บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 284 คำพูดนั้นที่พูดออกมา

หยู่เหวินเห้าตอบ “อืม” คำเดียว พร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะดึงนางเข้ามาโอบกอดเอาไว้ กอดเอาไว้อย่าหนาแน่น แน่นจนเกือบทำเอานางขาดอากาศหายใจเลยทีเดียว “เจ้าไม่โกรธแล้ว？สิ่งที่ข้าพูดไปล้วนเป็นคำพูดเหลวไหลทั้งนั้น เจ้าอย่าไปใส่ใจเลย”

กลิ่นสุราจากตัวเขาแพร่กระจายออกมาจนหยวนชิงหลิงรู้สึกมึนหัว

นางพยายามดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่อาจหลุดจากเขาได้ นางจึงได้เพียงซบลงไปในอ้อมกอดของเขา แล้วลมหายใจจากตัวเขาก็ทำให้ความว้าวุ่นใจตลอดทั้งคืนของนางสงบลง

ใบหน้าของนางแนบลงบนเสื้อผ้าเรียบของเขา พลางรู้สึกปวดใจเกินจะอดกลั้นจนน้ำตาไหลพรากออกมา

หยู่เหวินเห้ารับรู้ว่านางกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะตบหน้าตัวเองไปสองที

หลังจากที่ความโกรธเคืองหายไป เขาถึงเพิ่งรู้ตัวว่าคำพูดของตัวเองนั้นเลวร้ายเพียงใด

เขาปล่อยนางแล้วเอามือมาประคองใบหน้าของนาง ก่อนใช้นิ้วมือค่อยๆ ปาดน้ำตาของนางออกอย่างเบามือ แล้วพูดด้วยความรู้สึกผิด ： “ข้าขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรพูดจาเช่นนั้นมาทำร้ายจิตใจของเจ้า”

หยวนชิงหลิงมองเขาด้วยดวงตาที่แดงระเรื่อ ก่อนจะแนบใบหน้าของตัวเองลงไปบนฝ่ามืออันหยาบกร้านของเขา “ข้าเองก็ผิดเช่นกัน แต่ว่าไม่ว่าพวกเราจะทะเลาะกันเพียงใด คำพูดเช่นนั้นห้ามพูดอีกเป็นอันขาด มันทำร้ายจิตใจกันเกินไป”

“ข้าขอสัญญาว่าข้าจะไม่พูดจาเช่นนั้นอีก ข้าจะไม่พูดอีกเป็นอันขาด” หยู่เหวินเห้าโอบกอดนางอีกครั้ง ความโกรธเคืองที่เขาได้แสดงออกมาในตอนอยู่ที่จวนของเหลิ่งจิ้งเหยียนนั้น หลังจากที่ระบายออกมามันก็จางหายไปจนหมดแล้ว

เพียงเพราะว่าชื่อเสียงหน้าตา เขาถึงต้องทำท่าทีอวดเก่งต่อหน้ากู้ซือและเหลิ่งจิ้งเหยียน แต่จริงๆ แล้วนับตั้งแต่วินาทีที่เขาออกประตูไป เขาก็เริ่มเสียใจและกังวลแล้ว

“ทังหยางบอกว่าเจ้ายังไม่ทานอาหารเลย” หยู่เหวินเห้าปล่อยนางพลางเลิกคิ้ว แล้วถามนาง

“ข้าไม่หิว กินไม่ลงด้วย”

นางลูบหน้าของเขาพลางเลื่อนมือไปยังแผลเป็นของเขาแล้วลูบไล้มันอย่างเบามือ ก่อนจะพูดออกมาด้วยความอ่อนโยน ： “ข้าเพียงมีเรื่องบางอย่างที่ยังคิดไม่ตกสักที

หัวใจของเขา ราวกับว่ามีของหนักอึ้งบางอย่างหล่นทับลงมา

เขารีบเงยหน้าขึ้นมานางอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขามีประกายน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาพร้อมกับริมฝีปากที่ขยับด้วยความสั่นเครือ “เจ้า……เจ้าว่าอย่างไรนะ？”

หยวนชิงหลิงมองนางพร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดออกมาอย่างนุ่มนวลประดุจกับหยดน้ำ “จริงด้วยสิ ราวกับว่าข้าไม่เคยพูดว่าข้ารักเจ้ามาก่อนเลย”

เขามองนาง แล้วทันใดนั้นางก็ถูกเขาดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วห่อหุ้มนางเอาไว้ด้วยลมหายใจของเขา เขาประทับริมฝีปากลงบนผมของนาง ก่อนจะเลื่อนลงไปยังริมฝีปากของนาง

เขาเป็นเหมือนกับเปลวไฟถูกจุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนแทบจะแผดเผาพวกเขาทั้งสองด้วยความเร่าร้อน

พลางใช้มือลูบหลังของนางเบาๆ พร้อมกล่าวคำมั่นสัญญาที่ไม่มีวันนึกเสียใจอีกออกมา： “ข้ารักเจ้า ทั้งชีวิตนี้จะจูงมือของเจ้าคนเดียวเพียงเท่านั้น และจะไม่มีใครอื่น ถ้าหากวันใดข้าหยู่เหวินเห้าทำผิดต่อเจ้าหยวนชิงหลิง ขอให้ข้าตกสู่ขุมนรกชั่วนิรันดร์กาล

ก่อนที่นางจะแหงนหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตา ： “หากเป็นเช่นนี้ ข้าก็ต้องคอยอยู่ในนรกเคียงข้างเจ้า เพราะนับตั้งแต่วันที่เจ้าทำผิดต่อข้า

เขาวางสายตาลงบนใบหน้าอันแดงระเรื่อของนาง พลันรู้สึกโล่งอกขึ้นมาภายในจิตใจ ผู้ใดจะรู้ได้ว่าใบหน้านี้ที่เขาเคยรังเกียจเดียดฉันท์ จะกลับกลายเป็นใบหน้าที่เขาคะนึงหาไม่ว่าจะเป็นหรือตายก็ตาม?

เขาก็เป็นดั่งภัยอันใหญ่หลวง เป็นดั่งปีศาจร้าย แต่ผู้ใดจะไปคิดว่าจะมีวันหนึ่งที่นางเต็มใจที่จะมีลูกกับเขา คอยดูแลงานบ้านงานเรือน? นางแค่ต้องการที่จะดูแลเขาต่อไปในทุกๆ วัน งานวิจัยของนาง หลักการต่างๆ ของนาง ทุกอย่างๆ

ทางด้านปลายทางเดิน แม่นมสี่ที่ยืนเอนลงกับเสากลมก็ถอนหายใจออกเบาๆ

แสงไฟในค่ำคืนนี้ช่างพอเหมาะ หมู่ดาวเดือนในค่ำคืนนี้ก็ช่างงดงาม จนทำให้บรรยากาศในค่ำคืนนี้ดีไปตามๆ กัน