บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 282 ต่างก็โกรธเคือง

นางมองไปยังแม่นมสี่แล้วกล่าวอย่างสงบนิ่ง ： “นี่ก็คือสาเหตุที่ข้าพยายามปกป้องหมันเอ่อ มีชีวิตของใครที่ไม่ใช่ชีวิตบ้าง？เหตุใดถึงต้องทำให้ชีวิตของใครบางคนตกต่ำด้วยเล่า？อย่างเช่นเขาที่แม้แต่จะร่วมโต๊ะอาหารกับข้ายังต้องคุกเข่าลง เขาไม่หิวหรือไร ？เจ้าเคยเห็นเขาที่พยายามแย่งชิงหมั่นโถวลูกหนึ่งแล้วถูกทำร้ายจนหัวแตกเลือดไหลออกมาแต่กลับกัดกินมันด้วยความดีใจหรือไม่ ？แล้ววันนี้เขายังยอมถูกโบยสามสิบไม้ แต่ไม่ยอมทานอาหารที่เขาอยากจะทานเสียอย่างนั้น”

แม่นมสี่ตอบกลับด้วยเสียงเบาๆ “เจ้ากับเขานั้นต่างกัน เจ้าคือพระชายา ฐานะของเจ้านั้นสูงส่งยิ่งนัก”

หยวนชิงหลิงจ้องมองนาง พลางไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี หรือต่อให้พูดไปก็ไร้ประโยชน์

และนี่ก็คือความแตกต่างทางความคิด

ซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับการถูกอบรมสั่งสอนและความเข้าใจที่ได้รับ

นางเป็นคนที่เติบโตมาในสังคมที่เป็นประชาธิปไตย ได้รับการศึกษาชั้นสูง

การที่เหล่าข้าราชบริพารทั้งจวนต่างให้การเคารพกราบทูลนาง และในยามที่นางเข้าวังต้องคอยเคารพกราบทูลเหล่าผู้สูงศักดิ์ การก้มหน้าคำนับ

สิ่งเหล่านี้ถึงแม้นางจะไม่ชื่นชอบมากนักแต่ยังพอที่จะอดกลั้นไว้ได้

ทว่านางไม่สามารถอดทนในยามที่อยู่ต่อหน้าความเป็นความตาย กลับยังมีการพูดถึงการแบ่งชนชั้นฐานันดรที่กลายเป็นรากหยั่งลึกในใจคนเช่นนี้

นางพยายามที่จะยอมรับเพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเอง

เพราะนางไม่สามารถที่จะทำให้ความคิดของยุคสมัยคล้อยตามความคิดของนางได้

เช่นนั้นนางจึงทำได้เพียงต้องเปลี่ยนแปลงความคิดของตัวเองเท่านั้น

ในเรื่องของหมันเอ่อ ตอนแรกนางไม่ได้มีความขัดแย้งด้วยถึงขนาดนี้ นางเพียงต้องการทำให้ทุกอย่างกระจ่าง เมื่อทุกอย่างชัดเจนแล้วจะเก็บนางไว้ก็ได้ หรือจะขับไล่นางออกไปก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะอย่างไรเสียเรื่องนี้ก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อนางมากนัก

“หูหมิงล่ะ？” หยวนชิงหลิงปกปิดความรู้สึกเอาไว้แล้วกล่าวถาม

“ข้าให้ลู่หยาพาเขาไปทานอาหารแล้วเจ้าค่ะ ตามที่พระชายาสั่งให้หาตำแหน่งงานให้เขาก็เช่นเดียวกันข้าได้หาหน้าที่ง่ายๆ ในจวนให้สำหรับเขาแล้ว ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาสามารถทำได้ เขายังรู้สึกขอบพระทัยเจ้าเป็นอย่างมากอีกด้วย” แม่นมสี่ตอบ

“แม่นมสี่！” หยวนชิงหลิงมองนาง “เจ้าเคยถามข้าว่าเหตุใดข้าถึงได้พาเจ้ากลับมาที่จวนแทนที่จะสังหารเจ้า ตอนนั้นข้าตอบเจ้าว่าเพราะว่าไท่ซ่างหวงไม่อยากให้เจ้าตาย”

“พระชายาตอบเช่นนี้จริงๆ เจ้าค่ะ” แม่นมสี่เห็นด้วย

หยวนชิงหลิงนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดอีกครั้ง ： “นี่เป็นเพียงหนึ่งในเหตุผลเท่านั้น แต่เหตุผลที่สำคัญคือเพราะข้าไม่อาจให้ชีวิตของใครต้องมาตายจากโลกนี้ไปภายใต้คำพูดของข้า ข้าไม่ใช่ผู้พิพากษา ข้าไม่มีอำนาจที่จะทำเช่นนั้น”

แม่นมสี่แสดงสีหน้าตื้นตัน แล้วคิดถึงเรื่องของหมันเอ่อแล้วนางจึงพูดออกมา “พระชายา ผู้แข็งแกร่งถึงจะเป็นผู้อยู่รอด สิ่งนี้ล้วนเป็นไปตามสัจธรรม”

“มันรุนแรงถึงขั้นนี้แล้วหรือ？ ข้าปล่อยเจ้า และปล่อยหมันเอ่อไป แล้วนั่นจะทำให้ข้าต้องตายเลยหรือ？นี่คือทางเลือกแห่งความเป็นความตายหรือ？” หยวนชิงหลิงถาม

“อย่างน้อยก็มีความอันตราย” แม่นมสี่ตอบ “ดังนั้น นี่เลยเป็นความไม่คุ้มค่าที่อะซี่ได้บอกไว้”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจอย่างเอือมระอา

“พระชายามีจิตใจดี ข้าน้อยรู้ดี แต่พระชายาเคยคิดถึงความรู้สึกของเจ้าอ๋องหรือไม่เจ้าคะ ？เจ้าเคยได้เผชิญกับความอันตรายมามากมาย เจ้าอ๋องจึงต้องคอยกังวลอยู่ทุกวี่วัน กลัวว่าเจ้าจะเป็นอันตราย ความรู้สึกเหล่านั้นแท้จริงแล้วพระชายาสามารถที่จะรับรู้ได้ วันนั้นที่เกิดเรื่องกับเจ้าและอ๋องซุน ซึ่งมันทำให้เขาหวาดกลัวอย่างยิ่ง เขาจึงไม่ยินยอมที่จะให้เกิดเรื่องไม่ดีใดๆ กับเจ้าทั้งสิ้น

“ข้าเข้าใจดี ฉะนั้นถึงเขาจะพูดจาทำร้ายจิตใจมากแค่ไหน ข้าก็ไม่โกรธเขาเลย ข้าเพียงแค่รู้สึกเสียใจ แต่สิ่งที่ข้าว้าวุ่นใจไม่ใช่สิ่งนี้หรอก แม่นม ข้าไม่อยากพูดแล้ว เจ้าออกไปเถอะ

“เจ้าจะไม่ทานอะไรหน่อยหรือเจ้าคะ？” แม่นมสี่ถามด้วยความเป็นห่วง