บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 298 การขอร้องล้มเหลว

ฉู่หมิงชุ่ยเห็นนางยอมตกลงง่ายๆแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าถามอย่างสงสัย “เจ้าคงไม่ได้ออกคำสั่งไม่ให้แม่นมสี่ไปหรอกมั้ง? เจ้าไม่มีทางใจดีขนาดนี้”

แววตาของหยวนชิงหลิงแฝงไว้ด้วยความเย้ยหยัน “แม่ของเจ้าใกล้ตายแล้ว เจ้ายังมีกะจิตกะใจมาสงสัยข้า?”

ฉู่หมิงชุ่ยหันหลังอย่างบึ้งตึง กล่าวกับอะซี่อย่างเย็นชา “เจ้าเดินนำนาง”

อะซี่ทำเสียงฮึ่มไปหนึ่งที “อย่าใช้ข้าเหมือนขี้ข้า ข้าไม่ได้เป็นขี้ข้าของใคร เก็บท่าทางที่สูงส่งของเจ้าด้วย”

ฉู่หมิงชุ่ยโกรธจนไม่รู้จะทำยังไง นางก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าอะซี่เป็นใคร วันนั้นมีเรื่องทะเลาะในจวนอ๋องฉี อะซี่ก็อยู่

นางอดกลั้นความไม่พอใจลงไป “รบกวนคุณหนูสี่นำทางด้วย”

อะซี่ก็อดกลั้นความรู้สึกเช่นกัน เก็บซ่อนหมัดที่ไม่รักดีของตัวเอง เกรงว่าตัวเองจะควบคุมมันไม่อยู่ ชกไปที่สันจมูกของนาง

อะซี่พาฉู่หมิงชุ่ยไปถึงห้องนอนของแม่นมสี่ ฉู่หมิงชุ่ยได้กลิ่นยา ก็แอบขมวดคิ้วขึ้นมา จนกระทั่งอะซี่พานางไปถึงข้างเตียง เห็นแม่นมสี่ที่นอนเหมือนผักอยู่บนเตียง นางตกใจอย่างมาก

“นาง........นางเป็นอะไร?” ฉู่หมิงชุ่ยตกใจจนเกือบจะพูดไม่ออก

อะซี่กล่าวอย่างเย็นชา “หากคนที่ข้างนอกลือกันเป็นเจ้า ไม่รู้ว่าพระชายาฉีจะสามารถทนมีชีวิตอยู่ภายใต้ความกดดันได้หรือไม่?”

ฉู่หมิงชุ่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มิน่าล่ะ ท่านปู่ถึงได้ผมหงอกไปในคืนเดียว มิน่าล่ะ ท่านปู่ถือได้โมโหขนาดนั้น มิน่าล่ะ ท่านปู่ถึงต้องการให้ท่านแม่ตาย

แม้แต่ข้ายังเป็นคนนอก ดังนั้นทะเลาะกันต่อหน้าคนนอก แล้วจะเป็นไร?

ฉู่หมิงชุ่ยทั้งโกรธทั้งคับข้องใจ กำมือแล้วกล่าว “ข้าผิดที่แต่งงานกับท่าน”

คำพูดประโยคนี้ แทงใจดำอ๋องฉีโดยตรง

แววตาลุกโชนด้วยไฟโกรธ “ในที่สุดเจ้าก็พูดมันออกมาแล้ว เริ่มแรก เจ้าก็ไม่เคยชอบข้า เจ้าแต่งกับข้า เพราะข้านั้นเป็นสายเลือดของฮ่องเต้กับฮองเฮา โสวฝู่ฉู่ก็เป็นท่านตาของข้า เจ้าอยากได้ตำแหน่งพระชายารัชทายาท หรือตำแหน่งฮองเฮา จึงได้ลดตัว

นางห้ามความโกรธความเศร้าที่อยู่ในใจไม่อยู่ “ข้าอย่าให้ท่านก้าวหน้า ดิ้นรนต่อสู้ มันผิดอะไร? ทำไมท่านถึงเต็มใจที่จะเป็นอยู่แบบนี้? เห็นได้ชัดว่าท่านสามารถได้ดีกว่านี้

อ๋องฉีพูดขัดนางอย่างเย็นชา “เพื่อตำแหน่งฮองเฮาของเจ้าใช่มั้ย?”

ฝั่งหยวนหย่งอี้ ก็จะกลับไปเอาเสื้อผ้าสักสองสามชุด นางตัดสินใจจะไปพักที่จวนอ๋องฉู่สองสามวัน

นางกลับถึงจวน ก็ได้ยินอ๋องฉีกับฉู่หมิงชุ่ยทะเลาะกัน นางแอบฟังอยู่นอกประตูครู่หนึ่ง รู้สึกไร้สาระ ก็อยากจะเดินจากไป

โดยที่ไม่รู้ว่า มีสาวใช้ได้เดินเข้ามา “ชายารองหยวน ท่านทำไมถึงอยู่ตรงนี้”

หยวนหย่งอี้รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที

ค่อยๆโผล่หัวออกไป ยกมือขึ้น พร้อมรอยยิ้มที่กว้างขึ้น ทำให้ตัวเองดูแล้วเหมือนคนเซ่อซ่า “คำนับท่านอ๋อง