บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 291 ข้าอาจจะฆ่าคน

แม่นมดื่มยาพิษ

มันคือยาพิษอะไรก็ไม่รู้ หมอหลวงตรวจไม่ออก ในห้องไม่มีข้าวของเสียหาย นางถึงขนาดที่ว่าหลังจากดื่มยาพิษแล้วยังสามารถไปล้างแก้วให้สะอาด

แม้หมอหลวงเฉาจะให้ยาถอนพิษกับนาง แต่ว่าหลังจากที่กินยาถอนพิษเข้าไปสองเม็ด แม่นมสี่ก็คงยังไม่รู้สึกตัว มีเพียงแค่ลมหายใจเท่านั้น แต่ลมหายใจนั้นอ่อนจนน่าตกใจ ราวกับว่าวินาทีต่อไป นางก็จะสิ้นใจ

หยวนชิงหลิงเข้ามาเห็นเข้า ทันใดนั้นร่างกายก็อ่อนแรง อาศัยจังหวะที่หยู่เหวินเห้าขวางหมอหลวงเฉาเอาไว้ หยิบกล่องยาออกมา

นางกึ่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง หยิบเครื่องช่วยฟังออกมา ฟังเสียงเต้นของหัวใจ หัวใจเต้นอ่อนมาก นางค้นหายาในกล่องยาด้วยมือที่สั่นเทา หยิบยาอะโทรปีนออกมา ไม่สนใจแล้วว่านางดื่มยาพิษอะไรลงไป ฉีดยาเข้าไปแล้วค่อยว่ากันอีกที

โสวฝู่ฉู่ก็เข้ามาแล้วเช่นกัน เขาลังเลอยู่ที่ประตูไปครู่หนึ่ง ก็บุกเข้ามาโดยตรง

หยู่เหวินเห้าก็ขวางไว้ทันที มองเขาไปแวบหนึ่ง ในใจอดไม่ได้ที่จะตกใจ เขารู้จักโสวฝู่ฉู่มานานหลายปี ไม่เคยเห็นเขาที่กระวนกระวายแบบนี้มาก่อน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความว่างเปล่าเหมือนมองแม่นมสี่อยู่ แต่ว่า แววตาของเขากลับไร้จุดหมาย

เมื่อกี้ตอนอยู่ข้างนอก เขาได้ให้คนกลับไปเอายาทั้งหมดของจวน ยาทั้งหมดที่สามารถใช้ได้

แต่เมื่อเห็นนางที่ไม่มีความโกรธเลยเหมือนกำลังนอนอยู่อย่างสวยงามแต่ข้างในกลับมียาพิษ หัวใจของเขาเหมือนตกลงไปในห้องเก็บน้ำแข็ง หนาวจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

หยู่เหวินเห้าปล่อยเขา ไม่ได้ขวางเขาแล้ว เพียงกล่าวอย่างเย็นชา “โสวฝู่ฉู่เกรงว่าท่านจะมาช้าไปเสียแล้ว”

เขาก็ยืนอย่างใจลอยอยู่ตรงนั้น มองดูหยวนชิงหลิงช่วยนางฉีดยา ล้างท้อง ก็ไม่รู้ว่าฉีดอะไรเข้าไป อย่างไรก็ตาม เขานั้นอยากให้หยวนชิงหลิงเอายาทั้งหมดในกล่องยาให้นางกินลงไป

เขาจับมือนางอีกครั้ง มือนางเย็นมาก ไม่มีความอ่อนโยนเหมือนในอดีตอีกแล้ว

ทำให้ร่างทั้งร่างหนาวเหน็บมาก เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปที่หยวนชิงหลิง

เขาได้เตรียมใจกับผลที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว เพียงแต่ หัวใจก็อดไม่ได้ที่สั่นไหว

หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้น ปาดน้ำตา หลังจากเมื่อกี้ที่นางพยายามทำการชีวิตแล้วก็รู้สึกเศร้าและหมดแรง จึงอดไม่ได้ที่จะร้องไห้อย่างเจ็บปวด

ได้พยายามเจือจางยาพิษที่นางดื่มลงไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่ายาพิษกระจายไปทั่วร่างหรือยัง หนักแค่ไหน ข้าประเมินไม่ได้

ก็กล่าว “ชีพจรอ่อนมาก ไม่ค่อยจะดี พิษนี้รุนแรงมาก แม้ว่าจะกินยาแก้พิษเข้าไปแล้ว และพระชายาก็ได้ใช้ยาในการช่วยชีวิต

“นางดื่มยาพิษอะไร?” โสวฝู่ฉู่ไม่มีความรู้สึกใดๆบนใบหน้า แววตาหมดหวัง

อายุปูนนี้ ฐานะเช่นนี้ ช่ำชองกับการเก็บความมารู้สึกนานแล้ว แต่ปากที่สั่นเล็กน้อย ก็ได้ทรยศเผยความหวาดกลัวที่อยู่ในใจของเขาออกมา

ห้องของนาง ไม่พบยาพิษแต่อย่างใด มีเพียงเหล้าหนึ่งกากับเศษกระดาษที่ถูกเผาไปแล้ว

โสวฝู่ฉู่คอตก มองหน้านางอีกครั้ง ถอนหายใจโดยแทบจะไม่ได้ยินเสียง “ต่อให้เรื่องใหญ่คับฟ้า ยังมีข้าอยู่ ทำไมเจ้าต้องทำเช่นนี้?”