บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 267 อีนุงตุงนัง

หยู่เหวินเห้ารับขวดเหล้าไป เงยหน้าขึ้นและดื่มรวดเดียวครึ่งขวด "ไม่ค่อยเมาเท่าไหร่"

“ดื่มต่อลงไปอีกหน่อย รออีกครู่ ก็ไปนอนลงบนเก้าอี้เอนหลังตัวนั้น” หยวนชิงหลิงสั่ง

หยู่เหวินเห้าเดินตรงไปเอนหลังนอนลงบนเก้าอี้ เวลานั้นเขาก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเล็กน้อย

สวีอีไปแย่งไก่ตัวหนึ่งที่กำลังจะถูกเชือดมาจากโรงครัว แล้ววิ่งตึงตัง ๆ เข้ามา

หยวนชิงหลิงสั่งให้เขาอุ้มไก่ไว้กับอก แล้วเดินไปหาหยู่เหวินเห้า ไก่ตกใจจนส่งเสียงร้องดังกะต๊าก ๆ ไม่หยุด

หยู่เหวินเห้าเวียนหัวอยู่ครู่หนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียงร้องดังสนั่นหวั่นไหวของไก่ตัวนั้น มันทำให้เขาอดหลับตาลงไม่ได้

พูดเบา ๆว่า "ผ่อนคลายร่างกาย

หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าร่างกายค่อย ๆ จมดิ่ง เริ่มผ่อนคลายลง

เจ้ากำลังนอนหลับ นอนครึ่งหลับครึ่งตื่น เจ้าง่วงมาก ง่วงมาก ง่วงมาก ง่วงมาก จู่ ๆ ก็มีคนมาเคาะประตู จึงสะดุ้งตื่น เจ้าโกรธเล็กน้อยที่มีคนมารบกวน แต่เจ้าก็ยังลุกไปเปิดประตูให้

สองวันก่อน

ในความเลือนรางนั้น หยู่เหวินเห้ามองเห็นโสวฝู่ฉู่กับฉู่หมิงหยาง "เป็นพวกเจ้าเองรึ?"

โสวฝู่ฉู่เดินเข้ามา แสงอาทิตย์ในฤดูหนาวสาดตามเข้ามาจากข้างนอก แสงจ้าจนตาพร่าไปเล็กน้อย เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ดวงตาพร่าเลือนไปชั่วขณะ เมื่อเห็นว่าที่หน้าอกของโสวฝู่ฉู่มีของบางอย่างที่ดูแปลก ๆ เขาจึงเหลือบมองดูให้ชัด ลายนกกระเรียนปักบนเสื้อนั้น มันเคลื่อนไหวได้จริงๆ

ในหัวเขารู้สึกหนัก ๆ เล็กน้อย ขมวดคิ้วมุ่น “โสวฝู่ฉู่ให้เกียรติมาเยี่ยม ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรอย่างนั้นรึ?”

แต่โสวฝู่ฉู่กลับถอยห่างออกไป ฉู่หมิงหยางก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าแล้วจ้องมองเขา "ท่านอ๋อง ยังจำที่ข้าบอกเจ้าไว้ ที่ศาลาริมน้ำวันนั้นได้หรือไม่"

“เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” หยู่เหวินเห้านั่งลงบนเก้าอี้ รู้สึกเวียนหัว ทั้งยังมีลางสังหรณ์แปลกๆ ผุดขึ้นในใจไม่หยุด

“ข้าบอกว่า” ฉู่หมิงหยางเดินช้าๆ ไปนั่งลงข้างๆ แล้ววางมือทั้งสองข้างลงบนหัวเข่าของเขา “ข้าบอกว่าข้าอยากแต่งให้เจ้า”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกง่วง จึงหลับตาลง แต่ยังไม่ลืมเอามือของนางออกไป "อย่าแตะต้องข้า รู้จักเคารพตัวเองเสียบ้าง"

ฉู่หมิงหยางค่อยๆ เคลื่อนมือออกจากช่วงท้องขึ้นไป ปลดเข็มขัดเขาแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “เคารพตัวเอง? หากข้ามัวเคารพตนเอง ข้าก็คงมีแต่ต้องกลายเป็นชายารองของอ๋องจี้ไปแล้ว เจ้ายินดีให้มันเป็นเช่นนั้นจริงๆน่ะหรือ?”

นางก้มตัวลง ประทับริมฝีปากลงบนแก้มของเขา แล้วย้ายขึ้นไปที่ใบหูส่วนล่าง "พี่เห้า เจ้าเป็นของข้า เจ้ารู้หรือไม่?"

ลมหายใจของเขาค่อย ๆ กระชั้นถี่ขึ้น ทันใดนั้น เขาก็คว้าผมของฉู่หมิงหยางด้วยมือข้างหนึ่ง ลืมตาโพลงขึ้นทันใด แล้วตวาดเสียงดังว่า "ไสหัวไป!"

ดวงตาของฉู่หมิงหยางเต็มไปด้วยความดื้อรั้นดุร้าย ใบหน้าเปลี่ยนสีทันที "เจ้าชอบข้าแท้ๆ ทำไมถึงต้องต่อต้านด้วย?"

เสียงดังก๊อก ๆ ที่แว่วมาเข้าหูไม่หยุดนั้น ทำให้เปลือกตาของเขาไม่อาจเปิดออกได้ไหว แต่ความรู้สึกคล้ายเผชิญกับวิกฤตนั้น ก่อตัวจนเกิดแสงไฟฟ้าเป็นประกายในใจของเขา บังคับให้เขาลืมตาและจ้องมองฉู่หมิงหยางเขม็ง ไม่อนุญาตให้นางเข้ามาสัมผัสเขาได้อีก

โสวฝู่ฉู่ที่ยืนอยู่อีกด้าน เข้ามาดึงตัวฉู่หมิงหยางออกไป ส่ายหน้าพลางพูดว่า "ไม่ไหว เขาต่อต้านรุนแรงเกินไป พวกเราไปกันเถอะ"