บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 304 เรามาเลิกร้างกันเถอะ

ข้าทำทุกอย่างเพื่อท่าน แต่งงานกับท่าน ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าต้องเสียสละอะไรไปบ้าง? ท่านรู้หรือเปล่าว่าข้านั้นทำอะไรเพื่อท่านไปบ้าง? ท่านไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ ท่านไม่รู้จักสำนึกบุญคุณจริงๆ

ด้านหลังของอ๋องฉี มีหัวค่อยๆโผล่ออกมา ใบหน้ากลมๆนี้ดูไม่ดีเลย อึดอัดอย่างมาก

ทำไมช่วงนี้ต้องเป็นแบบนี้ตลอด? ทั้งๆที่ไม่อยากได้ยินคนอื่นทะเลาะกัน แต่กลับต้องมาเจอ?

วันนี้อ๋องฉีไปที่จวนอ๋องฉู่ เห็นนางยังอยู่ในจวนอ๋องฉู่ ก็บอกว่านางนั้นรบกวนการพักฟื้นของแม่นมสี่ ให้นางรีบเก็บข้าวของกลับมาด้วย นางไม่อยากที่จะทะเลาะกับเขาต่อหน้าพี่พระชายา ทำได้เพียงเก็บข้าวของตามเขากลับมา

เดิมนั้นเข้ามาด้วยกัน อาจจะเป็นเพราะว่านางตัวเล็ก อ๋องฉีก็ถือว่าเป็นคนที่รูปสูงใหญ่ ก็เลยบังนางมิดพอดี

บวกกับ......นางแอบมองฉู่หมิงชุ่ยไปแวบหนึ่ง ตาของฉู่หมิงชุ่ยบวมแดงจนเหมือนรอยตะเข็บ ไม่แปลกที่จะไม่เห็นนาง

นางรู้สึกว่าคนอื่นก็ทะเลาะกันจนถึงขั้นนี้แล้ว ตัวเองยังหลบอยู่ข้างหลังมันก็ดูสุภาพเลยเหมือนกับว่าแอบฟัง

โดยเฉพาะ เห็นอ๋องฉีที่ถูกตบด้วยตาตัวเอง น่าจะเจ็บไม่เบา เดี๋ยวพวกเขาสองคนตีกันขึ้นมา คนบริสุทธิ์อย่างนางก็จะโดนลูกหลงไปด้วย ไม่ค่อยจะคุ้มเลย

ดังนั้น นางทำเป็นยิ้ม “ทั้งสองคนค่อยๆตีกัน ข้ากลับห้องก่อนล่ะ”

ฉู่หมิงชุ่ยคิดไม่ถึงว่านางจะอยู่ตรงนี้ เข้าใจว่าสองสามวันนี้อ๋องฉีนั้นพักอยู่ในจวนอ๋องฉู่กับนาง ตอนนี้ยังมาแกล้งทำท่าทางที่บริสุทธิ์น่าสงสาร

หยวนหย่งอี้กะว่าจะไปจากที่นี่ จู่ๆก็ถูกนางขวางเอาไว้ ก็รีบหยุดลงทันที หันหน้าไปมองอ๋องฉีบอกให้เขาดึงตัวนางออกไป ใครจะไปรู้ฝ่ามือก็ถูกตบมาที่ใบหน้าของหยวนหย่งอี้ จนหน้าเอียงไปเลย ฝ่ามือตบโดนที่ใบหูของหยวนหย่งอี้ ทันใดนั้น หูก็ปวดแสบปวดร้อน จนดังขึ้นเสียงหูอื้อ

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่เก็บท่าแล้วยืนตรง การตบของฉู่หมิงชุ่ยเหมือนกับว่าได้กระโดดขึ้นมาตบ จนนางเซล้มลงไปข้างกายอ๋องฉี นางบิดขาโดยไม่รู้ตัวแล้วหันข้าง ล้มจนแขนขาชูขึ้นฟ้า รองเท้าปักยังลอยออกไป

นางโกรธมาก ในชีวิตนี้ยังไม่มีใครเคยตบหน้านาง และไม่เคยถูกคนตบจนล้มไปนอนกับพื้น น่าสังเวชอย่างไม่สิ้นสุด

นางกระโดดขึ้นมาเหมือนปลาคาร์ฟ ในขณะที่กระโดดขึ้นมา ก็ใช้ปลายเท้าเกี่ยวรองของเท้าตัวเองมาที่มือ ก็ถือรองเท้าบุกเข้าไปตบหน้าของฉู่หมิงชุ่ย กล่าวด้วยความโมโห “ท่านย่าข้ายังไม่ตีข้าเลย แกมีสิทธิ์อะไรมาตีข้า?”

ฉู่หมิงชุ่ยถูกตบจนอึ้งไปเลย มองรองเท้าปักที่อยู่ในมืออย่างตกใจ กล่าวอย่างไม่กล้าเชื่อ “เจ้าใช้รองเท้าตีข้า?”

นางได้สติกลับมาทันที มองอ๋องฉีอย่างเจ็บปวดและผิดหวัง ตำหนิด้วยเสียงที่สั่นเครือ “ท่านก็มองนางทำร้ายข้าแบบนี้หรือ?”

หยวนหย่งอี้ไม่ให้โอกาสอ๋องฉีในการพูด คนทั้งคนเหมือนประทัดที่ถูกจุดไฟแล้ว กล่าวอย่างโมโห “ทำไม? หน้าของเจ้ามันสูงส่งกว่าหรือ? เจ้าสามารถตบข้าแล้วข้าไม่สามารถตบเจ้า? มีสิทธิ์อะไรให้ทุกคนมายอมเจ้า? เขาชอบเจ้า หลงกลเจ้า สมน้ำหน้าที่ถูกเจ้าทำร้าย สมน้ำหน้าที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อเจ้า แต่ข้าไม่ได้หลงกล เจ้าเป็นอะไรข้านั้นมองเห็นอย่างแจ่มแจ้งแดงแจ๋ ใจอยู่สูงกว่าฟ้า ชะตาชีวิตนั้นบางยิ่งกว่ากระดาษ ทนความลำบากใจเล็กๆน้อยๆก็ไม่ได้ หากเจ้ามีความทะเยอทะยานจริง ก็เอาพระชายาจี้เป็นเยี่ยงอย่าง ไม่ว่ายังไงนางก็วางแผนมาเป็นเวลาหลายปี เสียเงินทองและเลือดเนื้อไปตั้งมากมาย อำนาจบารมีเกินครึ่งของอ๋องจี้นางเป็นคนเอามันมาด้วยตัวเอง แล้วเจ้าทำอะไรไปบ้าง? เรียกร้องให้อ๋องฉีไปแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทเพื่อเจ้า เจ้าเคยช่วยเขาวางแผนการอะไรบ้าง? เจ้าบอกว่าเจ้าทำเพื่อเขาทุกอย่าง เสียสละเพื่อเขาตั้งมากมาย ก็แค่เสียสละตำแหน่งพระชายาฉู่เท่านั้นเองไม่ใช่หรือ? อะไรที่เจ้าสามารถเสียสละได้ง่ายๆ ก็ไม่ใช่สิ่งที่มีค่า เจ้าไม่เคยเห็นตำแหน่งพระชายาฉู่อยู่ในสายตา ยังจะพูดเรื่องเสียสละอะไรอีก?”

ฉู่หมิงชุ่ยถูกนางด่าในรวบเดียว โกรธจนเกือบจะเป็นลม จ้องมองอ๋องฉีอย่างขุ่นเคือง “วันนี้มีนางไม่มีข้า ท่านเลือกเอง”

อ๋องฉีดึงตัวหยวนหย่งอี้เอาไว้ กล่าวด้วยความโกรธ “พอได้แล้ว เจ้าหุบปากเถอะ!”

หยวนหย่งอี้สะบัดมือเขาออก “ท่านอย่างมาขวางข้า วันนี้หากท่านเข้าข้างนางอีก ข้าจะตีเจ้าด้วย”