บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 296 เป็นความผิดของหลาน

โชคดีที่สำนักนางชีเยว่เหมยก็อยู่ในเมืองหลวง ไปกลับก็ไม่ไกลนัก เขาพยายามยืดเวลา เขียนฉบับแล้วฉบับเล่า บอกว่าไม่ถูกใจ บอกให้พ่อบ้านเอาไปอ่านให้โสวฝู่ฉู่ฟัง

โสวฝู่ฉู่ก็ไม่ได้รีบร้อน ค่อยๆดื่มชา แถมยังกินหมั่นโถวไปสองลูก

คนที่อยู่ข้างใน ยังคงไม่กล้าออกเสียง คุกเข่าอยู่บนพื้น

แต่ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่กลับยืนขึ้นมาแล้ว เรื่องมาถึงขั้นนี้ นางคุกเข่าก็ไร้ประโยชน์ ทำไมต้องทำตัวให้ต่ำต้อยด้วย? นางก็เป็นคุณหนูที่มาจากตระกูลที่สูงศักดิ์ ไม่ได้มาเพื่อทนใคร

เดิมนางไม่เห็นด้วยที่จะไปหาแม่นมสี่ เพราะแม่สามีก็เคยเตือนนางว่าอย่าไปล่วงเกินแม่นมสี่

นางทำได้เพียงไปหาแม่นมสี่ นางคิดว่า นางที่มีฐานะสูงส่งยอมลดตัวไปหานางกำนัลคนหนึ่ง และได้เสนอเงินก้อนใหญ่ แม่นมสี่ทำไมจะไม่ยอมรับเงินก้อนนี้ ใครจะไปรู้ แม่นมสี่กลับหันมาสั่งสอนนาง

เรื่องราวเหล่านี้ ยังจะต้องให้ขี้ข้าอย่างนางพูดด้วยเหรอ?

ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาเลย หรือจะคิดว่าตัวเองนั้นเป็นเจ้านายจริงๆ

เพื่อจะสั่งสอนนาง เพื่อให้นางรู้ว่าเจ้านายนั้นไม่ว่านานแค่ไหนก็เป็นเจ้านาย และขี้ข้า คือคนที่คนอื่นกำไว้อยู่ในมือ ดังนั้น จึงได้สั่งคนไปปล่อยข่าวลือของแม่นมสี่

หนังสือเลิกร้างของท่านชายใหญ่ตระกูลฉู่ ไม่มาเสียที พ่อบ้านรายงานหลายครั้ง บอกว่าไม่รู้ว่าทำไมท่านชายใหญ่เขียนยังไง เขียนไปหลายรอบ ก็เขียนผิดทุกรอบ

ตอนที่พ่อบ้านมารายงานอีกครั้ง โสวฝู่ฉู่กล่าวอย่างเรียบเฉย “บอกเขาไม่ต้องเขียนแล้ว”

ทุกคนจึงได้โล่งอก

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่แอบยิ้มเยาะอย่างไม่เห็นร่องรอย นางรู้อยู่แล้ว เลิกร้างกับนาง เพียงแค่ข่มขู่นางเท่านั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฆ่านางเลย

แต่ว่าคำพูดประโยคต่อไปของโสวฝู่ฉู่ ทำให้สีหน้าของนางเปลี่ยนไปทันที

โสวฝู่ฉู่ค่อยๆกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ “มู่หย่า บอกเขาให้เก็บข้าวของ ออกไปจากบ้านตระกูลฉู่ และไปแจ้งที่ทำการปกครองเมืองหลวง ข้ากับเขาได้ตัดขาดความเป็นพ่อลูกแล้ว”

มู่หย่าเป็นผู้ติดตามของเขา ฟังคำสั่งของเขาเพียงคนเดียว หลังจากที่ได้รับคำสั่ง ก็พาคนไปจัดการ

“ท่านปู่!” คนในเรือนใหญ่ก็รีบคุกเข่าไปข้างหน้า ฉู่หมิงชุ่ยก็คุกเข่าลงมา กล่าวขอร้อง ท่านปู่ ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้ ท่านพ่อกับท่านแม่แต่งงานกันมายี่สิบกว่าปี ความรักลึกซึ้ง ท่านไม่อยากที่จะเลิกร้างกับท่านแม่ ก็เป็นธรรมชาติของมนุษย์ อีกอย่าง จำเป็นต้องเลิกร้างท่านแม่จริงๆเหรอ?

โสวฝู่ฉู่มองฉู่หมิงชุ่ย กล่าวอย่างโหดร้าย “เลิกร้างก่อน แล้วค่อยฆ่า เลิกร้าง เป็นความหมายของข้า ฆ่า เป็นพระประสงค์ของไท่ซ่างหวง ใครกล้าขัดราชโองการ ก็ไปร้องทุกข์ที่หน้าวังเองเลย!”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่สั่นไปทั้งตัว นางหันหลังด้วยความโกรธทันที “ได้ ได้ ข้าจะไปร้องทุกข์ แม้ข้าจะผิด แต่ข้าก็จะไปถามไท่ซ่างหวง โทษของข้าถึงกับต้องถูกประหารเลยเหรอ?”

คุณชายใหญ่ตระกูลฉู่รีบดึงตัวนางเอาไว้ กล่าวอย่างร้อนใจ “ท่านแม่ ท่านไม่ควรที่จะเป็นปรปักษ์กับท่านปู่ รีบคุกเข่ารับผิด บอกว่าท่านนั้นผิดไปแล้ว ท่านปู่ก็จะอภัยให้ท่าน”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่กล่าวอย่างสิ้นหวัง เจ้าปล่อยแม่ ลูกเอ๊ย เจ้ายังไม่เข้าใจอีกเหรอ? พวกเจ้าเป็นหลานชายแท้ๆของเขา เขาเคยใส่ใจพวกเข้าบ้างมั้ย? เพื่อขี้ข้าแก่ๆคนนหนึ่ง แม้แต่หน้าแม่ก็ไม่ไว้ให้ พูดต่อหน้าทุกคนว่าจะให้พ่อเจ้าเลิกร้างกับแม่และจะฆ่าแม่

ให้แม่ไปร้องทุกข์เถอะ ข้าไม่เชื่อว่าไท่ซ่างหวงจะฆ่าข้า เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการเอาใจขี้ข้าแก่ๆคนนั้น จะลงโทษแม่อย่างหนัก เพื่อให้แม่ขายหน้า ไม่มีหน้าไปเจอคนอีก