บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 251 เหตุผลในการขายยา

แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นผู้อาวุโส จึงทำได้เพียงส่ายหน้าแล้วถามว่า "ลดยาลงนานแค่ไหนแล้ว? ลดยาตัวไหนลง?

หลู่เฟยตอบว่า “ขายให้พระชายาจี้”

นี่ท่านขายยาของพี่สะใภ้ห้าได้อย่างไรกัน? นอกจากนี้

จะตื่นตระหนกอะไรขนาดนั้น วันก่อนหมอหลวงมาตรวจชีพจรให้เจ้า เขาบอกว่าตอนนี้อาการเจ้าดีขึ้นเกินครึ่งแล้ว ในเมื่อเจ้าดีขึ้นเกินครึ่ง เช่นนั้นก็ลดยาไปสักส่วนหนึ่งก็ไม่เป็นไร แต่จะพูดไป ยาส่วนนั้นข้าก็ขายให้กับพระชายาจี้ต่อ

หยวนชิงหลิงถึงกับหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออกจริง ๆ แล้วตอนนี้

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดขึ้นว่า “ท่านแม่หลู่ ข้าขอคุยกับท่านเป็นการส่วนตัวสักครู่ได้หรือไม่?”

หลู่เฟยหันไปมองเจ้าหญิง

เจ้าหญิงใหญ่ยกพระหัตถ์ขึ้น “ไปเถอะ”

เรื่องที่หยวนชิงหลิงจะพูด คงมีการใช้คำพูดที่รุนแรงไม่น้อย

ไม่ทันรอให้หลู่เฟยได้นั่งลง หยวนชิงหลิงก็ชิงพูดขึ้นว่า " ท่านแม่หลู่ ท่านทำเช่นนี้จะทำให้มีคนตายได้

หลู่เฟยนั่งลงอย่างช้า ๆ แล้วมองนางด้วยท่าทางภาคภูมิใจเล็กน้อย “ข้ารู้ และข้าก็จงใจด้วย เจ้าพูดในตอนแรกแล้วว่า ยานี้หากเริ่มกินแล้วจะหยุดกินไม่ได้ มิเช่นนั้นจะส่งผลให้อาการร้ายแรงยิ่งกว่าเดิม กระทั่งเป็นอันตรายจนถึงชีวิตได้ ข้าจงใจขายยาส่วนหนึ่งให้พระชายาจี้ แต่หลังจากที่ให้ไปสองครั้งแล้ว จากนั้นก็จะไม่ให้อีก แน่นอนว่านางจะต้องบากหน้าไปหาเจ้า ข้ารู้ดีว่าเจ้ามีความคับข้องใจบางอย่างกับนาง ขอแค่เจ้าไม่ให้ยาเสียอย่าง นางก็ทำได้แค่รอให้อาการป่วยหนักหนายิ่งขึ้น จะให้ดีคือทนได้ไม่พ้นปีนี้ก็ยิ่งเหมาะเลยเชียวล่ะ”

เสียงของหลู่เฟย เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความขุ่นเคือง

พระชายาจี้วางแผนการชั่วร้ายมาแต่เดิมตั้งมากมายเท่าไหร่? พวกนักฆ่านั่นก็เป็นอ๋องจี้ที่ส่งมาแท้ๆ ตอนแรกที่หวยเอ๋อถูกวางยาพิษ ไม่ใช่ว่าเป็นฝีไม้ลายมือชั่วๆของพระชายาจี้หรอกหรือ

หลู่เฟยแทบจะอดรนทนไม่ไหว อยากจะให้พระชายาจี้ตายไปให้พ้นหน้านางแทบแย่ แต่นางก็รู้ว่าตนเองไม่อาจลงมือทำอะไรได้ ทั้งไม่อาจต่อกรกับฉินเฟยได้อีกด้วย แต่เมื่อพระชายาจี้ต้องการซื้อยา นางก็รู้ว่าโอกาสของนางได้มาถึงแล้ว ด้วยวิธีนี้ นางก็จะสามารถเร่งเวลาตายของพระชายาจี้ได้ รอจนพระชายาจี้ตายไปเสียให้พ้น ๆ นางก็จะได้กลับวังไปได้อย่างสบายใจ ไม่เช่นนั้นแล้ว ใจนางคงต้องกระสับกระส่ายทั้งกลางวันและกลางคืนเป็นแน่

หลังจากหยวนชิงหลิงฟังจบ ก็อดถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้มไม่ได้: "ท่านแม่หลู่ เหตุใดท่านถึงได้เลอะเลือนเช่นนี้ล่ะเพคะ? เดิมทียานี้ไม่เพียงพออยู่แล้ว ท่านยังเอาให้นางอีก หากถึงเวลาจำเป็นแล้วมันไม่มีขึ้นมาจริง ๆ ต่อให้ท่านจะใช้ทองนับพันนับหมื่นชั่ง หรือแลกด้วยชีวิตของพระชายาจี้ มันก็แลกกันไม่ได้นะเพคะ”

หลู่เฟยมองนางแวบหนึ่งด้วยท่าทางไม่พอใจอย่างหนัก “ ดูเจ้าสิ สมควรจะต้องโกรธถึงเพียงนี้เชียวรึ ? เจ้าจำไม่ได้แล้วหรือไร ? ว่านางส่งนักฆ่ามาฆ่าเจ้า..... ไม่สิ เกือบจะฆ่าเจ้าอยู่แล้ว เจ้ายังมีหน้าไปห่วงใยชีวิตของนางอีก นางแทบจะอดรนทนไม่ไหว อยากให้เจ้าตายไปแทบแย่แล้วกระมัง ยังจะมาเล่นเป็นพระโพธิสัตว์ผู้มาโปรดอยู่ได้ ช่างจอมปลอมเสียจริง!”

หยวนชิงหลิงกระทืบเท้าเร่าด้วยความโกรธเคือง “ใครบอกว่าข้าห่วงใยชีวิตนางกัน ? ข้าห่วงใยชีวิตของอ๋องหวยต่างหาก ท่านจำได้หรือไม่ ว่าข้าเคยบอกท่านแล้วว่าห้ามหยุดยาเด็ดขาด ? ท่านเล่นหยุดยาเองโดยไม่ถามข้า มันจะส่งผลร้ายต่ออ๋องหวย ร้ายแรงมากจนอาจถึงแก่ชีวิต!”

หลู่เฟยถึงกับตะลึงงัน รีบละล่ำละลักพูดขึ้นว่า "ไม่นะ! เจ้าบอกว่าเขาดีขึ้นมากแล้วไม่ใช่รึ ? เจ้าบอกว่าอาการของเขาจะไม่แพร่เชื้อแล้ว เมื่อไม่แพร่เชื้อแล้วก็น่าจะหายแล้วไม่ใช่รึ ? ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกรึ?"

หยวนชิงหลิงพูดอย่างจนใจว่า: “เขาแค่ไม่แพร่เชื้อ แต่โรคยังไม่หาย เขายังหยุดยาไม่ได้ สรุปแล้วท่านลดยาไปเท่าไหร่? ลดไปกี่วันแล้ว? บอกข้ามาตามตรง!”

หลู่เฟยตื่นตระหนกจริง ๆ แล้ว “แค่ไม่กี่วันนี้เอง ราว ๆ สามถึงสี่วัน หรือไม่ก็สี่ถึงห้าวัน ไม่ใช่ว่าไม่ได้กินเลยนะ แค่กินน้อยลง มันไม่สำคัญใช่หรือไม่?”