บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 329 สถานการณ์ที่สิ้นหวัง

กรรมกรสองคนรีบวิ่งขึ้นมา เห็นฉู่หมิงชุ่ยยืนตัวสั่น ตรงมือมีเลือดไหลอย่างต่อเนื่อง หนึ่งในคนนั้นดึงเชือกขึ้นมารัดเข้าที่บาดแผลทันที รัดบนข้อมือเพื่อลดการไหลของเลือด

อีกคนเข้ามาจับหยวนชิงหลิงด้วยมือข้างหนึ่งแล้วอีกข้างหนึ่งตบนางจนหน้าหัน

แต่นางไม่ลืมที่จะพูดว่า “นางโดนตัดเส้นเลือด ถ้าไม่รีบส่งกลับโดยเร็วเพื่อรับการรักษา นางจะต้องเสียเลือดจนตายอย่างแน่นอน รัดให้แน่นแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์

เปลวไฟแห่งความชั่วร้ายระเบิดออกมาจากดวงตาของฉู่หมิงชุ่ย นางกัดฟันพูดออกมาว่า "ฆ่านางเสีย แล้วรีบส่งข้ากลับบ้าน”

กรรมกรบีบคอของหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงได้มีการป้องกันไว้ก่อนแล้วจึงหยิบสเปรย์พริกออกมาแล้วฉีดไปที่ตาของกรรมกร กรรมกรไม่ทันได้ป้องกันจึงทำให้ตาของเขาปวดแสบขึ้นมาทันที เขาเอามือขึ้นปิดหน้าแล้วทรุดลงบนพื้น ร้องเจ็บปวดอย่างรุนแรง

หยวนชิงหลิงได้หยิบสเปรย์ฉีดไปที่อีกคน เพียงแต่ว่าคนนี้ได้มีการป้องกัน เขาเตะสเปรย์ในมือของหยวนชิงหลิงจนหลุดมือไป และตบหยวนชิงหลิงจนล้มลงกับพื้น กรรมกรได้หยิบเอามีดสั้นออกมา

ก็มีใครบางคนเหาะขึ้นมา สองเท้าเตะออกมากลางอากาศ ทำให้กรรมกรล้มลงไปกับพื้น คนคนนั้นลงมาถึงพื้น เข่าของคนนั้นก็ทับลงที่ซี่โครงของกรรมกรคนนั้น ได้ยินเพียงเสียง "แคร่ก" สองครั้งเท่านั้น กรรมกรคนนั้น

คนคนนั้นรีบพยุงหยวนชิงหลิงขึ้น และรีบถามขึ้นว่า "พระชายา ท่านเป็นไรไหม?”

หยวนชิงหลิงเหลือบมองอย่างตั้งใจ ปรากฏว่าเป็นหมันเอ๋อคนที่พบที่ท่าเรือ

ที่ท่าเรือ นางเห็นแล้วว่าเป็นหมันเอ๋อ ดังนั้นนางจึงจงใจส่งเสียงไปเพื่อดึงดูดความสนใจของหมันเอ๋อ โดยหวังว่านางจะส่งข่าว ไม่คิดว่านางจะติดตามมาด้วย

พวกกรรมกรที่เหลือได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก็ได้ตามมาถึง หยวนชิงหลิงอยากจะเข้าไปหยิบสเปรย์ แต่ฉู่หมิงชุ่ยเร็วกว่าจึงเตะมันออกไป จนตกลงไปในน้ำ นางพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นว่า “หยวนชิงหลิง วันนี้เจ้าจะต้องตายที่นี่”

หยวนชิงหลิงเห็นหมันเอ๋อต่อสู้กับพวกกรรมกร พวกกรรมกรทั้งสามคนนี้ดูเหมือนไม่ใช่กรรมกร ฝีมือการต่อสู้ของพวกเขาดีมาก หมันเอ๋อต้องรับมือสู้หนึ่งต่อสาม และฝ่ายตรงข้ามมีมีดสั้น หมันเอ๋อคงต้องลำบากที่จะจัดการแล้ว

ในขณะที่ไม่ทันได้ระวังตัว มีดสั้นก็แทงเข้าที่แขนของนาง หมันเอ๋อรีบถอยออกไป แต่ยังคงบังอยู่ด้านหน้าของ หยวนชิงหลิง หนึ่งในกรรมกรเตะเข้าที่ท้องของหมันเอ๋อ หมันเอ๋อก้มตัวลง ขางอเล็กน้อย พุ่งออกไปกระแทกคนคนนั้นล่วงลงไปในน้ำเหมือนเสือดาว

หยวนชิงหลิงรู้ว่านางไม่ควรเป็นภาระของหมันเอ๋อได้อีกต่อไป นางจึงหันหลังกลับจับเสื้อผ้าของฉู่หมิงชุ่ย จากนั้นดึงผมของนางอย่างแรง ดึงปิ่นปักผมจ่อไปที่คอของนาง พูดกับกรรมกรด้วยความโกรธว่า “พวกเจ้าถอยไป มิเช่นนั้นข้าจะฆ่านาง พวกเจ้าก็จะไม่ได้เงินแม้แต่แดงเดียว”

กรรมกรหยุดและมองหน้ากันอย่างค่อนข้างลังเล

งานขายชีวิตแบบนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเงินค่าจ้าง ถ้าหากฉู่หมิงชุ่ยตายไป พวกเขาก็เท่ากับทำงานฟรี

ฉู่หมิงชุ่ยพูดขึ้นด้วยเสียงดังว่า "ฆ่าพวกเขา ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่เครื่องประดับที่ข้ากับนางใส่ก็ราคามากกว่าสองพันตำลึง นอกจากนี้ในตัวนางยังมีไข่มุกหนันซึ่งมีค่ามหาศาล ไม่เชื่อพวกเจ้าก็ค้นดู”

ทันใดนั้นสายตาแห่งความโลภก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของกรรมกร

มีค่ามากมายมหาศาล เมื่อพวกเขาทำงานนี้เสร็จ ก็สามารถที่จะวางมือได้ ไม่ต้องทำงานที่เสี่ยงเสียเลือดเสียเนื้ออีกต่อไป

ดวงตาของหยวนชิงหลิงมืดลง จับผมของฉู่หมิงชุ่ยแล้วดึงไปข้างหลังอย่างแรง ทำให้ใบหน้าของนางแหงนขึ้น หยวนชิงหลิงดึงมีดสั้นในมือของนางออกมา แล้วกรีดไปที่หน้าของฉู่หมิงชุ่ยสองสามแผล