บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่331 มอบให้กรมการพระนคร

หยวนชิงหลิงยังไม่ตื่น ตัวอ่อนปวกเปียกราวกับนกนางแอ่นที่ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บตกลงบนพื้น ไม่มีกระไอแห่งชีวิตเลย

สวีอีเล่าทั้งหมด บอกว่าพระชายาได้รับบาดเจ็บ แต่ว่าไม่ได้อันตรายถึงชีวิต

หยู่เหวินเห้าให้ทุกคนรออยู่ข้างนอก เพื่อเปลี่ยนชุดให้กับหยวนชิงหลิง ค่อยเปิดประตูออก

“สวีอี ไปเอาเหล้ามาให้ข้าถ้วยหนึ่ง”หยู่เหวินเห้าสั่งการด้วยหางเสียงที่สั่นเทา

สวีอีรู้ว่าเขาถูกทำให้ตกใจจนขวัญหนี จึงรีบไปเทเหล้ามาให้เขาหนึ่งถ้วย

ปลายนิ้วของหยู่เหวินเห้าที่ถือถ้วยเหล้านั้นซีดขาว สายตาที่หรี่ลงนั้นแฝงแววเย็นเยือก เขาเงยหน้าขึ้น ดื่มเหล้าหมดในคำเดียว จึงทำให้การหายใจค่อยๆกลับมาเป็นปกติ

“ท่านอ๋อง ท่านอย่ากังวล เมื่อครู่ตอนอยู่บนเรือ องครักษ์ลับผีก็บอกแล้วว่าพระชายาไม่เป็นอะไร ”สวีอีพูดปลอบ

ดวงตาของหยู่เหวินเห้านั้นมีความดำมืดที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “ส่งฉู่หมิงชุ่ยไปถึงไหนแล้ว ”

สวีอีพูดว่า “ได้ยินองครักษ์ลับผีบอกว่า ส่งกลับไปยังบ้านตระกูลฉู่ ”

แววตาของหยู่เหวินเห้ายิ่งทวีความเย็นชา “เจ้านำความไปบอกกับโสวฝู่ว่า นี่ไม่ใช่เรื่องในบ้าน หวังว่าโสวฝู่จะไม่จัดการด้วยตนเองโดยพลการ ”

สวีอีนิ่งอึ้ง “นี่ ท่านอ๋องหมายความว่า ”

หยู่เหวินเห้าสีหน้าไร้ความรู้สึก “กรมการพระนครรับผิดชอบรักษาความสงบในเมืองหลวง นี่เป็นคดีจงใจวางเพลิงเพื่อฆ่า เจ้าไปถ่ายทอดคำสั่งของข้าที่กรมการพระนคร ให้ผู้ช่วยเจ้ากรมนำคนไปจับตัวคนร้ายที่บ้านตระกูลฉู่ด้วยตนเอง ”

ทังหยางรีบเดินเข้ามา พูดว่า “ท่านอ๋อง ยังไงก็ให้โสวฝู่จัดการด้วยตนเองเถอะ ถ้าเรื่องนี้ไปถึงทางการ เกิดคดีใหญ่เช่นนี้ขึ้นในเมืองหลวง กรมการพระนครก็มีความผิดฐานลาดตระเวนไม่ทั่วถึง ถึงตอนนั้น แม้จะสามารถลงโทษฉู่หมิงชุ่ยได้อย่างราบรื่น แต่ท่านก็ต้องถูกถามถึงความรับผิดชอบอยู่ดี ”

หยู่เหวินเห้าสีหน้านิ่งขรึม “ข้าบกพร่องในหน้าที่จริง ถ้าเสด็จพ่อจะลงโทษ ข้าก็แค่ยอมรับโทษ เจ้ามีอะไรจะต้องกลัว”

ทังหยางพูดว่า “ท่านอ๋อง โสวฝู่ฉู่คงต้องหาวิธีลงโทษอย่างหนักแน่ และฉู่หมิงชุ่ยเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้จะไม่ได้รับการลงโทษถึงตาย แต่เกรงว่าคงจะผ่านด่านนี้ไปยากมาก ท่านไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองเข้าไปพัวพันเลย ”

หยู่เหวินเห้าเหลือบสายตาดุร้ายขึ้นมอง แววตาคมปลาบดุจแสงอาทิตย์ที่สะท้อนลงบนพื้นที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ทำให้ไม่กล้าสบตามองตรงๆ น้ำเสียงของเขาก็ไร้ความรู้สึก “ทังหยาง นางวางแผนเรื่องนี้ ไม่ให้มีพิรุธ ใช้เพลิงล่อพวกองครักษ์ลับผี จากนั้นก็ล่อคนไปที่จวนอ๋องซุนทำร้ายอะซี่ และจับตัวพระชายาไป นี่เป็นเรื่องที่นางจะกระทำคนเดียวได้หรือ นางก็แค่หญิงสาวคนหนึ่ง แต่กลับล้อเล่นกับเหล่าอ๋องทั้งหลายในราชวงศ์ราวกับลูกไก่ในกำมือ เจ้าเชื่อ ข้าไม่เชื่อ ฉู่หมิงชุ่ยมีความสามารถแค่ไหน ข้ารู้ดีแก่ใจ ”

ทังหยางนิ่งอึ้ง “นี่มัน……”

“จวนอ๋องฉีไฟไหม้ ข้าพอจะทำใจให้เชื่อได้ว่าเป็นฝีมือนาง แต่ถ้าลองตรึกตรองดีๆ ไฟไหม้ครั้งนี้นั้นไม่ธรรมดาเลยสักนิด อีกอย่างในจวนอ๋องซุน อาศัยแค่แรงนางคนเดียว ก็สามารถชักน้ำเข้าลึกชักศึกเข้าบ้านได้ ฆ่าคนลักพาตัว ทั้งยังจัดการเรื่องเส้นทางหลบหนี และเรือขนส่ง นี่ไม่ใช่กำลังของนางเพียงลำพังที่จะทำได้ ”

แค่การติดต่อกับนักฆ่า ก็จำเป็นต้องมีเส้นสาย

เบื้องหลังกลุ่มนักฆ่าย่อมมีคนวางแผน จะไม่รับงานเองง่ายๆ

อีกทั้ง พวกเขาค่อนข้างรักษากฎระเบียบ คนของราชสำนักหรือขุนนาง โดยทั่วไปแล้วจะไม่แตะต้อง เพื่อเลี่ยงที่จะทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อนกันไปหมด

แต่ว่าพวกเขากลับตรงเข้าไปยังจวนอ๋องซุน ส่วนไฟไหม้ที่จวนอ๋องฉี ก็วางเพลิงได้อย่างเชี่ยวชาญมาก และไม่ใช่เรื่องที่หญิงคนหนึ่งจะทำได้ง่ายๆ