บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 263 ฉู่หมิงหยางชอบเจ้าห้า

คลื่นใต้น้ำในจวนอ๋องจี้นั้นไหลลึกมาก พระชายารองสองคนก็ล้วนตายไปแล้วทั้งหมด

คู่อ๋องจี้สามีภรรยาต่างก็ใช้ชีวิตแบบทั้งรักทั้งชัง ทั้งเกื้อกูลทั้งเข่นฆ่ากันเองเรื่อยมา พวกเขาเปรียบเสมือนเชือกเส้นหนึ่งที่ถูกบิดเป็นเกลียว แต่เป็นการบิดไปในทิศทางตรงกันข้าม พวกเขาต่างคนต่างก็มุ่งทำไปตามความคิดของตัวเอง

เมื่อหยู่เหวินเห้ากลับมาในตอนค่ำ หยวนชิงหลิงก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เขาฟัง

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างเฉยเมยว่า: “ไม่น่าแปลกใจหรอก ถ้าพระชายาจี้ล้มป่วยจนตายจากไปจริงๆ ทางตระกูลถงก็คงจะไม่สงสัยในเรื่องนี้ ทั้งยังจะสนับสนุนเขาต่อไปอย่างแน่นอน”

“อ๋องจี้นี่ช่างโหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ” หยวนชิงหลิงพูด

“ทั้งสองคนก็ไม่ต่างกันหรอก ทั้งสามีทั้งภรรยา ล้วนมีความทะเยอทะยานกันทั้งคู่” หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่า พวกเขาเป็นคู่ที่เหมาะสมกันยิ่งกว่าอะไร ทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งโหดเหี้ยมพอ ๆ กัน “จริงสิ ท่าทีของนางเป็นเช่นไรบ้าง?”

หยวนชิงหลิงตอบไปว่า "แม้ว่าคำพูดของข้า จะไม่ถึงขั้นทำให้นางอับอายขายหน้าอะไร แต่คำที่อาซี่ไปพูดกับนาง เป็นอะไรที่เกินการคาดหมายอย่างยิ่ง แต่นางก็อดทนกับมันได้ทั้งหมด ท่าทีของนางเรียกได้ว่า ถ่อมตนจนแทบจะลงไปติดอยู่กับดินเลยเชียวล่ะ"

“นางรู้สถานการณ์ตอนนี้ดี” หยู่เหวินเห้าครุ่นคิดครู่หนึ่ง “ไว้พรุ่งนี้ตอนที่นางมาถึง บอกนางเรื่องคดีที่เกี่ยวกับเมืองถิงเจียงนั่นด้วย ข้าจะยอมเหลือทางถอยไว้ให้นางสักทาง ให้รีบตัดขาดกับโม่เหวินเสียก่อน ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ที่โม่เหวิน ไปมาหาสู่กับทางเมืองหลวงนั้น ข้าจะปล่อยว่างไว้ก่อน”

“แต่เจ้าจะอธิบายกับเสด็จพ่ออย่างไรล่ะ?” หยวนชิงหลิงถาม

หยู่เหวินเห้าหันไปมองหยวนชิงหลิง ตอบกลับด้วยท่าทีจนใจว่า: "เสด็จพ่อเองก็ไม่เต็มใจที่จะดึงเอาพี่ใหญ่เข้าไปรับผิดชอบด้วยเช่นกัน"

หยวนชิงหลิงตกตะลึงไปแล้ว "เจ้าว่าอย่างไรนะ?"

“เน่ย์เก๋อ ได้ออกหนังสืออย่างเป็นทางการ สั่งให้จัดการกับคดีนี้โดยทันที และให้ทำสำนวนไต่สวนตรวจสอบ และฟ้องร้องทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคดีของเมืองถิงเจียง

เมื่อหยวนชิงหลิงกลับถึงจวน พระชายาซุนก็มาด้วยแล้ว

พระชายาซุนไม่ได้พูดตรงๆ แค่พูดอย่างเรียบเฉยเย็นชาว่า: “คนอย่างพระชายาจี้คนนี้ เจ้าต้องระวังไว้ให้มากล่ะ”

นางเองก็เกลียดพระชายาจี้เช่นกัน แต่การเตือนอย่างขุ่นเคืองนี้มาจากความหวังดีจากใจจริง จึงค่อย ๆ อธิบายว่า: " กับท่านแม่หลู่ ข้ามีคำพูดที่ไม่อาจพูดออกไปได้ แต่สำหรับพี่สะใภ้รอง ข้าไม่มีอะไรต้องปิดบัง การที่ข้ารักษานาง ข้าคิดพิจารณาดีแล้ว หากนางตาย มันจะเป็นการช่วยลูกสาวตระกูลฉู่ทั้งสองคนในระยะยาว แม้ว่าข้าจะเกลียดพระชายาจี้ก็จริง

“เจ้าไม่บอก ข้าก็พอจะเดาได้ สิ่งที่ผู้หญิงเราเกลียดที่สุด ก็คือผู้หญิงที่คิดถึงสามีของตัวเราเองนี่ล่ะ ไหนจะฉู่หมิงชุ่ยนั่นแล้วหนึ่ง

“ฉู่หมิงหยาง…” หยวนชิงหลิงตกใจจนตาค้าง

แล้วพูดด้วยท่าทีรังเกียจรังงอนว่า: “ใช่สิ ที่จริงฉู่หมิงหยางก็รักเจ้าห้าของเจ้า เหมือน ๆ

หยวนชิงหลิงถึงกับขนลุกเกรียวไปทั้งตัว "ฉู่หมิงหยางก็รักเจ้าห้าด้วย?"

พระชายาซุนตกตะลึง “เจ้าไม่รู้หรอกรึ?”

“ไม่ใช่ฉู่หมิงชุ่ยรึ?” หยวนชิงหลิงตกตะลึงอึ้งค้าง สับสนไปหมดแล้ว

หัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก "ทำไมเจ้าจึงเลอะเลือนเช่นนี้นะ? ฉู่หมิงชุ่ยเป็นเพื่อนที่รักใคร่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กกับสามีเจ้าไม่ผิด

“ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน” หยวนชิงหลิงจำได้ว่า ฉู่หมิงหยางเกลียดนางโดยไร้เหตุผล ทั้งยังก่อปัญหาให้นางอยู่หลายครั้ง ที่แท้เป็นเพราะนางเองก็ชอบเจ้าห้าน่ะรึ?

ฉู่หมิงหยางจะซ่อนตัวแล้วเฝ้าแอบดูเขาอย่างลับ ๆ ในจวนมีคนตั้งมากมายเพียงนั้น มันต้องมีคนปากเปราะไปเล่าลือบ้างเป็นแน่ เพราะเรื่องนี้ก็มีการเล่าลือแพร่กระจายออกไปเช่นกัน ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ แต่แค่ไม่พูดออกมาเฉยๆ เพราะถึงอย่างไร สุดท้ายนางก็เป็นแค่เด็กสาวที่ยังไม่ออกเรือนคนหนึ่ง