บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 273 เหมือนเคยเห็นที่ไหน

“เช่นนั้นไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้วข้าก็ต้องออกเรือน ไม่สามารถที่จะคอยอยู่เคียงข้างพระชายาไปตลอด จะให้พึ่งพาสวีอีคนซื่อบื้อก็คงจะไม่ได้ เขาเป็นคนที่ประมาทเลินเล่อ สามารถทำเรื่องผิดพลาดได้ง่าย ยังไงเสียก็ต้องหาสาวใช้สองคนที่รู้วิชาการต่อสู้ให้ได้

แม่นมสี่ยิ้ม “เจ้านี่ มีใครที่ไหนบอกว่าตนจะออกเรือนกลางถนนเช่นนี้กัน อายบ้างหรือไม่？”

อะซี่ตอบกลับอย่างไม่พอใจ： “เรื่องเช่นนี้มีอะไรน่าอายกัน？เป็นสตรียังไงก็ต้องออกเรือน ว่าแต่แม่นมไม่เคยออกเรือนหรือ？”

แม่นมสี่ตอบด้วยความหัวเสีย： “ข้าจะสมรสใครเล่า？”

อะซี่จ้องนาง “เจ้าย่าบอกว่าเดิมทีแล้วโสวฝู่ฉู่ต้องการที่จะสู่ขอเจ้า แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดเจ้าถึงไม่ได้อภิเษก”

แม่นมสี่กลอกตาใส่นาง “เจ้าย่าของเจ้าเป็นคนพูดจาเหลวไหล”

อะซี่ยิ้มยิงฟันออกมา “ไม่ใช่หรือ？เจ้าย่าเป็นคนปากพล่อยแล้วยังชอบฟังยิ่งนัก เรื่องปัญหาน้อยใหญ่ของตระกูลชั้นสูงในเมืองหลวงไม่มีทางที่เจ้าจะไม่รู้เลย”

แม่นมสี่เห็นด้วยอย่างยิ่ง

ท่านหญิงแห่งตระกูลหยวน เป็นคนเช่นนั้นจริงๆ ทั้งที่ดูแล้วเป็นคนที่เปิดเผยตรงไปตรงมา แต่เบื้องหลังแล้วก็เป็นคนที่ชอบซักถามฟังความอย่างมาก

“ขอถาม……” เสียงขี้อายดังแทรกขึ้นมา “พวกเจ้ากำลังเสาะหาสาวใช้อยู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ？”

อะซี่เงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นหญิงสาวที่ร่างกายบอบบางบนหน้าผากมีรอยแส้ฟาดที่เห็นได้อย่างชัดเจนยืนอยู่ตรงหน้าและกำลังพูดติดอ่างมองมายังนาง

อะซี่มองดูรูปร่างก็รู้ว่านางไม่ตรงตามที่ต้องการทันที： “ใช่ พวกข้ากำลังหาสาวใช้ แต่เจ้าไม่เหมาะสมหรอก”

“ข้าเหมาะสม ข้าทำได้ ไม่ว่าเรื่องอะไรข้าก็ยินยอมทำเจ้าค่ะ” คนที่กำลังพูดอยู่นั่นก็คือหมันเอ่อคนหนานเจียงที่เพิ่งถูกตระกูลฉู่ขับไล่ออกมา สุดท้ายแล้วนางก็เชื่อคำที่ขอทานหนุ่มบอกจนมาถึงที่นี่เพื่อเสี่ยงดวง

“ไม่ใช่ว่าเหมาะสมหรือไม่เช่นนั้นหรอก แต่เจ้ารู้วิชาการต่อสู้หรือไม่？” อะซี่กล่าวถาม

“ข้ารู้นิดหน่อยเจ้าค่ะๆ” หมันเอ่อรีบตอบทันที

อะซี่สังเกตตัวนาง “ก็ได้ หากว่าเจ้าสามารถรับมือข้าได้มากกว่าสามกระบวนท่า ข้าก็จะจ้างเจ้า”

นางเดินออกไป ผสานมือทั้งสอง “ไม่จำเป็นต้องออมมือ จงใช้แรงทั้งหมด……”

หมันเอ่อปล่อยหมัดต่อยใส่หน้านางโดยทันที ด้วยหมัดที่รวดเร็วและว่องไว ทั้งในตอนที่ปล่อยหมัดออกมามีการตวาดโค้งออกไปก่อนจะโดนเข้ากับลูกตาของอะซี่โดยตรง

อะซี่เอามือมาปิดตาแล้วพูดด้วยความโมโห： “ข้ากำลังพูดอยู่ นี่เจ้าลอบโจมตีอยู่”

หมันเอ่อตกใจ “นี่……การต่อสู้ยังมีการลอบโจมตีหรือไม่ลอบโจมตีด้วยหรือเจ้าคะ ？”

อะซี่กัดฟัน พลางสะบัดหมัดออกไปแล้วตามด้วยฟาดเท้าตามไป เดิมทีคิดว่าจะสามารถเตะหมันเอ่อให้กระเด็นออกไปในทันที แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหมันเอ่อจะใช้มือทั้งสองข้างรับลูกเตะของนางเอาไว้ ถึงแม้จะถอยหลังไปหลายก้าว แต่กลับไม่ยอมพ่ายแพ้เลยสักนิด

อะซี่ดีใจอย่างมาก แต่นางยังคงไม่ลดละ ลองใช้กระบวนเจ้ากอินทรีฟากฟ้าเพื่อเพิ่มความยากมากขึ้น ปรากฏว่าหมันเอ่อสามารถต้านรับได้ อีกทั้งหลังจากนั้นยังสามารถโต้กลับได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย

จนกระทั่งทั้งสองต่อสู้กันไปสักพัก พวกนางใช้กระบวนท่ามากว่าร้อยกระบวนท่าแล้ว แต่ก็ยังไม่มีผู้ใดพ่ายแพ้เลย เพียงแต่ต่างพากันหอบด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย

อะซี่ลงมาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม： “ไม่จำเป็นต้องต่อสู้แล้ว เจ้าผ่านแล้ว”

หมันเอ่อจัดทรงผมของตัวเองแล้วถามกลับด้วยความประหลาดใจ： “จริงหรือเจ้าคะ？”

แม่นมเหล่ไปมองอะซี่ “เหตุใดถึงไม่มีการสักถามเลยสักคำ? พื้นฐานครอบครัว ？แล้วไหนจะชื่อสกุลอีก？”

อะซี่ยิ้ม： “ข้าเพียงมีหน้าที่ทดสอบวิชาต่อสู้ เรื่องส่วนตัวนั้นแม่นมเป็นคนจัดการต่อเถอะ”

แม่นมหันไปมองหาหมันเอ่อพร้อมกับซักถาม： “เจ้ามีนามว่าอะไร？อายุเท่าไหร่แล้ว？เป็นคนที่ไหน？มาอยู่เมืองหลวงนานแค่ไหนแล้ว？”

หมันเอ่อตอบกลับ： “ข้ามีนามว่ากู่หมันเอ่อ มาอยู่เมืองหลวงได้สามปีแล้วเจ้าค่ะ ปีนี้อายุสิบเจ็ดปี ก่อนหน้านี้เป็นสาวใช้ในครอบครัวหนึ่ง เพิ่งออกมาได้ไม่นานเจ้าค่ะ”

“เป็นคนที่ไหน？” แม่นมถาม