บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 240 ข้างบนยังมีไท่ซ่างหวง

หยวนชิงหลิงออกมาจากตำหนักหลัก ก็สั่งให้คนยกเก้าอี้มาหนึ่งตัว นั่งลงตรงหน้าของสนมซู

นางจ้องมองสนมซูสักพักใหญ่ๆ สนมซูเอาแต่ก้มหน้า สุดท้ายถูกหยวนชิงหลิงจ้องจนขนลุก นางจึงได้กล่าวอย่างเรียบเฉย “พระชายา มีอะไรก็พูดมาเถอะ”

หยวนชิงหลิง “ได้ยินท่านหญิงเต๋อเฟยพูดว่า เจ้ารู้สึกว่าตัวเองสวยมาก?”

สนมซูมองนางไปแวบหนึ่ง จงใจท้าทาย “ข้ารู้สึกว่าสวยกว่าพระชายา”

“รู้หรือไม่ว่าทำไมเสด็จพ่อถึงไม่โปรดปรานเจ้า?” หยวนชิงหลิงถาม

สนมซูหัวเราะอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพระชายา พระชายาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะถามคำถามเช่นนี้ พระชายาไปวิ่งเต้นเรื่องของท่านอ๋องจะดีกว่า ขืนใจสนมในวัง ต่อให้ไปวิ่งเต้นก็คงจะไร้ประโยชน์”

“เจ้ามองเสด็จพ่อเป็นคนเลอะเลือนเพียงนี้เลยเหรอ? ใครจริงใครหลอก แม้แต่ข้ายังสามารถแยกแยะออก เสด็จพ่อจะไม่รู้เลยเหรอ?” หยวนชิงหลิงยิ้มเล็กน้อย พยายามควบคุมกรงเล็บของตัวเองไว้ ยังดีที่ไม่ตบมันลงไป

“หากพระชายามั่นใจขนาดนั้น ก็ไม่ควรจะมาที่นี่ เพียงแค่รออย่างสบายใจก็พอ”

“ข้ามาที่นี่ เพราะไม่สามารถปล่อยให้ไอ้แก่ห้าต้องอยู่ในคุกมืด” หยวนชิงหลิงยิ้มอีกครั้ง ยื่นหน้าไปมองนาง “ในเวลาเดียวกัน ก็จะตัดหนทางรอดของเจ้า”

สนมซูสะดุ้ง “หมายความว่ายังไง?”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ “อันที่จริงข้าก็ไม่อยากจะทำเช่นนี้ แต่ก็จนปัญญา”

นางยื่นมือไปดึงปิ่นปักผมของสนมซู แล้วปักมันลงไปที่แขนของตัวเอง เลือดก็ไหลทันที

สนมซูมองนางด้วยความตกใจ “เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ?”

หยวนชิงหลิงไปที่วังเต๋อซ่างทำไม? ไม่ใช่พักผ่อนอยู่ที่ตำหนักชิงหัวรึ?

“กระหม่อมเข้าไปถามในตำหนักแล้ว สนมซูเป็นคนทำจริงๆ บอกว่าพระชายาไปสอบถามสนมซูสองสามประโยค สนมซูก็ด่าหยาบคาย ยังวู่วามจนเอาปิ่นปักผมทำร้ายพระชายา” ทหารรักษาพระองค์กล่าว

ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ได้ตัดสินว่าจริงหรือเท็จ แล้วก็ได้ยินคนของตำหนักฉินคุนมารายงานแล้ว ว่าพระชายาตกใจ ร้องไห้หนักมาก ได้เรียกหมอหลวงมาแล้ว ดูแล้วน่าจะมีผลกระทบต่อเด็กในครรภ์

หัวของฮ่องเต้หมิงหยวนขยายใหญ่ขึ้นมาสองเท่า กล่าวอย่างหงุดหงิด “มู่หรงกงกง ไปดูซิว่าเรื่องมันยังไง”

ก็กลับมารายงาน “ทูลฮ่องเต้ พระชายาปวดท้อง บัดนี้หมอหลวงเฉาได้ดูอาการอยู่ ไท่ซ่างหวงตรัสว่า

ฮ่องเต้หมิงหยวนหน้าแฟบลงทันที กล่าวอย่างเย็นชา “พระชายาฉู่ยิ่งอยู่ยิ่งใจกล้าแล้ว”

ต้องเป็นนางที่ไปยั่วโมโหสนมซูอย่างแน่นอน ถึงได้ถูกสนมซูทำร้าย

มู่หรงกงกงกล่าวด้วยสีหน้าเจื่อนๆ “อันที่จริงไท่ซ่างหวงก็รู้ว่านางทำเพราะช่วยพระสวามี แต่ว่าไท่ซ่างหวงทรงตรัสแล้ว ลูกในท้องนางเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของราชวงศ์ ตอนนี้ต่อให้นางต้องการดวงดาวบนท้องฟ้าก็ต้องเด็ดมาให้นาง อย่าพูดถึงท่านอ๋องที่ไม่เอาไหนแค่คนเดียวเลย”

ฮ่องเต้หมิงหยวนถามอย่างจำยอม “แล้วไท่ซ่างหวงยังพูดอะไรอีก?”

มู่หรงกงกงกระซิบกล่าว “ไท่ซ่างหวงไม่ได้พูด แต่พระชายามีคำพูดจะทูล”

“นางยังมความกล้าที่จะพูดอีก?” ฮ่องเต้หมิงหยวนทำหน้าเย็นชา

มู่หรงกงกงไม่กล้าออกสุ้มออกเสียง

ฮ่องเต้หมิงหยวนทำเสียงฮึ่มไปหนึ่งที “นางพูดอะไร?”