บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 315 รับโทษ

หยู่เหวินเห้าพูดปลอบว่า “เจ้าอย่าบ่นเลย ไปถึงต่อหน้าเสด็จพ่อ หากเขาได้ยินเจ้าบ่นอยู่ตลอด เขาจะเห็นว่าเจ้าขี้ขลาด”

อ๋องฉีเจ็บปวดจนพูดไม่ออกอยู่แล้ว เดินอยู่อย่างคร่ำครวญโศกเศร้า สุดท้ายทนไม่ไหวจึงพูดขึ้นว่า “พี่ชาย เจ้าแบกเถอะ”

“บาดแผลของเจ้าอยู่ด้านหน้า ข้าแบกเจ้าจะไม่ยิ่งเจ็บปวดหรือ?”หยู่เหวินเห้าเห็นเขาเป็นเช่นนี้ ก็หงุดหงิดขึ้นมา ทำไมถึงทนความเจ็บปวดแค่นี้ก็ไม่ได้?

คิดถึงตอนนั้นเจ้าหยวน เข้าวังมาด้วยบาดแผลเต็มตัว แต่ก็สามารถอดทนมาได้ เจ้าเจ็ดยังสู้ผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่ได้

“ปวดกะบังลม ดีกว่าเจ็บแบบนี้”อ๋องฉีหยุดเดิน โบกมืออย่างหมดแรง สีหน้าขาวซีดไปหมด แม้แต่ริมฝีปากก็ไม่มีเลือดฝาด

หยู่เหวินเห้าจึงจำต้องแบกเขา เมื่อแบกขึ้นมา อ๋องฉีก็ร้องเจ็บปวดขึ้นมาอีก

หยู่เหวินเห้าถามขึ้นว่า “ไหวไหม?”

อ๋องฉีหันไปมองมู่หรูกงกงอย่างทรมาน พูดขึ้นด้วยสีหน้าโศกเศร้าว่า “พวกเจ้า ยกข้าไปไหม”

มู่หรูกงกงได้ถามคนที่ออกไปแจ้งราชโองการแล้วว่า หมอหลวงเฉาบอกว่าอาการบาดเจ็บไม่ได้สาหัสขนาดนั้น ตรงหน้าอกยังดี เพียงแต่ตรงหน้าท้องบาดแผลค่อนข้างลึกหน่อย

ดังนั้น เห็นอ๋องฉีเป็นเช่นนี้ มู่หรูกงกงจึงถามขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า “หมอหลวงไม่ได้ตรวจให้อย่างดีหรือ? บาดเจ็บจนส่งผลกระทบถึงระบบภายในหรือเปล่า?”

อ๋องฉีสูดลมหายใจเข้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ได้ส่งผลกระทบถึงระบบภายใน”

มู่หรูกงกงเห็นเขาเป็นเช่นนี้ ยากที่จะไปต่อจึงพูดขึ้นว่า “งั้นก็ได้ งั้นก็หามไปเถอะ”

ไม่มีเสลี่ยง ไม่มีไม้หาม เมื่อต้องหามกันไปคนหนึ่งยกไหล่ อีกคนหนึ่งยกขาทั้งสองข้าง ส่วนหัวสมองห้อยลง ปากยังต้องคาบไม้ตะเกียงโคมไฟไว้

แต่ก็ยังดีกว่าต้องเดินไปด้วยตนเอง

แววตาฮ่องเต้หมิงหยวนเคร่งขรึม พูดกับหยู่เหวินเห้าอย่างโมโหก่อนว่า “ด้านนอกพูดกันว่าเจ้ากับพระชายาอ๋องฉีแอบเป็นชู้กัน ตกลงเป็นยังไงกันแน่?”

หยู่เหวินเห้าได้ยินเช่นนี้ แล้วก็เห็นมู่หรูกงกงถูกสั่งให้ไปเฝ้าอยู่ด้านนอก ก็รู้แล้วว่าคืนนี้เป็นกากพูดคุยกันระหว่างพ่อลูก ไม่ใช่ราชากับสามัญชนคุยกัน

เขาพูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “ลูกไม่ได้กระทำเช่นนั้น”

อ๋องฉี ก็ช่วยเขาพูดอธิบายว่า “เสด็จพ่อ พี่ห้าไม่ได้กระทำจริงๆ”

“เจ้ายังจะพูดอีก?” ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “คำพูดนี้ภรรยาของเจ้าพูดออกมาเอง บอกว่านี่คือข้อกล่าวหาของเจ้า”

อ๋องฉีไม่ตกใจและก็ไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว เขาพูดอธิบายขึ้นว่า “เสด็จพ่อ ลูกไม่เคยพูดจาแบบนี้เลย”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูทั้งสองคน แล้วก็ค่อยโล่งอก

พร้อมทั้งพูดขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “ตอนนี้กลับมาพูดว่าไม่มีอะไร? ทำไมวันนี้ถึงได้มากล่าวหาพี่ห้าของเจ้าแบบนั้น?”

“ลูกไม่ได้พูดจริงๆ”อ๋องฉีพูดขึ้น

หันไปมองหยู่เหวินเห้าอย่างเยือกเย็น พร้อมพูดขึ้นว่า “คำพูดนี้ถูกเล่าออกไป คนอื่นไม่เชื่อว่าไม่มีมูล หากเจ้ากระทำทุกอย่างถูกต้อง คนอื่นจะใส่ร้ายเจ้าได้อย่างไร?

หยู่เหวินเห้ายอมรับในความโชคร้าย พร้อมพูดขึ้นว่า “ลูกสำนึกผิด”

“เอาตัวไป โบยคนล่ะสิบที เห็นแก่ที่อ๋องฉีได้รับบาดเจ็บ อ๋องฉู่รับโทษแทน”ฮ่องเต้หมิงหยวนออกคำสั่ง

อ๋องฉีมองดูหยู่เหวินเห้าอย่างรู้สึกผิดและเห็นใจ เรื่องที่ถูกโบยนี้ เขาไม่กล้าพูดมาก ตนเองรับไม่ไหว

หยู่เหวินเห้าคิดไม่ถึงว่าพูดคุยถามไถ่เพียงไม่กี่คำ ก็ลงโทษโบยเลย ในใจยอมรับในความโชคร้ายอีกครั้ง