บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 268 เจ้าชอบข้าใช่หรือไม่

“น้องสาว ทำไมเจ้าถึงต้องทรมานตัวเองเช่นนี้ด้วยล่ะ? แต่งกับอ๋องจี้ไม่ดีหรอกรึ?” ฉู่หมิงชุ่ยพูดเกลี้ยกล่อม

แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "ข้าจะแต่งกับใคร มันเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย ? เจ้าย่อมไม่อยากให้ข้าแต่งกับอ๋องฉู่อยู่แล้วสิ ชีวิตเจ้าไม่มีความสุข

ฉู่หมิงชุ่ยเริ่มโกรธขึ้นมาแล้ว "ทำไมเจ้าถึงต้องพูดจาก้าวร้าวขนาดนี้ด้วย ? ข้าไม่ได้ทำอะไรให้เจ้าเสียหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็อย่ามายั่วโมโหข้า น้ำบ่ออย่ามายุ่งกับน้ำคลอง” ฉู่หมิงหยางพูดใส่อย่างเย็นชา

"นี่กับใครเจ้าก็ก้าวร้าวอย่างนี้รึ ? ข้าอุตส่าห์หวังดีมาเกลี้ยกล่อมเจ้า แต่งให้หยู่เหวินเห้ามีอะไรดีล่ะ? ถ้าหยวนชิงหลิงยังไม่ตายหนึ่งวัน เจ้าก็ยังต้องเป็นชายารองไปอีกหนึ่งวัน

ฉู่หมิงหยางพูดอย่างชั่วร้าย: “เช่นนั้นก็บอกให้นางไปตายซะ!”

“เจ้า...” ฉู่หมิงชุ่ยพูดอย่างโกรธเคือง “เจ้านี่มันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี”

ก็ยังไม่อาจเปลี่ยนความตั้งใจของปู่นางได้ นางหงุดหงิดแทบจะระเบิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว มาตอนนี้ฉู่หมิงชุ่ยกลับเสนอหน้าเข้ามาพอดี แน่นอนว่านางย่อมเอาโทสะที่อัดแน่นอยู่ในท้องทั้งหมด สาดระบายออกไปเป็นธรรมดา “เสแสร้งแกล้งทำอะไรไม่ทราบ? ฆ่าคนมันยากนักหรือไร? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นดอกบัวขาวพิสุทธิ์รึ? เจ้าไม่เคยทำเรื่องชั่วร้ายเพื่อแย่งชิงความโปรดปรานเลยรึ ? เรื่องตลกที่เจ้าไปก่อไว้ มันแพร่กระจายออกไปจนใครต่อใครเขารู้กันทั่วแล้ว เจ้ายังมาที่นี่เพื่อมาเอาหน้าจากท่านปู่อีก มาเกลี้ยกล่อมข้านี่ก็เพราะอยากให้ใคร ๆ เห็นว่าเจ้ามีคุณธรรมมากล่ะสิท่า ?

เรื่องของเจ้าข้าจะไม่ยุ่งแล้ว แต่มีประโยคหนึ่งที่ข้าต้องบอกเจ้า หยู่เหวินเห้าจะไม่แต่งเจ้าเป็นชายารองแน่ จนถึงวันนี้เจ้ายังไม่เข้าใจอีกรึ? ไม่ใช่เพราะหยวนชิงหลิงห้ามไม่ให้เขารับพระชายา แต่เป็นเพราะเขาเองไม่ต้องการแต่งชายาเพิ่มอีกแล้วต่างหาก

ฉู่หมิงหยางพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องยุ่ง เลิกแสดงเจตนาดีอันแสนจอมปลอมของเจ้าเสียที ตอนนี้ตำแหน่งของเจ้าในจวนอ๋องฉี ก็ไม่ได้ดีเท่าเมื่อก่อนแล้วนี่ เจ้ามันก็ไม่ได้ดีไปกว่าข้านักหรอก ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ เลิกแสร้งแกล้งทำเป็นพี่สาวผู้แสนดีมีเมตตาต่อหน้าข้าสักทีเถอะ”

ฉู่หมิงชุ่ยชังน้ำหน้านางจนถึงกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เดิมทีตั้งใจว่าจะหันหลังจากไปอยู่แล้ว แต่เมื่อครู่ นางได้ยินท่านแม่พูดว่า ทั้งสองคนมีการตกลงปลงใจกันเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว ทั้งยังมีของแทนใจเป็นเครื่องพิสูจน์ด้วย นางอยากเห็นเจ้าของแทนใจที่ว่านั้นเสียหน่อย

ดังนั้น แม้ว่าคำพูดคำจาของฉู่หมิงหยางจะย่ำแย่สิ้นดี แต่นางก็ยังอดทนแล้วถามออกไปว่า: "ท่านแม่บอกว่า เจ้ากับอ๋องฉู่ตกลงปลงใจต่อกัน จนถึงขั้นแลกเปลี่ยนของแทนใจแล้วด้วย เป็นความจริงรึ?"

ฉู่หมิงหยางหยิบหยกพกในมือออกมา ยกขึ้นส่ายไปมาตรงหน้านาง “ หยกพกชิ้นนี้ เป็นสิ่งที่ไท่ซ่างหวงประทานให้เขาในสมัยก่อน หากเขาไม่มีใจให้ข้าจริง เขาจะส่งต่อมันมาให้ข้าเป็นของแทนใจได้อย่างไรกันล่ะ? ”

ฉู่หมิงชุ่ยเห็นหยกพกได้อย่างชัดเจน พลันเกิดความรู้สึกทั้งเศร้าโศกและขุ่นเคืองในที ดวงตาของนางส่ายไหวไปมา คล้ายหาจุดรวมสายตาไม่เจอ ไท่ซ่างหวงทรงพระราชทานหยกพกชิ้นนี้ให้เขาในตอนนั้น นางยังเคยแอบคิดว่าอยากได้หยกพกชิ้นนี้เป็นของแทนใจ ทั้งยังเคยเอ่ยขอเป็นนัย ๆ กับเขาด้วย แต่นั่นเป็นครั้งเดียวที่เขาปฏิเสธนาง เขายังบอกด้วยว่าสิ่งนี้ได้รับมาจากไท่ซ่างหวง เขาชอบมันมาก ไม่อาจส่งมอบมันออกไปให้ใครได้ทั้งสิ้น

แต่มาตอนนี้ มันกลับถูกส่งต่อไปให้หมิงหยางแล้ว ซึ่งแสดงให้เห็นว่าความรู้สึกที่เขามีให้นางตั้งแต่เริ่มแรกนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นของปลอมทั้งหมด

วูบหนึ่ง ความเกลียดชังปรากฏขึ้นในหัวใจของนาง พลันยื่นมือข้างหนึ่งออกไปคว้าหยกพกจากฉู่หมิงหยาง แล้วโยนมันลงบนพื้น หยกพกชิ้นนั้นแตกออกเป็นสามเสี่ยง นางพูดอย่างเย็นชาว่า "ขอให้พวกเจ้าตกล่องปล่องชิ้นกันด้วยดี"

ฉู่หมิงหยางโกรธมาก ผุดตัวกระโดดลุกขึ้นพลางใช้มือข้างหนึ่งดึงแส้ออกมา ตวัดไปทางฉู่หมิงชุ่ยโดยเล็งที่ตำแหน่งหัวกับใบหน้าตรง ๆ

รอยแส้พาดขยายจากใบหน้าด้านซ้ายของฉู่หมิงชุ่ย ดูราวกับรอยตะขาบปีนอย่างไรอย่างนั้น ฉู่หมิงชุ่ยเจ็บจนแทบจะเป็นลม