บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 308 เจอกับหมันเอ๋ออีกแล้ว

หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ “ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในจวนเพื่อเป็นขี้ข้ากลับท้องแล้ว? ลูกของใคร?”

“ของน้องสาม” พระชายาซุนถอนหายใจ เจ้าคงไม่รู้ จริงๆแล้วหญิงสาวคนนี้เป็นคนที่พระชายาเว่ยช่วยชีวิต ถือว่านางนั้นตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นจริงๆ

หยวนชิงหลิงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “เรื่องมันยังไงกันแน่ ท่านพี่สะใภ้รองท่านรีบเล่าให้ข้าฟัง”

นางมีความรู้สึกที่ดีต้องนางชุยที่เป็นพระชายาเว่ย รู้สึกว่าคนผู้นี้สง่างามอ่อนโยน แม้ว่าตระกูลชุยจะเป็นตระกูลใหญ่ แต่ก็ไม่เหมือนตระกูลฉู่ที่ชอบบีบบังคับผู้คน

อีกอย่าง ปีที่แล้วนางเคยท้องไปครั้งหนึ่งแล้ว อายุครรภ์ได้หกเดือนเด็กก็ตายในท้อง พักฟื้นไปนาน เพิ่งจะออกมาช่วงนี้เอง

พระชายาซุนกล่าว “เรื่องนี้ พระชายาเว่ยก็ไม่ได้พูดกับข้าอย่างจริงจัง นางเสียใจอย่างมาก พูดถึงก็น้ำตาไหล น่าสงสารจริงๆ น้องสามก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรเข้า ดีกับผู้หญิงคนนั้นเป็นพิเศษ เพื่อนางแล้ว ทะเลาะกับพระชายาเว่ยเป็นประจำ ยังบอกอีกว่าจะแต่งนางเป็นชายารอง และได้ประกาศว่าหากพระชายาเว่ยเข้าวังไปโวยวายก็จะเลิกร้างกับนาง”

หยวนชิงหลิงตกใจ “โอ้สวรรค์ เรื่องหนักขนาดนี้เลยหรือ? หน้าตาของผู้หญิงคนนี้สวยเหมือนดอกไม้หรือ?”

“ดอกไม้? ผู้หญิงคนนี้จะสามสิบแล้ว” พระชายาซุนฮึ่มไปหนึ่งที “อีกอย่าง หากนางยืนด้วยกันกับพระชายาเว่ย พระชายาเว่ยเหนือกว่านางหลายชั้น ฐานะทางสังคมก็ไม่มี รูปร่างหน้าตาก็ไม่มี”

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างสงสัย “แล้วอ๋องเว่ยชอบอะไรนาง?”

“งานดีมั้ง!” พระชายาซุนโมโหจนพูดไม่ออก

หยวนชิงหลิงตกใจจนตาค้าง

พระชายาซุนกล่าวอย่างประชด “ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าชอบอะไร ได้ยินสาวใช้ของพระชายาเว่ยบอกว่า ผู้หญิงคนนี้เทิดทูนน้องสามอย่างมาก กล่าวชื่นชมน้องสามเป็นประจำ บางทีอาจเพราะกินของหวานมากเกินไป จนตัวเองเวียนหัวจนซื่อบื้อมั้ง เฮ้ย ก็ไม่รู้เพราะอะไร เมื่อก่อนเขาสองคนก็รักกันมาก รักกันจะเป็นจะตาย เดิมพระชายาเว่ยนั้นมีคู่หมั้นแล้ว แต่น้องสามจะแต่งกับนางให้ได้ ทั้งสองคนช่วยกันต่อสู้ ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน แต่กลับต้องมามีสภาพแบบนี้”

หยวนชิงหลิงก็ฟังไปอย่างนั้นแหละ อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องครอบครัวของคนอื่น ยุ่งไม่ได้ มากสุดก็รู้สึกเสียใจแทนนางชุยที่เป็นพระชายาเว่ย

สิ่งที่น่ากลัวของความรักก็คือการเดินมาถึงจุดนี้

หลังจากที่พระชายาซุนไปแล้ว หยวนชิงหลิงก็ไปดูแม่นมสี่

ในฐานะคนหนานเจียง ทำให้บรรดาขุนนางผู้มั่งคั่งในเมืองหลวงต่างหลีกเลี่ยงจะจ้าง

ผู้หญิงไปแบกกระสอบ เกรงว่าต่อให้นางจะแบกมากว่าคนอื่นครั้งละหนึ่งกระสอบ แต่เงินที่ได้ก็ยังคงน้อยกว่าคนอื่นกว่าครึ่ง

นี่คือกฎ

ตอนที่อะซี่ไปทำธุระนั้น เจอกับนางเข้า

นางแบกข้าวสารสองกระสอบ เดินไปทางรถวัวอย่างรวดเร็ว หลังจากที่โยนมันลงไป ก็วิ่งไปกลับไปแบกอย่างอื่นอย่างรวดเร็ว

นางต้องทำงานมากกว่าคนอื่นหนึ่งเท่า จึงจะได้เงินเท่าคนอื่น

ดังนั้น นางเกือบจะไม่หยุดพักเลย

เดิมอะซี่นั้นจำนางไม่ได้ แต่ได้ยินหัวหน้าคนงานตะโกนว่าผู้หญิงหนานเจียง นางจึงหันไปมอง จ้องมองโดยละเอียดถึงจะจำนางได้

เพียงไม่กี่วัน นางทั้งผอมทั้งดำไปมาก หากไม่ใช่เมื่อก่อนเคยเกลียดนาง มองไปอย่างละเอียด ก็ยังคงจำนางไม่ได้

หมันเอ๋อก็เห็นนาง แววตาลนลาน โยนกระสอบข้าวสารทิ้งแล้วก็วิ่งหนี

นางหนี อะซี่ก็วิ่งตาม

อะซี่วิ่งตามนางไปห้าซอยเต็มๆ จึงจะขวางนางเอาไว้ได้ อะซี่โกรธจนคิ้วเป็นเส้นตรง “เจ้าหนีทำไม?”

หมันเอ๋อที่หายใจหอบ ยกมือขึ้นเพื่อขอหายใจก่อน “ข้า........ไม่ได้ทำร้ายพระชายาจริง เจ้าอย่าจับข้า”

อะซี่เลิกคิ้ว “ใครบอกจะจับเจ้า?”