บัลลังก์หมอยาเซียน ## ตอนที่ 255 ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
หลังจากถามแม่นมสี่แล้ว หยู่เหวินเห้าก็กลับไปดึงแขนหยวนชิงหลิงออกไปเดินเล่นด้วยกันในสวน
เห็นได้ชัดว่าหยวนชิงหลิงยังคงอารมณ์ไม่ดี หยู่เหวินเห้าจูงมือนางเดิน นางกลับมีท่าทีเหมือนไม่ค่อยอยากเดินเท่าไหร่
“เหนื่อยมากรึ?” หยู่เหวินเห้าช่วยประคองนางไปนั่งในศาลา ลมค่อนข้างแรง เขาถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมไหล่นางพลางกอดเอาไว้แน่น “อยากกลับไปพักหรือไม่?”
หยวนชิงหลิงส่ายหน้า ดึงเขาให้นั่งลง จากนั้นจึงนำกล่องยาออกมาจากแขนเสื้อ กล่องยาขยายขนาดใหญ่ขึ้นทันที นางเปิดมันแล้วผลักไปให้หยู่เหวินเห้า "เจ้าดูนี่สิ"
หยู่เหวินเห้าโน้มตัวเข้ามามองดู “ดูอะไรรึ?”
เรื่องเหล่านี้ เขาเองก็แทบจะไม่รู้อะไรเลย แม้แต่ตัวอักษรที่อยู่บนกล่องยา เขาก็ยังอ่านได้เข้าใจน้อยมาก มันดูหงิก ๆ งอ ๆ เหมือนลำไส้ไก่สิ้นดี
หยวนชิงหลิงหยิบยาออกมาทีละกล่อง ๆ ยิ่งหยิบออกมาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ นางจำแนกยาออกเป็นหลายชนิด จนสุดท้าย ตาของนางก็ไปจับจ้องอยู่ที่กล่องแว่น เมื่อหยิบกล่องแว่นขึ้นมา ก็พบว่ามีชั้นบรรจุข้าวของต่าง ๆ อยู่อีกชั้น แต่บรรดาของที่อยู่ในชั้นนี้กลับถูกล็อกอยู่
หยู่เหวินเห้าตกตะลึงจนตาค้างไปแล้ว
“เจ้า.... กล่องใบนี้ของเจ้าก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่เหตุใดจึงสามารถใส่ของไว้ได้มากมายถึงเพียงนี้ล่ะ?”
เมื่อหยวนชิงหลิงถูกเขาพูดเตือนสติ ถึงค่อยมองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยยา ด้วยความประหลาดใจ ยาในกล่องนี้ถึงกับมีจำนวนมากจนวางได้เต็มโต๊ะเลยทีเดียว
นางก้มมองในกล่องยาของตัวเองอีกครั้ง พบว่ายังหยิบยาออกมาได้ไม่ถึงครึ่งกล่องเลยด้วยซ้ำ
นางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ปากก็บ่นพึมพำไปว่า "นี่มันบ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วจริงๆ!"
หยู่เหวินเห้ายื่นมือออกไปช่วยนางหยิบยาออกมา ยิ่งหยิบออกมาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้าย ยังมีชั้นที่ใส่ของต่างๆ อยู่ข้างใต้อีกชั้นหนึ่งด้วย " ทำไมถึงได้มีมีดด้วยล่ะ ? แล้วนี่อะไรกัน ? แหนบ ? คีม ?"
จู่ ๆ ก็มีอาการหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออกขึ้นมาโดยพลัน
ที่ข้างใต้กล่องมีของบางอย่าง ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ถูกปิดผนึกด้วยชั้นฟิล์มสีขาว นางไม่มีความกล้าจะไปฉีกฟิล์มสีขาวนั่นออกมาดู
หยู่เหวินเห้ามองนางด้วยสายตาตกตะลึง “เจ้าหยวน ดูท่าว่าเจ้าสมควรจะต้องตรวจสอบที่มาของกล่องยาใบนี้ ว่ามันมาจากไหนอย่างจริงจังได้แล้วนะ”
หยวนชิงหลิงพูดด้วยท่าทางน่าสงสารว่า “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“เจ้าคงไม่ได้ไปพบเข้ากับเทพเซียนผู้ยิ่งใหญ่หรืออะไรเทือก ๆ นั้นเข้าหรอกนะ?
“อย่าเลย อ๋องจี้อยู่ที่วัดฮู่กว๋อ ของสิ่งนี้...ไม่ได้มีที่ไปที่มาที่ลึกลับอะไรหรอก” หยวนชิงหลิงพูดอย่างคลุมเครือ
หยู่เหวินเห้าพูดบ้างว่า "นี่ยังไม่นับว่ามีที่มาลึกลับอีกหรือ? ว่ากันโดยปกติแล้ว กล่องของเจ้ามันสามารถใส่ของได้มากมายถึงเพียงนี้เชียว?"
เจ้าดูสิ มันไม่ใช่ว่าใส่เข้าไปได้หมดหรอกรึ บางครั้งดวงตาก็หลอกเราได้มากที่สุดนะ มันมักจะทำให้สมองของเราเกิดความสับสนได้ง่าย ไม่! ไม่! เป็นสมองของคนเราต่างหากที่ผิดพลาด เพราะสมองส่งข้อมูลผิด
นางมองดูเขาอย่างจนใจ เอาเถอะ ถึงอย่างไรสุดท้ายนางก็ปิดเขาไม่ได้อยู่แล้ว
จ้องมองเข้าไปในดวงตาที่คอยหลบเลี่ยงของนาง "เจ้ามีเรื่องอะไรที่ปิดบังข้าอยู่ใช่หรือไม่? แท้ที่จริงแล้วเจ้ารู้ที่มาของกล่องนี้ แล้วมันก็ไม่ใช่เป็นเพราะเหตุผลบ้าบอ
ว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ สิ่งนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตความเข้าใจของข้า
ในยุคนี้ที่ไม่มีกระทั่งคอมพิวเตอร์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซูเปอร์คอมพิวเตอร์
กล่องยาไม่สามารถเปลี่ยนขนาดเป็นใหญ่บ้าง เล็กบ้างเหมือนอย่างยอดมนุษย์ Aɳτ-Ϻαɳ อีกต่อไปแล้ว มันยังถึงขั้นมีสติสัมปชัญญะเป็นของตัวเอง สามารถเติมยาเข้ามาได้ด้วยตัวเอง ที่สำคัญที่สุดคือ กล่องยาใบนี้มีจิตสำนึกที่เชื่อมต่อกับใครกันแน่? หรือมันเชื่อมต่อกับสมองของใครอยู่กันแน่?
ในฐานะที่นางเป็นผู้ที่ศึกษา ในเรื่องพัฒนาการทางสมองมาอย่างยาวนาน นางจึงงงงันกับสิ่งนี้ไม่หาย
หยู่เหวินเห้าตัดสินใจในที่สุดว่า "ไม่ได้ พรุ่งนี้ข้าจะไปวัดฮู่กว๋อ"
หยวนชิงหลิงหันไปมองเขา คนที่แต่ไหนแต่ไรมา ก็มีความเชื่อมั่นหนักแน่นอย่างเขา กลับรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง จนต้องไปอธิษฐานขอพรกับพระกับเจ้า กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลยเชียวรึ?
ทั้งสองคนช่วยกันบรรจุของกลับเข้าไปใหม่อย่างช้า ๆ และเจ้ากล่องยาใบเล็ก ๆ นั่น ก็กลืนทุกอย่างลงไปในท้องของมันเรื่อย ๆ ซึ่งทำให้ใครก็ตามที่ได้เห็น ต่างก็ต้องรู้สึกเหลือเชื่อ
หยวนชิงหลิงรู้สึกว่า บางทีการเรียงลำดับอะตอมของกล่องยาอาจมีการเปลี่ยนแปลง แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น ก็ยังต้องมีการควบคุม แล้วใครกันล่ะ คือคนที่คอยควบคุมกล่องยาใบนี้อยู่?
คนที่ผุดขึ้นมาจากจิตใต้สำนึกคนแรกเลย ก็คือตัวนางเอง?
แต่นี่กลับทำให้นางตกใจมาก นี่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะถ้าเป็นนางจริงๆล่ะก็ นางแสนจะไม่อยากช่วยพระชายาจี้ มันจึงเป็นไปไม่ได้
นอกจากนี้ ยาที่เคยปรากฏในกล่อง ตอนที่นางใช้ช่วยองค์ชายแปดก่อนหน้านี้ ภายหลังยาเหล่านั้นกลับไม่ปรากฏให้เห็นในกล่องยาอีกเลย
ดังนั้นนางจึงเชื่อว่า ไม่ใช่ตัวนางเองแน่ ๆ ที่เป็นคนควบคุมกล่องยา
ตอนนี้ นางอยากจะฝันให้ตัวเองได้กลับไปที่ห้องทดลองอีกสักครั้ง เพื่อจะได้ศึกษาว่าทำไมกล่องยาถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
แต่ช่วงนี้นางนอนหลับสบายมาก และไม่ฝันอะไรเลยทั้งสิ้น
เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาไปที่จวนอ๋องหวยกันก่อนครั้งหนึ่ง จากนั้นจึงนั่งรถม้าไปวัดฮู่กว๋อ
“เมื่อคืน ข้าได้เอายาให้เจ้าดูแล้ว ยาบางชนิดในนั้น เป็นยาที่ใช้รักษาโรคของอ๋องหวย” หลังจากคิดพิจารณาอยู่นาน หยวนชิงหลิงก็อดใจไม่ได้จนต้องพูดออกมา
“อื้ม” หยู่เหวินเห้าพยักหน้า “มียาตั้งมากมายขนาดนี้ คงเพียงพอให้เขาใช้แล้วกระมัง?”
หยวนชิงหลิงพูดอย่างคลุมเครือ: “ใช่ กระทั่งพระชายาจี้ก็ยังมีให้นางใช้จนพอเลยด้วยซ้ำ”
หยู่เหวินเห้ามองนางด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะ?”
ข้าไม่ได้มีความตั้งใจที่จะรักษาอาการป่วยของนาง ข้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ
นี่ไม่ใช่เพราะความคับแค้นใจส่วนตัวหรือด้วยเหตุผลอื่นใดทั้งสิ้น แต่เพราะเนื้อแท้นางเป็นดั่งงูพิษ วันไหนที่นางหายดีขึ้นมา
หยวนชิงหลิงพยักหน้า "ข้ารู้ดีว่านางเป็นคนแบบนี้ หากข้าไปรักษานาง ข้าอาจได้รับอันตรายก็เป็นได้"
นางไม่กล้าเสี่ยงจริงๆ จวนอ๋องจี้เป็นดั่งถ้ำเสือรังหมาป่า ไม่สามารถเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงได้ง่ายๆ
เจ้าก็อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เข้าล่ะ อย่างไรก็ให้เจ้าหกเท่าที่เจ้าจะต้องให้ก็พอ ส่วนที่เหลือ
“เข้าใจแล้ว” หยวนชิงหลิงตอบรับเบาๆ
อันที่จริง นางเองรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้างเล็กน้อย
อ่าน บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย ## ตอนที่ 255 ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ออนไลน์ฟรี
ที่ บัลลังก์หมอยาเซียน ## ตอนที่ 255 ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นความรักของ Thi No, Chi Pheo, the ผู้อ่านรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่น่ารักมากแต่ก็สัมผัสได้ถึงความเท่าเทียมกัน ที่ ## ตอนที่ 255 ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน บัลลังก์หมอยาเซียน ความรู้สึกของทั้งสองคนถูกปฏิเสธโดยคนในสังคมทั้งหมด แต่พวกเขาก็เป็นคนที่ซื่อสัตย์ที่สุดและปรารถนาที่จะรักมากที่สุด ติดตามเนื้อหา บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ ## ตอนที่ 255 ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่นี่
บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ ## ตอนที่ 255 ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
บัลลังก์หมอยาเซียน ## ตอนที่ 255 ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน