บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 306 บอกตามความจริง

ตอนที่หยู่เหวินเห้าออกไปนั้น ก็ได้จับตัวคนขายเหล้าโยนออกไปด้วย จากนั้นก็ยกเก้าอี้ขึ้นมาหนึ่งตัว ฟาดไปที่โต๊ะเก็บเงิน ทำให้คนคิดบัญชีตกใจจนหดตัว สีหน้าซีดไปหมด

เขาควบม้ากลับไปที่จวน เข้าไปในจวน ยังไม่ไปหาหยวนชิงหลิง แต่วิ่งไปที่สระผีไปอาบน้ำล้างน้ำสระผมโดยตรง

ชุดราชการที่สวมใส่ในวันนี้ ทิ้งไม่ได้ ก็เลยสั่งคนไปต้มหลายๆรอบ

เรื่องนี้ เขาก็ไม่คิดที่จะปิดบังเจ้าหยวน

ดังนั้น หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เขาก็ไปที่ตำหนักเซี่ยวเยว่ ดึงตัวเจ้าหยวนไปนั่งที่เตียงอรหันต์ แล้วกล่าว “วันนี้ฉู่หมิงชุ่ยมาหาข้า”

หยวนชิงหลิงก็รู้สึกแปลกใจที่เขากลับมาก็อาบน้ำเลย ได้ยินคำพูดนี้ ก็ไม่โกรธแล้ว ตอบอืมไปหนึ่งคำ “จากนั้นล่ะ?”

“บอกว่านางได้ขอเลิกร้างกับอ๋องฉีแล้ว............” เขาเพื่อความปลอดภัย จึงได้จับมือของนางเอาไว้ บอกเล่าคำพูดของฉู่หมิงชุ่ยให้กับนางฟังโดยละเอียด

หลังจากพูดจบ ก็ยกมือขึ้นแสดงความจริงใจ “เจ้าต่อว่านางเช่นนี้จริงๆรึ ไม่ได้โกหกหรือพูดอ้อมค้อมนะ ไม่ได้เล่าแบบส่งๆใช่มั้ย” หยวนชิงหลิงยิ้มเล็กน้อย “ข้าเชื่อท่าน”

หยู่เหวินเห้าตกใจไปครู่หนึ่ง “ข้าไม่ได้พูดดีกับนางแม้แต่คำเดียว ล้วนตำหนิทั้งนั้น อีกอย่างยังได้ตักเตือนนางว่าต่อไปอย่ามาหาข้าอีก ไม่ใช่นั้นข้าจะนำตัวนางไปหาโสวฝู่ฉู่”

“ก็บอกแล้วไงว่าข้าเชื่อท่าน” หยวนชิงหลิงหยิบผ้าปักที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมา นี่เป็นสิ่งที่นางเรียนรู้ใหม่ นางจะทำชุดให้ลูกหนึ่งชุด อย่างไรก็ตามวันที่ยาวนานมาน่าเบื่อ ฝึกงานฝีมือเพิ่มก็เป็นเรื่องที่ดี

โดยเฉพาะ การเย็บ......เป็นเรื่องที่ถนัด!

หยู่เหวินเห้ามองสีหน้าที่เรียบเฉยของนาง รู้สึกรนเล็กน้อย “ไม่ เจ้าหยวน เจ้าฟังข้าพูดสิ ตอนที่นางวิ่งมากอดข้านั้นข้าก็ผลักนางออกทันทีเลย เจ้าอย่าโกรธนะ จริงๆ ข้าไม่ได้โกหกเจ้า หากเจ้าไม่เชื่อเราไปหานางกัน”

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว “เจ้าพูดถูก น้องเจ็ดเป็นคนที่ใจอ่อนจริงๆ”

“ดังนั้น การเลิกร้างนั้นเป็นไปไม่ได้แล้ว” หยวนชิงหลิงยิ้มเล็กน้อย

“ข้านั้นสนับสนุนให้น้องเจ็ดเลิกร้างกับนาง หากเป็นแบบนี้ต่อไป น้องเจ็ดอาจจะถูกนางทรมานจนไม่เป็นผู้เป็นคน ผีก็ไม่ใช่ผี”

หยวนชิงหลิงตบหน้าของเขาเบาๆ “ดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถอะ”

“พี่น้องหัวใจผูกพันไง” หยู่เหวินเห้าจับมือนางเอาไว้ “ใช่แล้ว น้องแปดเป็นอย่างไรบ้างแล้ว? ครั้งที่แล้วเจ้าเข้าวังได้ไปเยี่ยมเขามั้ย?”

“ครั้งที่แล้วเข้าวัง มีเรื่องไม่สบายใจ ก็เลยไม่ได้ไปตำหนักของเขา วางใจเถอะ พรุ่งนี้ข้าเข้าวังจะไปดูเขาหน่อย

เช้าวันรุ่งขึ้น หยวนชิงหลิงให้น้ำเกลือพระชายาจี้เสร็จ ก็ถือป้ายเข้าไปในวัง

บาดแผลขององค์ชายแปดฟื้นฟูได้ดีมาก มีหมอหลวงคอยดูแลโดยเฉพาะ

องค์ชายแปดเห็นหยวนชิงหลิงก็ดีใจเป็นอย่างมาก ยังให้หยวนชิงหลิงดูภาพที่เขาวาดกับมือ

หยวนชิงหลิงเห็นองค์ชายเก้าในภาพวาดของเขา ยิ้มแล้วถามขึ้น “เจ้าชอบน้องเก้ามั้ย?”

“หลู่กงกงบอกกับข้า น้องเก้าเป็นคนช่วยข้า เพียงแต่ เรื่องนี้ห้ามพูดต่อหน้าเสด็จแม่ เสด็จแม่ไม่ชอบน้องเก้า

ยื่นมือไปลูบหัวของเขา “ต่อไปเจ้าก็อย่าเอ่ยถึงน้องเก้าต่อหน้าเสด็จอีก และก็ไม่ต้องพูดถึงความดีของน้องเก้าต่อหน้าเสด็จแม่ เสด็จแม่ถาม เจ้าก็ตอบว่าอยากจะหาคนมาเล่นเป็นเพื่อน