บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 260 ไม่ได้บอบบางอย่างที่ท่านพูดหรอก

หยวนชิงหลิงพยักหน้า "เจ้าก็คิดเสียว่าใช่หน่อยสิ หากเจ้าเป็นข้า เจ้าจะช่วยพระชายาจี้หรือไม่?"

อาซี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดขึ้นว่า “ช่วย!”

หยวนชิงหลิงประหลาดใจ “ทำไมล่ะ?”

อาซี่ยิ้ม “ถ้าพระชายาจี้ตายแล้ว ฉู่หมิงหยางก็จะได้เป็นพระชายาเอก หากเทียบกันกับพระชายาจี้แล้ว ข้ายิ่งไม่ชอบฉู่หมิงหยางมากกว่า”

“ข้าก็ไม่ชอบฉู่หมิงหยางเหมือนกัน แต่ฉู่หมิงหยางไม่เคยมาข่มขู่ คุกคามจะเอาชีวิตข้าโดยตรงแบบพระชายาจี้นะ”

ดังนั้นตัวเลือกนี้ คือเลือกมาจากความชอบไม่ชอบอย่างนั้นรึ?

“ถ้าวันหน้าฉู่หมิงหยางได้เป็นพระชายาจี้ นางก็จะทำแบบเดียวกับพระชายาจี้คนปัจจุบันแน่ ยิ่งไปกว่านั้น นางอาจทำอะไรได้ต่ำช้าไร้ยางอายยิ่งกว่า คนอย่างพระชายาจี้เป็นพวกร้ายลึก ชอบวางแผนการแยบยล แม้ว่าจะน่ากลัวเหมือนงูพิษ แต่ฉู่หมิงหยางนั่นก็เป็นเหมือนหมาในที่บ้าคลั่งตัวหนึ่ง เวลาหมาในกัด มันจะกัดให้ถึงตาย แต่งูพิษน่ะอย่างน้อยก็ยังพอจะแก้พิษได้อยู่นะ"

หยวนชิงหลิงพยักหน้า อันที่จริงนางเองก็คิดถึงจุดนี้ด้วยจริงๆ พระชายาจี้นั้นก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉู่หมิงหยางหรอก เพียงแต่ฉู่หมิงหยางจะตรงไปตรงมา และโหดร้ายบ้าคลั่งกว่าก็เท่านั้น

บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลว่า ทำไมนางถึงอยากช่วยพระชายาจี้โดยไม่รู้ตัวก็ได้

ในเวลาเดียวกัน เมื่อคิดไปคิดมา ก็เหมือนจะมีเหตุผลอื่นอีกประการหนึ่ง ซึ่งเป็นเหตุผลที่หยวนชิงหลิงเองก็ไม่ค่อยเต็มใจอยากจะยอมรับนัก

เป็นคำพูดที่พระชายาจี้ได้มาพูดกับนางในวันนั้น

พระชายาจี้เอ่ยปากเองว่า นางสามารถช่วยให้เจ้าห้าเป็นองค์ชายรัชทายาทได้ นางไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพระชายาจี้ แต่ถ้าคนในปกครองของถงอัน พี่ชายของพระชายาจี้ไม่ค่อยสนับสนุนอ๋องจี้อีกต่อไป ก็เท่ากับตัดสิทธิ์ลิดรอนอำนาจของอ๋องจี้ไปได้มาก เรียกได้ว่าตัดแขนซ้ายไปข้างหนึ่งหรือมากกว่านั้นด้วยซ้ำ

อำนาจของอ๋องจี้อ่อนแอลง บวกกับครั้งนี้ที่เขาถูกฮ่องเต้ลงโทษ แน่นอนว่าเขาต้องหลบซ่อนตัวเองไว้ ใช้ชีวิตแบบทำตัวให้ต่ำต้อย ก้มหัวลงให้ต่ำ คอยสะสมขุมพลังอย่างลับๆ ต้องใช้กระบวนการฟื้นฟูอีกนาน ทั้งยังต้องใช้เวลาอีกไม่น้อยด้วย

การพูดคำพูดเช่นนี้ต่อหน้าพระสงฆ์องค์เจ้า ช่างเป็นอะไรที่ไม่เหมาะสมเอาเสียเลย เหล่านักบวชนี้ล้วนมีจิตใจเมตตากรุณากันทั้งสิ้น

วางหมากบนกระดาน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ชีวิตนี้เปรียบเสมือนการเล่นหมากรุก ย่อมต้องเจอคู่ต่อสู้รุกไล่เป็นธรรมดา แต่หากกลัวแพ้แล้วไม่คิดสู้

หยู่เหวินเห้าตั้งใจแน่วแน่ "ข้าเข้าใจความหมายที่ท่านมหา ต้องการจะสื่อ แต่ข้าจะไม่ยอมเสี่ยงเด็ดขาด"

เจ้าอาวาสมองมาที่เขาและพูดอย่างมีนัยว่า “อ๋องจี้มาอยู่ที่นี่ก็หลายวันแล้ว ทางพระชายาจี้ไม่เคยสั่งให้ใครส่งค่าใช้จ่ายมาให้เขาเลย”

“หืม แล้วมันอย่างไรล่ะ?” หยู่เหวินเห้าช่วยวางหมากลงบนกระดาน

“ภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับท่านอ๋อง ไม่ใช่พระชายาจี้ แต่เป็นอ๋องจี้”

หยู่เหวินเห้ายิ้ม "พระชายาจี้ก็ไม่ใช่คนดีมีเมตตาอะไรเช่นกัน"

ยิ่งไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ ก็ยิ่งใช้ง่ายขึ้นเท่านั้น หากใช้งานอย่างเหมาะสมเป็น นั่นจะกลายเป็นกำแพงที่ช่วยกีดขวางอุปสรรคให้ ใครที่คิดจะมาหาเรื่องพระชายา

ขึ้นมาเสียงหนึ่ง "ท่านมหา ทำไมคำพูดของท่านถึงฟังดูผิดแปลกเช่นนี้นะ?

“มีทางใดอีกหรือไม่ล่ะ? ผู้ที่มีความสามารถ ไม่ออกไปต่อสู้แย่งชิง ผู้ไร้ความสามารถ กลับต่อสู้กันจนเลือดตกยางออก อาตมาทำงาน คิดวางแผนการต่าง ๆ ก็ล้วนเพื่อประเทศชาติ นี่ก็คือความหมายของเซียวเหยากงเช่นกัน และเซียวเหยากง

หยู่เหวินเห้าฟังจนตกตะลึงไปแล้ว “เป็นความต้องการของเสด็จปู่? นั่นมันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน? เสด็จปู่คือผู้ที่ไม่ชอบดูพี่น้องเรา ต้องมาทะเลาะห้ำหั่นกันเองเป็นที่สุดแล้ว”

พวกท่านทุกคนก็จะหยุดทะเลาะกันเช่นนั้นรึ?” เจ้าอาวาสหัวเราะ “จะทะเลาะก็ดี จะปรองดองกันก็ดี