บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 313 มีราชโองการดำเนินกระบวนการพิจารณาความผิดเถอะ

มู่หรูกงกงรับคำสั่ง

ฮองเฮาเห็นฮ่องเต้หมิงหยวนไปแล้ว ก็ได้สั่งคนพยุงฮูหยินย่านั่งลง พร้อมรีบพูดขึ้นว่า “ท่านย่า ทำไมถึงพูดกับฮ่องเต้เช่นนี้? ไม่เป็นการทำให้ฮ่องเต้โกรธหรือ?”

“ฮองเฮา เดิมนี่ถือเป็นความบกพร่องของเจ้า ที่ไม่อบรมสั่งสอนอย่างเข้มงวด ทำให้ชิงเอ๋อเอาแต่ใจเช่นนี้ กล้าคิดเลิกร้างกับชายาเอกเพื่อชายารอง เป็นที่เลื่องลือออกไป

“ท่านย่า ท่านพูดเช่นนี้ข้าไม่ชอบฟัง อย่างอื่นไม่ว่า แต่ชิงเอ๋อไม่มีทางเลิกร้างกับชายาเอก เพราะหลงใหลชายารองหยวน เขาเคยเข้าวังมาทูลเรื่องนี้แล้ว ข้าก็ได้ต่อว่าเขาไปแล้ว

พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชาว่า “แต่ต่อให้อย่างไร เจ้าก็ไม่ควรทำร้ายเขา หากไม่ใช่เพราะเจ้าทำอะไรเกินเหตุ ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะเลิกร้างกับเจ้า อีกอย่าง คำพูดเมื่อกี้ที่เจ้าพูดต่อหน้าฮ่องเต้ ไม่เป็นการทำให้ฮ่องเต้สงสัยในตัวลูกเจ็ดหรือ? เจ้ากำลังทำร้ายเขา เดิมพวกเจ้าก็ไม่ควรที่จะเข้าวังมาในครั้งนี้

ฉู่หมิงชุ่ยเห็นฮ่องเต้ไปแล้ว ก็ไม่ร้องไห้อีก คุกเข่าพร้อมพูดร้องขอว่า “ท่านน้า หลานไม่อยากเลิกร้าง ขอท่านช่วยพูดให้เขาล้มเลิกความคิดนี้เสีย”

“ตระกูลฉู่ของข้า ไม่เคยมีชายาเอกที่ถูกทอดทิ้ง” ฮูหยินย่าก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “หากอ๋องฉีจะเลิกร้างจริงๆ ข้าจะไม่ยอมเป็นคนแรก”

ฮองเฮาอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลอยู่ในใจ

นางเป็นลูกสาวคนหนึ่งของตระกูลฉู่ เดิมควรที่จะเห็นตระกูลฉู่สำคัญที่สุด

แต่อ๋องฉีเป็นลูกแท้ๆของนาง หากจะช่วยตระกูลฉู่ ก็จะต้องลงโทษลูกชายตนเองอย่างหนัก

นางคิดไปคิดมา ไม่กล้าล่วงเกินฮูหยินย่า จึงทำได้เพียงระบายอารมณ์ทั้งหมดลงที่ฉู่หมิงชุ่ยว่า “เจ้าว่ามาสิเจ้าก่อเรื่องอะไร? ก่อนหน้านี้ชิงเอ๋อเอาใจเจ้าอย่างดีที่สุด เจ้ากลับทำให้เขาโกรธ เจ้าบอกข้ามาตามตรง เจ้าทำอะไรกันแน่? เขาบอกว่าเจ้าคบชู้กับอ๋องฉู่ มีเรื่องเช่นนี้จริงหรือไม่?”

ฉู่หมิงชุ่ยประหลาดใจ แล้วน้ำตาก็ไหลพรากลงมา พูดขึ้นอย่างโศกเศร้าว่า “ท่านน้า ท่านพูดเช่นนี้ จะบีบคั้นให้ข้าตายเลยหรือ”

ฮูหยินย่าพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “ฮองเฮา เจ้าพูดเช่นนี้ก็เกินไป มีผู้อาวุโสที่ไหนเขาพูดกันเช่นนี้? ชุ่ยเอ๋อเป็นคนเช่นนั้นหรือ? นางเติบโตอยู่ในวังกับเจ้ามาตั้งแต่เด็ก นางเป็นคนยังไงเจ้าไม่รู้หรือ? นั่นเป็นคำพูดที่นังสารเลวนั่นพูดขึ้นมาเพื่อให้ทั้งสองสามีชายาเอกแตกแยกกันอย่างเห็นได้ชัด เจ้าเจ็ดเชื่ออย่างโง่เง่าก็ช่าง เจ้าก็เชื่อหรือ? เจ้าสูญเสียมโนธรรมไปแล้วหรือ?”

ภายในตำหนักยังมีนางกำนัลคนอื่น ถึงแม้จะเป็นคนที่ไว้ใจได้ แต่ยังไงฮองเฮาก็เป็นประมุขของวังหลัง ฮูหยินดุนางต่อหน้านางกำนัล ยิ่งทำให้ยิ่งโกรธ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงค่อนข้างไม่ดีว่า “ท่านย่า ตอนนี้ข้าจะแค่ถามก็ไม่ได้แล้วหรือ?”

เห็นฉู่หมิงชุ่ยยังร้องไห้อยู่ นางพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “ร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้ เอาแต่ร้องไห้ เจ้ากล้าแม้กระทั่งฆ่าสามีตนเอง ยังจะมาร้องไห้ทำไม?”

“พอ”ฮูหยินย่าตะคอกพูดขึ้น

ฮองเฮาพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ท่านย่า ข้าพูดความจริง แม้แต่ฮ่องเต้ก็ไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว ข้าว่าเจ้าก็อย่ายุ่งเลย”

ฮูหยินย่าเคยถูกคนอื่นใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดด้วยเสียเมื่อไหร่? ลุกขึ้นมาพูดขึ้นอย่างโมโหทันทีว่า “ดี เรื่องนี้เจ้าที่เป็นฮองเฮาไม่สนใจ งั้นให้พ่อของเจ้าจัดการ ชุ่ยเอ๋อ พวกเรากลับ”

ฉู่หมิงชุ่ยร้องไห้ตลอด แต่ในใจรู้ดี