บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 325 จวนอ๋องฉีเกิดไฟไหม้

หยวนชิงหลิงหันไปมองดูไม่เห็นมีใครเข้ามา พูดขึ้นว่า “งั้นเจ้าเล่าเรื่องในตอนนั้นของพวกเขาให้ข้าฟังที”

“เรื่องของพวกเขามีอะไรน่าพูดถึง? ลู่หยาโง่เขลา”หยู่เหวินเห้ายื่นมือขึ้นลูบใบหน้าของนาง วันนี้นางแต่งหน้าอ่อนๆ แต่แสดงให้เห็นได้ชัดว่าลู่หยาไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ทาแป้งให้ทั่วถึง

“ข้าแต่งหน้าเองคนเดียว” หยวนชิงหลิงมองดูตนเอง รู้สึกว่าวันนี้ตนเองซอมซ่อมาก แต่ผู้หญิงที่ท้องโต ก็ไม่มีอะไรน่ามองอยู่แล้ว “เจ้าเล่ามาเถอะ ข้าอยากฟัง”

หยู่เหวินเห้านั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง หยิบวอลนัทหลายอันขึ้นมาแกะออก ยื่นเนื้อวอลนัทให้กับหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนั้นพี่สะใภ้สามกำลังจะแต่งงานแล้ว แต่เมื่อพี่สามเห็นนางครั้งแรก ก็ชื่นชอบ ขอร้องให้แม่นางจิ้งเฟยไปทูลขอเสด็จพ่อ ว่าจะสู่ขอคุณหนูตระกูลชุยมาเป็นภรรยา ตระกูลชุยก็ถือเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง ว่าที่สามีของพี่สะใภ้สามก็คือจวนจวิ้นอ๋องอัน จะพูดให้ยกเลิกงานแต่งได้อย่างไร เรื่องนี้จึงเป็นปัญหาอยู่เนิ่นนาน พี่สามไปท้าประลองกับว่าที่สามีของพี่สะใภ้สาม บอกว่าหากใครชนะคนนั้นได้แต่งงานกับพี่สะใภ้สาม เพื่อการประลองการต่อสู้ พี่สามฝึกฝนทั้งวันทั้งคืน ตอนนั้นข้าก็ซ้อมต่อสู้กับพี่สาม ตลอดชีวิตนี้ข้าไม่เคยเห็นเขาตั้งใจขนาดนี้มาก่อน สุดท้ายเขาชนะ แปดนี่ก็เป็นเพียงข้อตกลงระหว่างเขากับจวิ้นอ๋องอันซื่อจื่อ ผลสรุปนี้ ทั้งสองตระกูลต่างก็ไม่ยอมรับ ดังนั้น เท่ากับพี่สามเหนื่อยเปล่า”

หยวนชิงหลิงถามว่า “แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “จากนั้นพี่สามก็เริ่มอดอาหาร ไม่ทานอะไรเลยห้าวัน เพียงแค่ดื่มน้ำ แต่เสด็จพ่อก็ไม่ได้ใจอ่อน เจ้าคิดดูสิ สุดท้ายแล้วเขาทำอย่างไร?”

“ทำอย่างไร?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “เขาตรงไปยังจวนชุย พาตัวพี่สะใภ้สามแล้วก็หนีตามกันไป”

หยวนชิงหลิงอึ้ง หนีตามกันไป?

“พี่สะใภ้สามยินยอมหนีตามกันไป?” ในยุคสมัยนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้หญิงจะกระทำเช่นนี้ โดยเฉพาะผู้หญิงมีตระกูลรุนชาติ

“เรื่องนี้ข้าไม่รู้” หยู่เหวินเห้ายักไหล่ พร้อมพูดขึ้นว่า “สุดท้าย หลังจากเสด็จพ่อส่งคนไปตามกลับมา โบยเขาสามสิบที ขังอยู่ในคุกมืดสามเดือน หลังจากออกมาแล้ว ก็ได้แต่งงานกับพี่สะใภ้สามสมใจ”

“ทางบ้านจวิ้นอ๋องอัน ยินยอมแล้วหรือ?”

พระชายาอ๋องซุนได้แต่พูดปลอบทุกคนก่อน เรียกให้ทุกคนเข้ามานั่ง

นางเข้ามาถึงภายในห้องโถง เห็นฉู่หมิงชุ่ยยังไม่ไป ยังอยู่ที่นี่ ก็ค่อนข้างประหลาดใจ

ฉู่หมิงชุ่ยยืนอยู่ข้างกระถางธูปอสูรสามเท้า พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “ข้ากลับไปก็มีแต่จะกีดขวางพวกเขา”

พระชายาอ๋องซุนคิด ยังไงนางก็เป็นคนที่กำลังจะหย่า ไม่กลับไปก็เป็นเรื่องปกติ หรือจะคาดหวังให้นางเป็นห่วงเจ้าเจ็ดในตอนนี้หรือ?

นางเรียกให้ทุกคนเข้าไปนั่งภายในห้องโถง สั่งคนเอาชากับขนมมาเสิร์ฟ

หลังจากอ๋องเว่ยออกไปแล้ว แม่นางกู้จือคนนั้นก็ยังอยู่ในจวน แต่ว่านางไม่ได้เข้าไปนั่ง เพียงแค่ยืนอยู่ด้านนอก

ฉู่หมิงชุ่ยเดินไปนั่งด้านข้างหยวนชิงหลิง เอียงข้างมองหยวนชิงหลิง เผยท่าทีประหลาด พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ากลัวไหม?”

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่านางถามขึ้นอย่างประหลาด จึงถามกลับว่า “กลัวอะไร?”

“ไฟไง” ฉู่หมิงชุ่ยหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่กลัวไปหรือ? เมื่อไฟไหม้ ทุกอย่างก็จะมอดไหม้กลายเป็นขี้เถ้าแล้ว”

หยวนชิงหลิงมองดูนาง แล้วค่อยๆขมวดคิ้วครึ่ง ไฟไหม้นี้ คงไม่ใช่นางที่สั่งคนลงมือทำ?

หยู่เหวินหลิงได้ยิน ก็ถลึงตามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าจะพูดให้พี่สะใภ้หากตกใจทำไม? หุบปาก”

ฉู่หมิงชุ่ยหัวเราะเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้ห้า เดิมข้าควรที่จะเป็นพี่สะใภ้ห้าของเจ้า”