บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 292 ความหวังอันน้อยนิด

คำพูดนี้เหมือนใบมีดที่นับไม่ถ้วน ในเวลาเดียวกันก็ได้ทิ่มแทงเข้าไปในใจหยู่เหวินเห้า

เขายื่นมือไปกอดนางเอาไว้ ในใจนั้นเจ็บปวดมาก หลับตาลง แต่ก็ไม่สามารถที่จะกดความเจ็บปวดและน้ำตาเอาไว้ได้

“ขอโทษ ขอโทษ.........” น้ำเสียงของเขา แผดเผาไปด้วยความเสียใจ

หยวนชิงหลิงก็เบิกตากว้าง แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ที่แท้ การเมตตาต่อศัตรู ก็คือการโหดร้ายต่อตัวเองคำพูดนี้ เป็นคำพูดที่ถูกต้องที่สุด

นางเคยใจอ่อนขนาดนั้น เคยเมตตาขนาดนั้น เคยบริสุทธิ์ขนาดนั้น บัดนี้ล้วนตลกสิ้นดี

ลูกน้องข้างกายโสวฝู่ฉู่ ได้นำยามามากมาย

โสวฝู่ฉู่ได้เทยาทั้งหมดออกมาบนโต๊ะ เลือกออกมาจากในนั้นสองสามขวด เปิดฝาแล้วเทยาออกมา ยาทุกชนิด เขาได้กินมันเข้าไปก่อนหนึ่งเม็ด อดทนรอเวลาไปสิบนาที แล้วก็ค่อยบดยาป้อนให้แม่นมสี่

หยวนชิงหลิงไม่ได้ห้ามเขา หมอหลวงก็ไม่ได้ห้ามเขา

อยู่ในห้องนี้ เขามีสิทธิ์ที่จะทำการรักษาช่วยชีวิตแม่นมสี่ได้ทุกวิถีทาง

เขาไม่พูดอะไรทั้งนั้น และก็ไม่ถามอะไรเลย ใบหน้าก็ไม่มีความโศกเศร้าหรือความกังวลเหมือนกับท่อนไม้ แต่ว่าบนตัวเขาได้แผ่กระจายความสิ้นหวังออกมา ความสิ้นหวังของคนแก่คนหนึ่ง

หลังจากป้อนยาไปแล้ว เขาก็นั่งอยู่ข้างเตียง จับมือของนางเอาไว้ ไม่พูดไม่จา

สักครู่ใหญ่ ฉางกงกงกับเซียวเหยากงก็มาถึง

ตอนที่หยวนชิงหลิงกับหยู่เหวินเห้าเข้ามา เห็นผมของโสวฝู่ฉู่หงอกไปทั้งหัว ต่างตกตะลึงกันไปทันที

หากหยวนชิงหลิงเคยเกลียดโสวฝู่ฉู่ เพราะเรื่องของแม่นมสี่ งั้นตอนนี้ก็ไม่โกรธแล้ว

ในขณะที่สายตามองเห็นผมที่หงอกของโสวฝู่ฉู่ ในใจนาง ก็เหลือเพียงเสียงสะอื้นและความเศร้า

ผู้ชายคนนี้ ต้องรักแม่นมสี่มากแค่ไหน?

หยู่เหวินเห้าก็ยื่นยาให้เขาหนึ่งขวด กล่าว “นี่เป็นยาที่เจ้าพระยาเจียงหนิงแห่งแคว้นต้าโจวนำมา เป็นยาที่ไทเฮาหลงของแคล้วต้าโจวสกัดด้วยตัวเอง เรียกว่ายาหลงเหยียน เดิมนั้นจะมอบให้เสด็จปู่ เจ้าพระยาเจียงหนิงบอกว่า

หมอหลวงได้ยินว่าเป็นยาที่ไทเฮาหลงแห่งแคล้วต้าโจวเป็นคนสกัดด้วยตัวเอง ก็ดีใจทันที รีบรับมันไป เทยาออกมาบนฝ่ามือหนึ่งเม็ด

เม็ดกลมมาก มีความแวววาว มีกลิ่นบัว ยานี้เมื่อเทใส่บนฝ่ามือ ความหอมก็ระเหยออกมา ทำให้หยวนชิงหลิงแปลกใจไม่น้อย

นำมันมาผสมกับน้ำ” โสวฝู่ฉู่ก็กล่าวอย่างรีบร้อน บนใบหน้าเขา ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ก็เย็นชามาโดยตลอด จนกระทั่งตอนนี้ ได้ยินว่าเป็นยาของไทเฮาหลง ใบหน้าและแววตาของเขาก็เปล่างประกายออกมาเหมือนกับดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา

หยู่เหวินเห้ากล่าว เจ้าพระยาเจียงหนิงบอกว่า ยานี้ให้วางไว้ใต้ลิ้นโดยตรง ให้มันค่อยๆละลาย ไม่ต้องผสมน้ำในการดื่ม

โสวฝู่ฉู่ก็หยิบมันออกมาด้วยตัวเอง ค่อยเปิดปากของแม่นมสี่ออก นำยาหลงเหยียนวางลงไป

มือของโสวฝู่ฉู่ที่สัมผัสกับยา ทำให้มือเต็มไปด้วยความหอมของยา

โสวฝู่ฉู่มองนางโดยไม่ขยับสายตา ราวกับสามารถรับรู้ได้ว่ายาที่อยู่ในปากกำลังค่อยๆละลาย ถูกดูดซึม แววตาของเขา ค่อยๆมีแสงสว่างขึ้นมา

คนยังคงไม่ตื่น แต่ว่าหมอหลวงได้เข้ามาจับชีพจร ถึงหยวนชิงหลิงเข้ามาฟังเสียงหัวใจและวัดความดัน สองคนสบตากันแวบหนึ่ง แววตามีความดีใจ