บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 295 เลิกร้างและฆ่าคน

เพื่อตอบแทนบุญคุณ นางยอมที่จะแต่งงานเป็นภรรยาของเขา รู้ว่าเขานั้นชอบแม่นมสี่ แต่ เขาไม่ได้ต้องการอะไร เพียงแค่ต้องการตอบแทนบุญคุณ

นางนั้นไม่บ่นแม้แต่คำเดียวจริงๆ นางเต็มใจตอบแทนบุญคุณ แต่เวลาที่นานเข้า นางเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง อีกอย่างแม่สามีที่ต้องการให้ตระกูลฉู่แตกกิ่งก้านสาขา ก็แต่งอนุให้เข้าบ้านอย่างต่อเนื่อง เขาก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธ ไม่ว่าอนุกี่คน เขาก็รับเอาไว้ทั้งหมด

ระยะหลัง ความโดดเดี่ยวเดียวดาย ความข้องใจนี้ ก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น

เพราะชั่วชีวิตนี้ของนางไม่เคยได้รับความรักจากสามี

นางอดไม่ได้ที่จะบ่นลับหลัง

ยาใบ้ถ้วยนั้น ทำให้นางได้สติอย่างจริงจัง ยอมรับโชคชะตา

เคยพูดว่าต่อให้เป็นวัวเป็นม้าก็เต็มใจ หลายปีมานี้ เขาไม่เคยไม่ดีต่อนาง

นางโลภมากไปแล้ว

ครั้งนี้ฉู่หมิงชุ่ยกับฉู่หมิงหยางก็ไม่เถียงกันแล้ว คุกเข่าโขกหัวพร้อมกัน ขอร้องแทนฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่ยังคงรู้สึกว่าไม่มีคนรู้ความผิดของนาง รู้สึกเป็นไปไม่ได้ว่านางจะต้องตายเพราะเรื่องนี้

กลับไม่สามารถเทียบได้กับนางคนชั้นต่ำ ก็รู้สึกผิดหวังทันที กล่าวอย่างโกรธเคือง “ท่านพ่อทำไมท่านไม่ถามว่าข้าทำเช่นนี้เพราะอะไร? คำพูดท่านพ่อเพียงคำเดียว ก็ทำลายการแต่งงานของหยางเอ๋อ นางอยากแต่งกับอ๋องฉู่ ทำไมท่านถึงไม่อนุญาต? ท่านเพียงแค่พูดถึงสาเหตุ ข้าก็จะพอใจแล้ว แต่ท่านเป็นเพราะแม่นมสี่คนนั้นจึงไม่เห็นด้วย และใช้ความรุนแรงในการแยกอ๋องฉู่กับหยางเอ๋อ ให้นางแต่งกับอ๋องจี้ เดิมข้านึกว่าท่านนั้นชื่นชมอ๋องจี้ แต่ท่านก็ไม่ได้ชื่นชมอ๋องจี้เลย? ท่านแค่หาคู่ครองให้กับหยางเอ๋ออย่างส่งเดช นั่นมันคือเลือดเนื้อที่ข้าอุ้มท้องมาสิบเดือน ข้าที่เป็นแม่จะไม่ปวดใจเหรอ? ข้าไปหาแม่นมสี่คนนั้น พูดขอร้องนางอย่างดี ให้เงินทองกับนาง ขอเพียงนางช่วยพูดกับท่าน แต่นางไม่ยินยอม หากไม่ถูกบีบบังคับ ข้าก็คงไม่ทำเช่นนี้ ความผิดของข้าพอที่จะอภัยได้

โสวฝู่ฉู่กลับหัวเราะขึ้นมา “จับนางกับอ๋องฉู่แยกกัน? หน้าเจ้าใหญ่ค้ำฟ้าเหรอ? อ๋องฉู่ชอบนาง?”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่ยังคงพูดต่อเนื่อง “จะชอบ หรือไม่ชอบ ก็อยู่ที่คำพูดเพียงคำเดียวของท่านไม่ใช่รึ? ท่านพูดเพียงคำเดียว ฮ่องเต้ยังไม่กล้าที่จะพูดอะไรเลย”

“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้!” ท่านชายใหญ่ตระกูลฉู่โกรธจนสั่นไปทั้งตัว หันไปตบหน้านาง “เจ้าต้องการทำให้คนของตระกูลตายทั้งหมดหรือไง?”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “ข้าพูดผิดหรือไง? ทั้งเป่ยถัง มีเพียงแต่โสวฝู่ฉู่ที่ไม่รู้ว่ามีฮ่องเต้ ก็แค่เรื่องการแต่งงานที่ง่ายๆของหยางเอ๋อ อย่าบอกว่าเป็นชายารองเลย ต่อให้เป็นพระชายา ก็เป็นเพียงคำพูดเดียวของท่านเท่านั้น”

ไม่ว่าสีหน้าของโสวฝู่ฉู่จะมืดมนหดหู่แค่ไหน อ๋องฉีก็ไม่อยากฟังแล้ว กล่าวอย่างเย็นชา “ท่านแม่ยาย ก่อนที่ท่านจะพูด ควรที่จะตรึกตรองก่อน คำพูดนี้หากถึงหูของฮ่องเต้ ต่อให้ท่านตาไม่ฆ่าท่าน ท่านก็ยากที่จะหนีรอดไปได้”

ฉู่หมิงชุ่ยลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ดึงตัวเขาไปด้านข้าง กล่าวอย่างโมโห “ท่านไม่ช่วยพูดก็ช่าง ยังมาเติมเชื้อไฟอีก ท่านกลับไปเถอะ”

อ๋องฉีมองนาง เพียงรู้สึกว่าใบหน้าที่งดงามนี้ช่างห่างเหินนัก เขากล่าวอย่างไร้ความรู้สึก “ดูแล้ว เจ้าก็คิดว่าสิ่งที่ท่านแม่เจ้าพูดนั้นถูกต้อง? ราชวงศ์นั้นเทียบตระกูลฉู่ไม่ได้เลยเหรอ? แล้วทำไมเจ้าต้องแต่งงานกับข้า? ไม่สู้หาสามีที่สามารถแต่งเข้าบ้านตระกูลฉู่สักคนหนึ่ง ไม่แน่ สามีของเจ้าอาจจะได้เป็นราชบุตรเขย!”

ฉู่หมิงชุ่ยกล่าวอย่างโมโห “ท่านกำลังเพิ่มความวุ่นวายใช่มั้ย? อย่าพูดอีกได้มั้ย?”

อ๋องฉีมองทุกคนที่อยู่ในห้องโถง ไม่มีใครตำหนิฉู่หมิงชุ่ยแม้แต่คำเดียว เขารู้สึกผิดหวังทันที แล้วมองไปที่ตัวอักษรยโสโอหังสี่คำนี้ แล้วกล่าว “ใช่แล้ว ตระกูลฉู่เหมาะสมกับสี่คำนี้”

พูดจบ เขาก็หันกายเดินจากไป

ฉู่หมิงชุ่ยนั้นโกรธจนน้ำตาคลอเบ้า ลำบากใจอย่างมาก และผิดหวังในตัวเขา