บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 232

หยู่เหวินเห้าอึ้งไปเลย ครู่ใหญ่จึงได้สติกลับคืนมา “แม่งเอ๊ยเจ้าพูดอะไรของเจ้า? ข้าให้เจ้ารับโทษแทนอะไร?”

กู้ซือกล่าวอย่างเย็นชา “หากไม่ใช่เพราะพระชายามีครรภ์ จนข้าเกรงว่านางจะสะเทือนใจจนทำให้กระทบถึงสองชีวิต แล้วข้าจะรับโทษแทนผู้ชายสารเลวอย่างเจ้าทำไม?”

เขากระชากคอเสื้อของหยู่เหวินเห้าเอาไว้ ดึงตัวเขาลงมา พ่นเลือดในปากใส่หน้าของเขา กล่าวอย่างดุร้าย “ถุย หยู่เหวินเห้าเจ้ามันบ้าไปแล้วใช่มั้ย? ต่อให้เจ้าจะทนไม่ไหว ทำไมถึงไม่คิดเลยว่าสนมซูนั้นเป็นผู้หญิงของเสด็จพ่อเจ้า เจ้ามีหัวกี่หัวที่จะมาถูกตัดเหรอ? เจ้ามันไร้มนุษยธรรม องค์ชายแปดเห็นเรื่องชั่วๆของเจ้า เจ้าก็ลงมือฆ่าเขา เขาเป็นน้องชายของเจ้า เจ้าบ้าไปแล้วใช่มั้ย?”

หยู่เหวินเห้าใช้มือกุมปากของเขาเอาไว้ กู้ซือกัดไปที่มือของเขา หยู่เหวินเห้าโมโหจนชกเข้าไป กู้ซือก็ได้โต้กลับมาหนึ่งหมัด หยู่เหวินเห้ายกโต๊ะขึ้นมาเพื่อจะโยนมันออกไป เห็นใบหน้ากู้ซือเต็มไปด้วยเลือด เขาก็ทำไม่ลง แต่โต๊ะได้ถูกยกขึ้นมาแล้ว จะวางมันลงแบบนี้มันก็รู้สึกเสียหน้า ก็เลยโยนกระแทกโต๊ะไปด้านข้างอย่างแรง โต๊ะนั้นได้แตกกระจายทันที ขาโต๊ะกระเด็นขึ้นมา มาโดนที่หัวของเขา เจ็บจนเขาต้องกุมหัวแล้วนั่งลงไป ใช้เวลานานกว่าจะอดทนกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาได้

กู้ซือกล่าวอย่างเย็นชา “สมน้ำหน้า!”

ขณะที่หยู่เหวินเห้ากำลังนวดหัวก็ได้ลุกขึ้นมา จ้องมองเขา “เจ้ารู้จักข้านานแค่ไหนแล้ว?”

“ตั้งแต่เจ้ายังไม่ใส่กางเกง” กู้ซือกล่าวอย่างเฉยเมย

“ดังนั้น ในสายตาเจ้าข้าเป็นคนอย่างนั้น?” หยู่เหวินเห้าเกือบจะคลั่ง

“เมื่อก่อนไม่ใช่ แต่ใครจะไปรู้ว่าเจ้านั้นถูกความงามทำให้หลงใหลหรือเปล่า?” กู้ซือกล่าวอย่างเคืองๆ

“ในเมื่อข้าเป็นคนแบบนั้น เจ้ายังจะรับโทษแทนข้าทำไม?” เบ้าตาของหยู่เหวินเห้ารู้สึกร้อนขึ้นมาหน่อย ใจก็อ่อนลง จ้องมองคนไร้สมองที่อยู่ตรงหน้า ช่างโง่เหลือเกิน

กู้ซือกล่าวอย่างเอะอะโวยวาย “ข้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ท่านป้าหรอกเหรอ? หากนางเกิดเรื่อง ผิงกั่วน้อยต้องร้องไห้เสียใจอย่างมาก”

“ผิงกั่วน้อยคือผีห่าอะไรอีก?” หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว

“เจ้าสิเป็นผี” กู้ซือทำหน้ายักษ์ใส่เขา โมโหจนอยากจะกัดเขา

หยู่เหวินเห้านั่งลงบนเก้าอี้ “เจ้าเห็นกับตาว่าข้าเป็นคนลงมือฆ่าเจ้าแปดรึ?”

“ข้าเห็นเจ้าทิ้งกระบี่แล้วพาสนมซูหนีออกไป” กู้ซือกล่าว

“แต่ข้านั้นเดินเข้ามาจากประตูด้านนอก” หยู่เหวินเห้าได้ยินเสียงร้องที่เจ็บปวดก็รีบเข้ามาเลย วิ่งมาจากด้านนอกตำหนัก ด้วยฝีเท้าที่เร็ว “ข้าจะสามารถทิ้งกระบี่แล้วหนีไปก่อนแล้วค่อยย้อนกลับเข้ามาจากทางประตูตำหนักอีกเหรอ?”

“เจ้าใช้วิชาตัวเบาไง!” ตอนนี้กู้ซือรู้สึกว่าถึงความผิดปกติบ้างแล้ว ตอนนั้นเรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน หยู่เหวินเห้าที่อยู่ในใจของเขาก็กลับตลับปัดกันไปหมด ความตกใจนี้ มันเพียงพอที่จะทำให้คนฉลาดอย่างเขากลายเป็นคนปัญญาอ่อนทันที

“ข้าใช้วิชาตัวเบาวนรอบตำหนักหมิงหัว และองครักษ์ก็ยังมองไม่เห็น?” หยู่เหวินเห้าถามต่อ

กู้ซือมองเขา “ไม่ใช่เจ้าจริงๆด้วย?”

หยู่เหวินเห้าหยิบขาโต๊ะที่ตัวเองทำหักเมื่อกี้ เคาะไปที่หัวของเขาหนึ่งที “ใช้หัวแม่ตีนของเจ้าคิดยังรู้เลยว่าไม่มีทางจะเป็นข้า”

กู้ซือปัดมือเขาทิ้งทันที ถอนหายใจยาวๆ มองหยู่เหวินเห้าอย่างไม่มีทางเลือกหมดหนทาง “แล้วจะทำยังไง? ข้ายอมรับผิดต่อหน้าพระพักตร์แล้ว”

หยู่เหวินเห้ากล่าวประชดประชัน “จะเอาไงได้? จะประหาร จะห้าม้าแยกศพ มากสุดอนาคตหากเจอกันในยมโลก ก็แค่ทำเป็นไม่รู้จักก็พอแล้ว อย่างไรเสียเจ้าโง่เสียขนาดนี้ รู้จักเจ้ายังรู้สึกอายเลย”

กู้ซือทำปากอย่างไม่พอใจ กลืนน้ำลายไปหนึ่งที “คิดหาทางสิ”

หยู่เหวินเห้าถาม “เจ้าเห็นคนผู้นั้นที่หันหลังจากไป คนที่เขาพาไปด้วยคือสนมซูเหรอ?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน