บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 303 การสนทนาของแม่ลูก

ส่ายหัวอย่างผิดหวัง “เจ้าก็น่าจะรู้ เจ้าทำเช่นนี้ ตระกูลฉู่ก็จะสูญเสียความเคารพนับถือไปโดยสิ้นเชิง แล้วจะมีอะไรแตกต่างไปจากตระกูลอื่นๆ? อาจจะเทียบตระกูลอื่นไม่ได้ด้วยซ้ำ

“รากฐาน? ไม่สนว่ามันจะใช่รากฐานหรือไม่ ข้าขอถามท่านแม่หนึ่งคำ รากฐานสำคัญ หรือว่าชีวิตที่อยู่ในจวนสำคัญ?” โสวฝู่ฉู่ถาม

กล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจัง “รากฐานสำคัญ ชีวิตคนก็สำคัญ แต่ระหว่างสองอย่างนี้ ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน เจ้าทำรากฐานให้มั่นคง ก็ไม่มีใครกล้าแตะต้องชีวิตคนในตระกูลฉู่

“ท่านก็ใกล้เข้าโลงแล้ว ทำไมยังไม่รู้จักปล่อยวาง ใต้ฟ้านี้ไม่ใช่ของคนแซ่ฉู่ ตระกูลฉู่หลายปีมานี้ ล่วงเกินคนไปตั้งเท่าไหร่? ต่อให้ฮ่องเต้ทนได้ก็ตาม อนาคตหากข้าตายไป

“ดังนั้น ข้าถึงได้ให้เจ้าสนับสนุนคนในจวนให้มากๆ ขอเพียงมีพลังที่มากพอรากฐานที่แข็งแกร่ง ต่อให้ข้าตาย

“ท่านหมายถึงหลานของท่าน เหลนของท่านหรือ? ตระกูลฉู่นั้นมีคนที่มากความสามารถจริง แต่ไม่ใช่พวกที่อยู่ใต้อำนาจท่าน ท่านให้ท้ายพวกเข้าจนเหลิง ทุกวันนี้รู้เพียงแต่ก่อเรื่อง มีสักคนที่พอจะมอบภาระหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่นี้ให้ได้มั้ย? ข้าเป็นโสวฝู่ฉู่ของราชวงศ์ ตำแหน่งขุนนางในราชสำนักขึ้นๆลงๆ ข้าเห็นมาไม่น้อย การรุ่งเรืองและการถดถอยของแต่ละตระกูล ข้าก็เห็นกับตามาแล้ว หากตระกูลฉู่ยังไม่รู้จักทำความดีหลีกเลี่ยงความเลว ไม่รู้จักสำรวมตัว ในไม่ช้าก็จะถูกถอนรากถอนโคน สิ่งต่างๆในโลกนี้ เมื่อขึ้นสุดแล้วก็จะเสื่อมถอยลงมา ไม่มีอะไรที่ยั่งยืน อายุท่านขนาดนี้ แม้แต่จุดนี้ก็ยังมองไม่ทะลุ หลายปีมานี้ที่อยู่สำนักนางชีเยว่เหมย

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้น “ไปพักผ่อนเถอะ”

“เจ้าพูดคำพูดที่ฟังดูสวยหรูตั้งมากมาย ก็ไม่สามารถจะปิดบังเป้าหมายที่แท้จริงของเจ้าหรอก เจ้าก็เป็นเพราะนางกำนัลคนนั้น พวกเจ้าต่างแก่แล้ว ยังมีอะไรที่ปล่อยวางไม่ได้อีกหรือ? หากเจ้ายังคงไม่รู้จักผิด

โสวฝู่ฉู่เดิมนั้นได้ก้าวเดินไปสองก้าวแล้ว ได้ยินคำพูดนี้ ก็หันกลับมาจ้องมองนางอย่างดุร้ายทันที

ฮูหยินย่ายังไม่เคยเห็นใบหน้าที่ดุร้ายของเขาเช่นนี้มาก่อน สะดุ้งตกใจจนล้มกลับไปนั่งบนเก้าอี้ “เจ้า.....เจ้าคิดอยากจะทำอะไรอีก? เจ้าอยากจะฆ่าแม่ของเจ้าหรือ?”

ร่างกายของโสวฝู่ฉู่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นเหมือนกับผีร้ายที่ขึ้นมาจากนรก “หากท่านกล้าแตะต้องเส้นผมของนางแม้แต่เส้นเดียว ข้าจะฆ่าล้างตระกูลถงให้สิ้นซาก

ตระกูลถง เป็นตระกูลเดิมของฮูหยินย่า

ฮูหยินย่าถูกคำพูดนี้ทำให้ตกใจจนตัวสั่น “เจ้า.........ช่างใจกล้านัก เจ้ากล้าหรือ?”

“ท่านแม่ก็ลองดู!” เขาค่อยๆหันกายจากไป ลมข้างนอกได้พัดเข้ามา พัดจนเทียนสั่นไหวเหมือนจะดับ สีหน้าของเขาเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืดไม่แน่นอน “ท่านแก่แล้ว ทำบั้นปลายของชีวิตให้มีความสุขเถอะ ลูกหลานก็มีบุญของลูกหลานเอง ไม่ใช่สิ่งที่ท่านต้องมากังวล พรุ่งนี้ลูกจะสั่งคนส่งท่านกลับไปที่สำนักนางชีเยว่เหมย หากไม่มีอะไรก็ไม่ต้องกลับมา”

“เจ้ามันจิตใจโหดเหี้ยม!” ฮูหยินย่าคำรามออกมาอย่างเสียใจ กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุก โมโหจนเกือบจะล้มลงไป

ในขณะที่ถูกด่าด้วยเสียงที่ดังโสวฝู่ฉู่ก็ก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้าเพิ่งจะสว่าง ก็มีคนช่วยนางเก็บข้าวของ รถม้าก็ได้ถูกเตรียมเรียบร้อยเพื่อจะส่งนางกลับไปที่สำนักนางชีเยว่เหมย

ฮูหยินย่าถูกแม่นมถงพยุงเอาไว้ ค่อยๆก้าวเดินออกมาทีละก้าว

นางยังคงสวมใส่ชุดเมื่อคืนวานอยู่ นางเป็นเชื้อพระวงศ์ผู้สูงศักดิ์