บัลลังก์หมอยาเซียน ตอนที่ 286 เล่าให้แก่โสวฝู่ฉู่

หยวนชิงหลิงจึงตอบกลับ： “ข้าได้ให้พระชายาจี้ไปหาหลักฐานแล้ว ถ้าหากหลักฐานบอกว่าเป็นคนของฝั่งตระกูลฉู่ที่ปล่อยข่าวลือออกมา เรื่องนี้พวกเราจะละเลยไปไม่ได้เด็ดขาด”

แม่นมสี่มองหยวนชิงหลิงพร้อมกับพูดด้วยสายตาที่มัวหมอง ： “พระชายา เหตุใดถึงละเลยไปไม่ได้เจ้าคะ？จะไปอาละวาดที่จวนตระกูลฉู่งั้นหรือ？ไม่ว่าหลังจากที่อาละวาดเสร็จแล้วผลสรุปจะเป็นเช่นไร นั่นยิ่งไม่ทำให้คนภายนอกยิ่งให้ความสนใจเรื่องนี้มากขึ้นหรือ ？แล้วเหตุใดต้องทำเช่นนั้นด้วย？ปล่อยไปเถอะ อีกสักพักเมื่อคนพูดกันจนเบื่อแล้วมันก็จะหยุดไปโดยธรรมชาติเอง”

หยวนชิงหลิงกล่าว ： “แม่นม ข้ารู้ว่าในใจของเจ้านั้นทุกข์ทรมาน จริงอยู่ที่ว่าอธิบายไปก็ไร้ประโยชน์ แต่คนที่เป็นคนปล่อยข่าวลือนั้นไม่อาจที่ปล่อยไปง่ายดายเช่นนี้ ไม่เช่นนั้น วันข้างหน้าพวกเขาก็จะยิ่งทำตัวกำเริบเสิบสานขึ้นไปอีก”

แต่ถึงอย่างนั้นแม่นมสี่ก็ยังคงสะบัดมือปฏิเสธ “ไม่ ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ปล่อยไปเถอะ ไม่ว่าผู้ใดจะเป็นคนพูดก็เหมือนกันหมด อย่าได้ก่อเรื่องอีกเลย เพราะหลังจากที่ไปหาเรื่องแล้วไม่อาจรู้ได้เลยว่าต่อไปจะพูดได้น่ารังเกียจมากขนาดไหน”

นางหยิบไม้กวาดกลับมาแล้วกวาดลงไปบนพื้นห้อง “พระชายาวางใจเถอะ ข้าน้อยอายุอานามขนาดนี้แล้ว ได้ผ่านช่วงชีวิตและเหตุการณ์ที่โหดร้ายมามากมายเพียงใดแล้ว ？ข่าวลือติฉินนิทาแค่นี้ ไม่สามารถทำร้ายข้าน้อยได้หรอกเจ้าค่ะ”

หยวนชิงหลิงมองดูใบหน้าที่มัวหมองไร้สีสันนั้น และท่าทีที่ไม่มีแม้แต่ความโกรธใดๆ ราวกับซอมบี้ของนางแล้วจึงอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

นับตั้งแต่ที่แม่นมออกจากวังมาอยู่ที่จวนอ๋อง แม่นมก็ดูแลนางอย่างพากเพียรและรอบคอบ

อีกทั้งในตอนที่ได้ถวายการรักษาแก่ไท่ซ่างหวงได้ไม่นานแล้วนางจะทำความผิด แต่ว่าก่อนหน้านี้นางเป็นเพียงคนเดียวที่แสดงสีหน้าอันอบอุ่นในกับตนเท่านั้น และยังเป็นคนที่คอยรักษาความเจ็บปวดให้กับนางอีก ครั้งนี้ทำเอานางกลืนน้ำลายไม่ลงจริงๆ

แต่ถึงอย่างนั้นนางยังคงต้องเอาความต้องการของแม่นมเป็นหลัก นางรู้ดีว่าแม่นมไม่ได้ต้องการที่จะปล่อยไป แต่เพียงกลัวว่าจะมีการปล่อยข่าวลือออกไปเรื่อยๆ และจะยิ่งลือสะพัดออกไปได้น่ารังเกียจยิ่งกว่าเดิม นางไม่อาจให้มันเป็นเช่นนั้นได้

นางถอนหายใจเบาๆ แล้วสั่งการให้อะซี่คอยสังเกตแม่นมสี่เอาไว้ และอย่าได้ปล่อยให้แม่นมสี่ออกไปข้างนอกโดยอันขาด

หยวนชิงหลิงกล่าวถามทันที： “เกิดเรื่องอันใดขึ้น？สั่งให้เจ้าไปสืบความเจ้ากลับไปมีเรื่องชกต่อยแทน？”

： “คนพวกนั้นปากหมาเกินไป จนข้าทนไม่ได้ ยังดีที่เจ้าไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นในเหตุการณ์ ถ้าหากได้ยินเข้า

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้วขึ้น “ไม่น่าฟังขนาดนั้นเลยหรือ？”

“พวกเขาบอกว่าในตอนนั้นแม่นมพยายามใช้กุศโลบาย โดยมีจุดประสงค์คือการได้ขึ้นไปนอนบนเตียงของโสวฝู่ฉู่ แล้วยังบอกว่านางไร้ยางอาย เป็นหญิงใจง่าย ถึงขนาดที่ทหารรักษาพระองค์หลายคนที่ดำรงตำแหน่งในเวลานั้นยังเคยมี ……มีความสัมพันธ์แบบนั้น การผิดประเวณี ทั้งยังมีทหารรักษาพระองค์ยอมถูกประหารชีวิตเพื่อนางอีกด้วย และนางอาศัยความไว้วางใจที่ไท่ซ่างหวงมีต่อนางจนทำให้นางกลายเป็นผู้บริสุทธิ์

“ฟางหยู่？” หยวนชิงหลิงพูดด้วยความโกรธอย่างมาก： “มีการบอกชื่อเสียงเรียงนามด้วย ช่างกุเรื่องไม่รู้จักจบสิ้น”

สวีอีที่กำลังจะกล่าวต่อ พลางขยับหน้าขึ้นแล้วพบกับอะซี่ที่กำลังโบกอย่างแรงอยู่หน้าประตูพอดี

สวีอีตกใจจนรีบเดินออกไป กลับเห็นแม่นมสี่ที่หันหลังเดินจากไป นางใช้มือเท้ากับราวตรงโถงทางเดินแล้วค่อยๆ เดินออกไป

สวีอีหันหลังหน้ากลับมามองหยวนชิงหลิงแล้วพูดด้วยเสียงสะเทือนเล็กน้อย ： “แม่นมสี่ได้ยินเข้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงแอบกรีดร้องในใจว่า “แย่แล้ว” ก่อนจะรีบวิ่งตามไปแล้วหยุดแม่นมสี่เอาไว้

แม่นมสี่แสดงรอยยิ้มที่เศร้าหมองยิ่งกว่าร้องไห้ออกมา “พระชายาวางใจ คำพูดติฉินนินทา ทำอะไรข้าน้อยไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”