บัลลังก์หมอยาเซียน ## ตอนที่ 265 ข้าผิดไปแล้ว

อาซี่ถามอดไม่ได้ “ สวีอี ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริงรึ?”

“จริงแท้แน่นอน” อีกนิดเดียว สวีอีก็เกือบจะลั่นวาจาสาบานออกมาอยู่แล้ว

“เรื่องเช่นนี้เจ้าจะพูดเล่นส่ง ๆ ไม่ได้นะ เมื่อวานเจ้าเห็นว่าท่านอ๋องมีท่าทีโกรธเคืองบ้างหรือไม่?” อาซี่ถามต่อทันที

“ไม่เลย ท่านอ๋องไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองแม้แต่น้อย หรืออย่างน้อยที่ข้าเห็น ท่าทีของเขาก็ดูไม่เหมือนโกรธ นั่นจึงทำให้ข้ารู้สึกแปลกใจมาก ตอนกลับมาเมื่อวานนี้ข้าก็คิดว่าจะบอกพระชายาอยู่เหมือนกัน แต่พอไปเล่าให้ใต้เท้าทังฟังแล้ว ใต้เท้าทังบอกว่าไม่ควรเล่าให้พระชายาฟัง ข้าก็เลยไม่กล้าเล่า ถ้าไม่เพราะวันนี้พระชายาซุนมาพูดถึงเรื่องนี้ข้าจึงคิดว่าข้าควรจะบอกพระชายา แต่ก็ไม่อยากเห็นพระชายาร้องไห้เช่นนี้เลย”

สวีอีรู้สึกว่าผิดต่อใคร ก็ไม่เท่ารู้สึกผิดต่อพระชายา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่เขาเห็นว่าพระชายากำลังจะร้องไห้อยู่แล้ว หัวใจของเขาก็รู้สึกทรมาน เจ็บปวดเหมือนเวลาที่ถูกหมากัดอย่างไรอย่างนั้น

อาซี่หันไปมองสวีอี พลางถอนหายใจ: " ท่านอ๋องต้องฆ่าเจ้าแน่"

สวีอีตกใจจนผงะ “ทำไมล่ะ? ข้าไม่ได้เป็นคนเชิญให้คุณหนูรองตระกูลฉู่นั่นเข้าไปสักหน่อย!

หยวนชิงหลิงหันไปมองสวีอี แล้วสั่งออกไปว่า "เจ้าจงไปหาใครสักคน ที่ทำงานอยู่ในกรมพระนครมายืนยัน เรื่องที่เมื่อวานนี้ฉู่หมิงหยางไปหาเขาถึงที่กรม จะต้องมีคนอื่นที่รู้เห็นอีกแน่นอน เจ้าลองไปสอบถามดูว่า มีใครเห็นนางมาอีกบ้างหรือไม่ ? นางไม่น่าจะอยู่ดี ๆ ก็บุกเข้าไปในกรมตอนพักเที่ยงโดยไม่มีเหตุผลแน่"

“นางไม่ได้มาคนเดียว แต่มีหญิงชราตัวเล็ก ๆ ที่แต่งกายในชุดผู้ชายมาด้วยอีกคน” สวีอีพูด

“หญิงชราตัวเล็ก ๆ?” หยวนชิงหลิงตกตะลึง “ไม่ใช่ว่าเข้าไปคนเดียวหรอกหรือ? เจ้าเคยเห็นหญิงชราคนที่ว่านี้บ้างหรือไม่?”

“ข้าน้อยไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ลักษณะของเสื้อผ้านั้นดูมีราคา ทั้งยังดูคุ้นตาอย่างมาก คล้าย ๆ ว่าจะเคยเห็นจากที่ไหนสักแห่ง” สวีอีหลับตา พลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

หยวนชิงหลิงรีบสั่งการทันที “อย่ามัวคิดอีกเลยน่า ถ้าใช้หัวของเจ้าคิด น่ากลัวว่าจนถึงปีหน้าก็คงยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำ รีบไปเร็วเข้า!”

เขาแค่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้นางฟัง

เพราะกระทั่งเขาเอง ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เขาไปพักสายตาอยู่ที่ห้องข้างเหมือนทุกครั้ง ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงคนมาเคาะประตู แจ้งว่าโสวฝู่ฉู่มาพบเขา เขาลุกขึ้นเปิดประตู โสวฝู่ฉู่กับฉู่หมิงหยางก็ถลันเข้ามา หลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เขาก็จำไม่ได้แล้ว แต่เมื่อเขาออกไปหลังเหตุการณ์นั้น ผู้ช่วยเจ้ากรมกลับบอกว่า เขามีรอยชาดเปื้อนอยู่บนหน้า

จึงเรียกคนเฝ้าประตูเข้ามาสอบถาม เพราะในช่วงพักกลางวัน ในกรมจะมีเพียงคนเฝ้าประตูเท่านั้นที่อยู่ข้างนอก ทหารยามก็ไม่ลาดตระเวน ดังนั้น คนเฝ้าประตูจึงเป็นเพียงคนเดียวที่เห็นว่าโสวฝู่ฉู่

ได้ยอมรับว่าเขาเป็นคนพาโสวฝู่ฉู่ กับฉู่หมิงหยางเข้ามาเอง

แต่เขาจำได้ว่าเคยเห็นโสวฝู่ฉู่ กับฉู่หมิงหยางมาที่นี่

แต่เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เขากลับจำไม่ได้จริงๆ

ในสมองเขาคล้ายสับสนเลอะเลือนไปชั่วขณะ

แต่เขาก็ไม่สามารถอธิบายให้นางเข้าใจได้ ทั้งไม่กล้าไปยั่วยุนางด้วย จึงทำได้เพียงปล่อยให้นางสงบลงก่อน รอให้นางอารมณ์เย็นลงบ้างแล้ว ค่อยไปคุยกับนางให้เข้าใจ เพราะอย่างไรเสีย เรื่องนี้ก็เป็นอะไรที่แปลกประหลาดเกินไป ถ้าเขาบอกนางไปว่าเขาจำอะไรไม่ได้

เขาหันไปมองอาซี่ แล้วเอ่ยว่า "อาซี่ เจ้าไปดูนางหน่อย"

พลางพูดว่า: "คิดไม่ถึงจริง ๆ