”

กู้ซือกล่าวอย่างเย็นชา “หากไม่ใช่เพราะพระชายามีครรภ์ จนข้าเกรงว่านางจะสะเทือนใจจนทำให้กระทบถึงสองชีวิต แล้วข้าจะรับโทษแทนผู้ชายสารเลวอย่างเจ้าทำไม?”

เขากระชากคอเสื้อของหยู่เหวินเห้าเอาไว้ ดึงตัวเขาลงมา พ่นเลือดในปากใส่หน้าของเขา กล่าวอย่างดุร้าย “ถุย หยู่เหวินเห้าเจ้ามันบ้าไปแล้วใช่มั้ย? ต่อให้เจ้าจะทนไม่ไหว ทำไมถึงไม่คิดเลยว่าสนมซูนั้นเป็นผู้หญิงของเสด็จพ่อเจ้า เจ้ามีหัวกี่หัวที่จะมาถูกตัดเหรอ? เจ้ามันไร้มนุษยธรรม องค์ชายแปดเห็นเรื่องชั่วๆของเจ้า เจ้าก็ลงมือฆ่าเขา เขาเป็นน้องชายของเจ้า เจ้าบ้าไปแล้วใช่มั้ย?”

หยู่เหวินเห้าใช้มือกุมปากของเขาเอาไว้ กู้ซือกัดไปที่มือของเขา หยู่เหวินเห้าโมโหจนชกเข้าไป กู้ซือก็ได้โต้กลับมาหนึ่งหมัด หยู่เหวินเห้ายกโต๊ะขึ้นมาเพื่อจะโยนมันออกไป เห็นใบหน้ากู้ซือเต็มไปด้วยเลือด เขาก็ทำไม่ลง แต่โต๊ะได้ถูกยกขึ้นมาแล้ว จะวางมันลงแบบนี้มันก็รู้สึกเสียหน้า ก็เลยโยนกระแทกโต๊ะไปด้านข้างอย่างแรง โต๊ะนั้นได้แตกกระจายทันที ขาโต๊ะกระเด็นขึ้นมา มาโดนที่หัวของเขา เจ็บจนเขาต้องกุมหัวแล้วนั่งลงไป ใช้เวลานานกว่าจะอดทนกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาได้

กู้ซือกล่าวอย่างเย็นชา “สมน้ำหน้า!”

ขณะที่หยู่เหวินเห้ากำลังนวดหัวก็ได้ลุกขึ้นมา จ้องมองเขา “เจ้ารู้จักข้านานแค่ไหนแล้ว?”

“ตั้งแต่เจ้ายังไม่ใส่กางเกง” กู้ซือกล่าวอย่างเฉยเมย

“ดังนั้น ในสายตาเจ้าข้าเป็นคนอย่างนั้น?” หยู่เหวินเห้าเกือบจะคลั่ง

“เมื่อก่อนไม่ใช่ แต่ใครจะไปรู้ว่าเจ้านั้นถูกความงามทำให้หลงใหลหรือเปล่า?” กู้ซือกล่าวอย่างเคืองๆ

“ในเมื่อข้าเป็นคนแบบนั้น เจ้ายังจะรับโทษแทนข้าทำไม?” เบ้าตาของหยู่เหวินเห้ารู้สึกร้อนขึ้นมาหน่อย ใจก็อ่อนลง จ้องมองคนไร้สมองที่อยู่ตรงหน้า ช่างโง่เหลือเกิน

หยู่เหวินเห้าเอามือไขว้หลังเดินวนไปสองรอบ คนที่อยู่ตรงหน้าเห็นได้ชัดว่าเป็นเพื่อนที่โง่ เมื่อเห็นคนใกล้ตายไม่ช่วยก็ไม่ได้

“เจ้าก็ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ข้าจะทูลเสด็จพ่อว่า ยังไม่ได้ความคืบหน้าอะไร เสด็จพ่อต้องเกรี้ยวอย่างแน่นอน แต่ว่า ข้าจะไปหาพ่อของเจ้า ให้เขาไปขอร้องเสด็จพ่อก่อน อย่างน้อยสามารถที่จะยืดเวลาออกไปอีกสองวัน แล้วข้าจะเริ่มสืบจากสนมซู

กู้ซือคิดไปครู่หนึ่ง “อีกอย่าง ต่อให้เจ้าทำให้สนมซูยอมบอกชายชู้ของนางออกมา แล้วเจ้าจะกราบทูลฮ่องเต้ยังไง?

การถูกสวมเขาเป็นสุดยอดความเจ็บปวดของผู้ชาย โดยเฉพาะวันนี้คนที่ถูกสวมเขาคือฮ่องเต้ พระองค์ไม่มีทางยอมอยู่แล้ว ถ้าพระองค์ถูกสวมเขา หัวของคนตั้งมากมาย ต้องหลุดออกจากบ่า

อย่างน้อย คนของสนมซูที่อยู่ในวัง และยังมีท่านหญิงเต๋อเฟยที่เป็นเสาหลักของสนมซู ล้วนต้องรับผลกรรมนี้ด้วย

คิดถึงเมื่อตอนที่เขายังเด็กนั้นได้รับความรักความเอ็นดูจากท่านหญิงเต๋อเฟยมาก นางก็ไม่มีลูก แม้ว่านางจะเป็นคนที่เสด็จพ่อโปรดปราน ได้รับความรักจากเสด็จพ่อมาโดยตลอด แต่ว่าเมื่อเกิดเรื่องแบบนี้

อีกอย่าง คนในวังเต๋อซ่าง ไม่รู้ว่าต้องมีคนจำนวนเท่าไหร่ที่หัวต้องหลุดจากบ่า

หยู่เหวินเห้านั้นคิดไม่ตกเลยจริงๆ

“ช่างเถอะ เจ้าก็อยู่ที่นี่ไปก่อน เรื่องกินดื่มไม่ต้องห่วง” หยู่เหวินเห้าพูดจบ ก็หันกายจากไป

กู้ซือตบหัวของตัวเองอย่างเต็มแรง ไปทั้งหมดสามที แล้วเงยหน้าตะโกน สวรรค์ แม่ธรณี ทำไมต้องให้ข้าพบเจอกับเรื่องนี้ด้วย?