บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 301 ข้าว่างก็จะมา

หลังที่ฮูหยินย่าตื่นแล้วก็ได้ฟังราชโองการ ปากสั่นไปเป็นเวลานานมาก แววตาหวาดกลัว “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ตระกูลฉู่กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

“จวิ้นจู่” แม่นมถงคนที่ดูแลปรนนิบัตินางมาหลายปีถอนหายใจกล่าว “เกรงว่า นายท่านก็ไม่ได้ทำเกินไป ตระกูลฉู่หลายปีมานี้ ค่อนข้างที่จะทำเกินไปแล้ว”

“มันเป็นสิ่งที่พวกเราควรจะได้รับ” ฮูหยินย่ายังคงไม่ยอมรับความจริง กล่าวอย่างเจ็บปวด “พวกเราแซ่ฉู่นะ ลูกสาวของข้าแต่งเข้าไปในวังเป็นไทเฮา หลานสาวข้าก็เป็นฮองเฮาอยู่ในวัง ตระกูลฉู่ของเราวันนี้เป็นตระกูลอันดับหนึ่งของเป่ยถัง ตระกูลซูของไทเฮา ต่อให้มาช่วยพวกเราถือรองเท้ายังไม่คู่ควรเลย ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ไท่ซ่างหวงเพื่อฮู่กั๋วกงที่ตายไปแล้วคนหนึ่ง เพื่อขี้ข้าช้ำต่ำหนึ่งคน ถึงต้องประหารฮูหยินของตระกูลฉู่? ข้าไม่เข้าใจ ข้าก็รับไม่ได้ เจ้า.......เจ้าพยุงข้าออกไป ข้าจะเข้าวัง ข้าต้องการพบไท่ซ่างหวง”

“จวิ้นจู่ ท่านไปเพื่ออะไร? เรื่องนี้มันได้จบลงตรงนี้แล้ว ฮูหยินใหญ่ก็รับโทษตายไปแล้ว กลับไปที่สำนักนางชีเยว่เหมยเถอะ” แม่นมถงกล่อม

“ควรที่จะเลิกร้าง ควรเลิกร้างกับนาง” ฮูหยินย่าค่อยๆลุกขึ้นมา ก้าวเดินด้วยขาที่สั่น “เลิกร้างกับนาง นางก็ไม่ใช่คนของตระกูลฉู่ ก็ไม่ถึงกับต้องเรียกตระกูลฉู่ไปตำหนิต่อหน้าขุนนางนับร้อยในราชสำนัก ช่างขายหน้าสิ้นดี”

นางหน้ามืด ดังขึ้นด้วยเสียงโครม ก็เป็นลมล้มลงบนพื้น

โสวฝู่ฉู่ไม่ยอมวางมือเพียงเท่านี้ เขาเริ่มตรวจสอบบัญชีอย่างละเอียด สั่งการให้ตรวจนับกิจการและสมบัติของพี่น้องลูกชายของตระกูลฉู่ แล้วยึดคืนมาทั้งหมด ทุกคน ต้องยังชีพด้วยเงินรายเดือนที่ทางราชสำนักจ่ายให้เท่านั้น

นี่แค่เริ่มต้น โสวฝู่ฉู่มีคำสั่งพิเศษสั่งฝึกทหารลับมานานแล้ว แอบสำรวจพฤติกรรมของพี่น้องและลูกชายของตระกูล ทุกการกระทำและคำพูดที่อยู่ข้างนอกต้องกลับมารายงานทั้งหมด หากคนที่ไม่รู้จักควบคุมความประพฤติตัวเอง ก็จะถูกควบคุมอย่างเคร่งครัด

ตระกูลฉู่โอหังจนเคยชิน คำสั่งนี้ถูกสั่งการลงมา ทุกคนเสียใจเหมือนกับพ่อแม่เสียชีวิตกันเลยทีเดียว

ฉู่หมิงหยางหลบอยู่ในห้องตลอดเวลา นางตกใจมาก จนมีไข้สูง ฮูหยินรองตระกูลฉู่เฝ้าดูนาง ฉู่หมิงหยางก็กอดนางเอาไว้อย่างแน่นๆ ปากสั่นอย่างไม่หยุด

ฉู่หมิงชุ่ยร้องไห้เป็นลมไปหลายรอบ สุดท้ายโสวฝู่ฉู่มีคำสั่ง ให้ส่งนางกลับไปที่จวนอ๋อง

สถานการณ์ตระกูลฉู่เปลี่ยนไปอย่างมาก ไม่นานก็ถูกลือไปถึงข้างนอก

ข่าวลือเหล่านั้น เป็นความหายนะที่ตระกูลฉู่ปล่อย คนข้างนอกก็เลยไม่กล้าที่จะพูดถึงมันอีก ทุกคนเพิ่งจะรู้กันในเวลานี้ ทหารรักษาพระองค์ที่พวกเขานินทาอยู่ ก็คือฮู่กั๋วกง เป็นวีรบุรุษของเป่ยถัง

“เจ้าและข้าต่างก็แก่แล้ว มีเวลาไม่มากแล้ว ไม่ควรที่จะมาเสียเวลาแบบนี้” เขากล่าว แล้วได้หยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากตรงหน้าอกเสื้อแกว่งชูอยู่ตรงหน้านาง

เมื่อแม่นมสี่มองเห็นชัดขึ้น กลับเป็นถุงเงินที่ขึ้นราอันหนึ่ง

นางก็ยิ้มขึ้นมา “ท่านยังเก็บไว้?”

ด้ายก็เคยหลุด และขึ้นราด้วย ซักไม่ออก แต่มันเป็นของสมัยยังหนุ่ม มันมีคุณค่า ก็เลยเก็บไว้ข้างกาย คิดไว้ว่า อนาคตเมื่อตายไปแล้วก็จะนำมันมาวางในโลงศพด้วย” เขาแกว่งไปหนึ่งที

แม่นมสี่ขมวดคิ้ว “จะใช้นี่เป็นวัตถุในการฝัง มันดูรันทดไปหน่อย”

โสวฝู่ฉู่สองมือสอดอยู่ในแขนเสื้อ พูดอย่างครุ่นคิด “รันทดหรือ? รันทดก็ไม่รู้จะทำยังไง ชีวิตนี้ ก็มีเพียงของสิ่งนี้ที่เป็นของล้ำค่า”

แม่นมสี่ยิ้มแล้ว ยิ้มจนเบ้าตาแดงขึ้นมาแล้ว

“เคยเกลียดข้ามั้ย?” นางถาม

“เกลียด? ความคิดที่จะฆ่าเจ้ายังเคยมีเลย แต่ข้าก็ไม่ควรที่จะฝืนใจความรู้สึกคนอื่น ตอนหลังข้าคิดในมุมของเจ้า ข้าก็เข้าใจแล้ว จริงๆแล้วเป็นแบบนี้ก็ดี หากเจ้าแต่งเข้าบ้านข้า ไม่เกินหนึ่งปี เจ้าก็ต้องตาย

แม่นมสี่พยักหน้า “ตอนนั้นข้ากลัวตาย”

“กลัวตายก็ดี ไม่สามารถแต่งงานกับเจ้า อย่างน้อยข้าก็รู้ว่าเจ้าอยู่ในวัง รู้ว่าเจ้ามีชีวิตอย่างดี เจ้าดูสิ ชีวิตนี้ก็ผ่านไปแบบนี้

เขามองนางอย่างหลงใหล แล้วส่ายหัวเบาๆ “เจ้าดูสิ เจ้าก็แก่ขนาดนี้แล้ว แต่ทุกครั้งที่ข้ามองเจ้า กลับรู้สึกว่าใบหน้าของเจ้ายังคงเหมือนเมื่อก่อน?”