บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 280 ไต่สวนหมันเอ่อ

หมันเอ่อกล่าว： “ใต้เท้าสวีเชิญนำทาง”

“เจ้าเดินข้างหน้า ใครจะวางใจได้ว่าเจ้าจะไม่เล่นพิรุธอยู่ด้านหลัง？” สวีอีแย้งกลับ

หมันเอ่อเดินไปด้านหน้า แสดงให้เห็นถึงความอ้างว้างที่ปรากฏออกมา

พร้อมกับความกังวลเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงถึงความหวาดกลัวออกมา ท่าทีของนางสงบราวกับคนที่รู้ชะตาชีวิตตัวเอง

นางเดินเข้ามาแล้วคุกเข่าลงทันที “ถวายบังคมเจ้าอ๋อง！”

นางรู้จักหยู่เหวินเห้า แต่ด้วยความที่นางมาเคยเจอหยวนชิงหลิงมาก่อน ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงเก้าอี้แขกคือหยวนชิงหลิง เพราะถ้าหากเป็นพระชายาควรที่จะนั่งนั่งทางด้านขวามือบนเก้าอี้ใหญ่แล้ว

หยู่เหวินเห้าจ้องนางแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม ： “อย่ามากความ ว่ามาผู้ใดสั่งให้เจ้าเข้ามายังจวนอ๋องฉู่ ？มีเป้าหมายอันใด？”

หมันเอ่อก้มหน้าลง ： “เรียนเจ้าอ๋อง ข้าน้อยมาที่นี่เองเจ้าค่ะ ไม่มีผู้ใดสั่งให้ข้าน้อยมาที่นี่ ข้าน้อยเพียงต้องการหางานทำให้มีที่อยู่ที่กินเพียงเท่านั้นเจ้าค่ะ”

“แล้วจวนตระกูลฉู่ไม่มีที่ให้เจ้ากินเจ้าอยู่หรือไร？” หยู่เหวินเห้าตะเบ็งเสียงดังขึ้นด้วยความตะลึงเล้กน้อย

หมันเอ่อตอบกลับ ： “ข้าน้อยถูกใต้เท้าฉู่ขับไล่ออกมา ไร้ซึ่งที่จะไปเจ้าค่ะ”

“โสวฝู่ฉู่ขับไล่เจ้าออก แล้วฉู่หมิงหยางเก็บเจ้าเอาไว้ไม่ได้หรืออย่างไร？” อะซี่ทนเงียบไม่ได้อีกต่อไป

หมันเอ่อตวาดสายตาไป มีแวบหนึ่งที่ปรากฏให้เห็นความผิดหวังและความสิ้นหวังภายในออกมา “ข้าน้อยปรนนิบัติคุณหนูรองได้ไม่ดี คุณหนูรองก็เลยไม่ต้องการข้าน้อยแล้วเช่นกันเจ้าค่ะ”

“ผู้ใดก็ไม่ต้องการเจ้าแล้ว เจ้าจึงมายังจวนอ๋องฉู่ เจ้าเห็นจวนอ๋องฉู่เป็นอะไรกัน？” อะซี่กล่าวอย่างฉุนเฉียว

หมันเอ่ออธิบายด้วยสีหน้าซีดเผือด： “ในตอนที่ข้าน้อยมาที่นี่ ข้าน้อยไม่รู้ว่าเป็นจวนอ๋องฉู่ หากข้าน้อยรู้ตั้งแต่แรกก็คงไม่กล้ามา”

หยู่เหวินเห้ากระตุกริมฝีปาก แล้วมองนางอย่างเยาะเย้ย “ยังจะพูดว่าไม่กล้ามาได้อีก เจ้ากล้าพาฉู่หมิงหยางไปสะกดจิตข้าถึงที่ทำการปกครอง แล้วยังใจกล้าต่อสู้กับข้าในฐานะสาวใช้ของจวนตระกูลฉู่ แล้วเจ้ามีอะไรไม่เรียกว่าไม่กล้าอีก？”

หมันเอ่อกล่าวชี้แจง ： “ในตอนนั้นเจ้านายของข้าน้อยคือคุณหนูรอง จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องเชื่อฟังคำสั่งของคุณหรูรอง และในตอนที่อยู่ในจวนตระกูลฉู่ เป็นเพราะเจ้าลงมือทำร้ายคุณหนูรอง ข้าน้อยเพียงภักดีต้องการปกป้องผู้เป็นนายจึงได้เข้าไปต่อสู้กับเจ้าอ๋อง ขอเจ้าอ๋องโปรดให้อภัยด้วยเจ้าค่ะ”

หยู่เหวินเห้าตบโต๊ะ “เช่นนั้นตอนนี้เจ้าเองก็จะกำลังภักดีเพื่อปกป้องนายของเจ้าเช่นกัน จึงได้มาที่จวนอ๋องฉู่เพื่อทำร้ายพระชายาใช่หรือไม่ ？”

หมันเอ่อเงยหน้าขึ้นด้วยความตะลึง พร้อมกับแสดงท่าทีตกใจอย่างหนัก พลางสะบัดมือทั้งสองเพื่อปฏิเสธ “ไม่ ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่กล้าแม้แต่จะคิดเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะ ข้าน้อยได้ออกมาจากจวนตระกูลฉู่แล้ว คุณหนูรองก็ไม่ใช่เจ้านายของข้าน้อยอีกต่อไป ข้าน้อยไม่ได้มีเหตุผลใดที่ต้องทำเช่นนั้น ข้าน้อยเพียงต้องการหาที่สำหรับทำงานเลี้ยงตนเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาใดที่จะทำร้ายพระชายาเลยเจ้าค่ะ ขอเจ้าอ๋องโปรดพิจารณาด้วยเจ้าค่ะ”

อะซี่กล่าวถามทันที ： “เจ้าบอกว่าเจ้ามาที่จวนอ๋องฉู่ด้วยตัวเอง ไม่ได้มีผู้อื่นบอกให้มางั้นหรือ？”

หมันเอ่อส่ายหน้า “ไม่ได้มีผู้ใดบอกให้ข้าน้อยมา……”

นางชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะนึกถึงชายหนุ่มคนนั้น ： “หลังจากที่ข้าน้อยถูกขับไล่ออกจากจวนตระกูลฉู่ ข้าน้อยก็เดินเตร็ดเตร่ไปตามถนน แล้วเผอิญได้พบกับชายหนุ่มขอทานขาพิการคนหนึ่ง เขาบอกกับข้าน้อยว่าทางตลาดตะวันตกมีคนกำลังตามหาสาวใช้ที่รู้วิชาต่อสู้ ข้าน้อยจึงลองมาดู โดยที่ไม่ทราบว่าเป็นจวนอ๋องฉู่มาก่อนเลยเจ้าค่ะ”

“แล้วเจ้าขอทานขาพิการนั่นอยู่ไหน？” อะซี่ไม่เชื่อนางแต่แรกอยู่แล้ว เพียงต้องการดูว่านางจะปั้นคำโกหกอย่างไร