บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 271 ขับไล่หมันเอ่อ

โสวฝู่ฉู่รู้สึกว่าตัวเองกำลังได้รับเคราะห์อย่างหนัก จึงสั่งให้คนนำสุรามาแล้วนั่งดื่มกับเซียวเหยากงบนเตียงอรหันต์

“เจ้าห้า เด็กคนนี้นี่ขี้งกไปหน่อยนะ” เซียวเหยากงหัวเราะออกมา “เจ้าอย่าได้ไปใส่ใจเลย”

โสวฝู่ฉู่กล่าวขึ้นมาอย่างเฉยชา： “ขี้งก？เกรงว่าจะไม่ใช่เช่นนั้น แต่เป็นเพราะกลัวภริยาเสียมากกว่า”

เซียวเหยากงหัวเราะออกมาแล้วยกจอกสุราขึ้นมาชนกับเขา “คำพูดของเจ้าข้าไม่คัดค้านเลย เพราะว่าเป็นเช่นนั้นจริง เพื่อสตรีเพียงคนเดียวเขาถึงกับใจร้อนจนไม่เกรงกลัวว่าจะมีความบาดหมางกับเจ้าเลย”

โสวฝู่ฉู่ถลึงตาใส่เขา “เขาเป็นถึงราชวงศ์ บาดหมางกับข้าแล้วจะเป็นอันใด ？เขาจะขัดแย้งกับข้าไม่ได้เลยหรือ？คนอื่นพูดก็เพียงเท่านั้น แต่เจ้ากับข้าเป็นอะไรกัน ？แล้วเจ้ายังจะกล่าวเช่นนี้อีก ข้าไม่น่าให้เจ้าได้ดื่มสุราชั้นเลิศของข้าเลย”

กล่าวจบ เขาก็เอื้อมมือออกไปแย่ง

เซียวเหยากงปัดมือเขาออก พร้อมกับทำปากขมุบขมิบ “พอเลยๆ ตอนนี้ขี้เหนียวขึ้นมาแล้วหรือไร？ว่าให้คำสองคำก็ฟังไม่ได้แล้ว หลายปีมานี้ตระกูลฉู่ของเจ้ายังเรืองอำนาจไม่เพียงพออีกงั้นหรือ？เจ้าควรจะดูแลคนใต้อำนาจเจ้าด้วย ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน ？ถึงได้ทะเยอทะยานถึงเพียงนี้ เป็นเพียงแค่หญิงสาวแต่กล้าตะคอกใส่เจ้าอ๋องให้เขาอภิเษกด้วยให้ได้”

เขาตบหน้าตัวเองเบา “ยางอายล่ะ? ยังมีอยู่ไหม? ข้ายังตระหนกแทนเจ้าเลย”

โสวฝู่ฉู่ตอบกลับอย่างเฉยชา： “จัดการ？ไม่มีเวลาเข้าไปยุ่งนักหรอก กิจข้าเยอะนักเจ้าเองก็ทราบดี เรื่องในจวนได้มอบให้พี่ใหญ่เป็นผู้ดูแล เพราะเขาเป็นคนนิสัยค่อนข้างเรียบง่าย เอาเถอะ เอาเถอะ ถ้าหากถึงคราวหมดลมหายใจ ก็นับว่าหมดบุญวาสนาต่อกันแล้ว ตัวข้าตอนนี้ก็พอจะได้กลิ่นโลงศพแล้ว จะให้ไปยุ่มย่ามอะไรกับพวกเขานักหนา ？ถึงคราวต้องตายก็ละทิ้งเสีย จะได้ไม่ต้องทุกข์ใจ！”

“เกรงเพียงว่าเจ้าจะไม่ได้ตายอย่างสงบ ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องขุดเจ้าออกมาจากหลุมศพ” เซียวเหยากงพูดไปพลันหยิบเมล็ดถั่วปรุงรสขึ้นมากิน

โสวฝู่ฉู่สะบัดมือ “ไม่พูดเรื่องเช่นนี้แล้ว เจ้าว่าอ๋องฉู่เป็นอย่างไรบ้าง？”

ฉู่หมิงหยางถูกโบยจนนอนติดอยู่บนเตียงไม่อาจลุกขึ้นได้ และเมื่อได้ยินว่านางถูกขับไล่จึงรีบเงยหน้าขึ้นมาทันที “อย่างไรเสียในเมื่อเจ้าจะต้องออกไป ข้าอยากจะขอให้เจ้าช่วยข้าอีกสักเรื่อง”

“คุณหนูรองโปรดพูด” หมันเอ่อตอบ

“เจ้าเป็นคนหนานเจียง เจ้ามีความรู้เรื่องพิษกู่ ฉะนั้นจงไปสังหารหยวนชิงหลิงซะ” ฉู่หมิงหยางกัดฟันพูด

หมันเอ่อตกใจ “เรื่อง……สังหารผู้อื่น ข้าน้อยไม่สามารถทำได้เจ้าค่ะ”

“เจ้าทำไม่ได้？” ฉู่หมิงหยางจ้องนาง

“ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว แต่จะให้ข้าสังหารคนที่ไม่ได้มีความแค้นด้วยได้อย่างไรเจ้าคะ ？ข้าน้อยไม่ได้มีความคับข้องใจกับพระชายาฉู่เจ้าค่ะ” หมันเอ่อตอบกลับ

ให้เจ้าทำสิ่งใดเจ้าก็เอาแต่หาข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยงตลอด ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเจ้าถอดหน้ากากออก คนจากกรมการพระนครคงจะตรวจหามาถึงที่นี่ไม่ได้

： “คุณหนูรองเจ้าคะ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องถอดหน้ากากเลย ที่ข้าน้อยปลอมตัวเป็นฝู่ฉู่ก็เพื่อที่จะให้พวกเราเข้าไปได้อย่างราบรื่น

นางชะงักอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองฉู่หมิงหยาง “อีกทั้ง คุณหนูรองเจ้าเองก็โกหกข้าน้อย ที่จริงแล้วอ๋องฉู่ไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ กับคุณหนูรองเลยแม้แต่น้อย”

พอถึงตอนนั้นข้าพูดสิ่งใดก็จะเชื่อฟัง แต่เพราะเหตุใดเขาถึงจำความขึ้นมาได้เล่า？ที่จริงความสามารถของเจ้าก็ไม่เก่งกาจอะไรถ้าวันนั้นข้าไม่ได้พบเจ้าแสดงฝีมือ มีหรือที่ข้าจะยอมเปลืองข้าวสุกรับคนหนานเจียงชั้นล่างอย่างเจ้ามาเลี้ยงไว้ ทั้งล้าหลังราวกับขอทานก็ไม่ปาน พวกเจ้าคนหนานเจียงไม่มีอะไรดีเลยสักคน ไสหัวออกไป