บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 341 พิธีส่งศพฉู่หมิงชุ่ย

ตอนที่หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดนี้ ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่กันคนละโลกจริงๆ

ฉู่หมิงชุ่ยนำพาให้นางเกือบจะเข้าใกล้เงามรณะ จนตอนนี้ยังรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ไม่คลาย

เพียงแต่ คนตายก็ดุจไปที่ดับมอด บุญคุณความแค้นก็ควรสลายหายไปได้แล้ว

พิธีศพของฉู่หมิงชุ่ยนั้นเรียบง่ายมาก เดิมทีก็ไม่ควรมีพิธีศพอยู่แล้ว แต่เป็นเพราะยังไม่ได้ทำเรื่องของการเลิกร้าง อีกทั้งฮ่องเต้ถือว่าให้เกียรติตระกูลฉู่ ฉะนั้นจึงได้ยินยอมให้มีการจัดพิธีศพให้กับนาง

คนรุ่นใหญ่ต้องส่งคนรุ่นน้อยไปสวรรค์ ทางด้านตระกูลฉู่ย่อมเต็มไปด้วยบรรยากาศโศกเศร้า

หลังจากพระชายาจี้ไปแล้ว หยู่เหวินเห้าก็เห็นนางนั่งหดหู่อยู่ในห้องเป็นเวลาหลายวัน แต่บาดแผลก็ดีขึ้นจนไม่มีปัญหาอะไรแล้ว จึงได้พานางออกไปเดินเล่นข้างนอก

เดินตามเส้นทางที่ทอดยาวไป อะซี่กับหมันเอ๋อและสวีอีเดินตามอยู่ข้างหลัง อากาศเหน็บหนาวในฤดูเหมันต์ ลมหนาวม้วนตัวผัดผ่านถนนใหญ่ที่ผู้คน ยิ่งเพิ่มความรู้สึกซบเซาให้กับหน้าหนาวขึ้นอีกหลายส่วน

“ทำไมวันนี้ไม่มีผู้คนเลย”อะซี่รู้สึกประหลาดใจ คนที่เดินไปมา ล้วนดูเร่งรีบ แม้จะเป็นหน้าหนาว ก็คงไม่ถึงกับเงียบเหงาขนาดนี้กระมัง

สวีอีพูดว่า “ตระกูลฉู่มีพิธีส่งศพ คงไม่อยากเฉียดใกล้ความเคราะห์ร้าย ฉะนั้น จึงหลบเลี่ยงกันหมดกระมัง”

อะซี่พูดว่า “พิธีส่งศพก็ไม่ผ่านทางนี้นี่นา ไปทางนอกเมืองมิใช่หรือ”

“ไม่รู้ว่าจะไปฝังที่ไหน แต่คาดว่าคงไม่ได้ฝังในสุสานบรรพชนของตระกูลฉู่ เพราะเป็นลูกสาวที่แต่งออกไปแล้ว ”สวีอีพูด

หยู่เหวินเห้าไม่อยากได้ยินชื่อนี้ และก็ไม่อยากจะเดินตรงไปข้างหน้าอีกเพราะเกรงว่าจะเจอเข้ากับขบวนส่งศพ จึงได้เอ่ยกับหยวนชิงหลิงว่า “เจ้าหิวหรือยัง พวกเราไปหาที่นั่งพักกินเถอะ”

พอดีกับที่ข้างๆนั้นมีร้านน้ำชา พวกเขาจึงพาหยวนชิงหลิงขึ้นไปนั่งบนชั้นสอง สั่งชาโซ่วเหมยมาหนึ่งกา แล้วก็ให้เสี่ยวเอ้อชงชาพุทรามาให้หยวนชิงหลิงแก้วหนึ่ง และของว่างอีกสองสามอย่าง

เขายื่นมือไปดึงตัวหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงกลับเงยหน้ามองเขา “ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็เคยรู้จักกัน พวกเราก็ส่งนางตรงนี้แล้วกัน ”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ส่งนาง แต่เดิมทีเป็นนางต่างหากที่คิดจะส่งเจ้า ”

”หยวนชิงหลิงยืนขึ้นเดินไปตรงระเบียงที่กั้น มองขบวนส่งศพที่ค่อยๆเคลื่อนผ่านไป จะบอกว่าเป็นขบวน แต่ดูแร้นแค้นเหลือทน มีคนแค่สิบกว่าคน ข้างหน้ามีคนเป่าปี่หนึ่งคน ข้างหลังมีคนสี่คนยกโลงศพสีแดง และมีคนตามหลังอีกไม่กี่คน คอยโปรยกระดาษเงินกระดาษทอง ดูวังเวงมาก

ใครเลยจะคิดว่า ที่นอนอยู่ในโลงสีแดงนั้นจะเป็นพระชายาฉีที่สูงส่ง

“เอ๋ นั้นมันอ๋องฉีไม่ใช่หรือ”อะซี่พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

หยวนชิงหลิงมองตามสายตาของอะซี่ไป เห็นเพียงตรงปลายถนนที่ทอดยาวไร้ผู้คน มีเงาร่างสีขาวสายหนึ่งยืนอยู่

เสื้อผ้าของเขาดูค่อนข้างเบาบาง ถูกลมพัดจนชายเสื้อพลิ้วไหว แขนเสื้อทั้งสองถูกลมโกรกจนเต็ม ทำให้ดูผอมซูบมาก

ด้านหลังของเขา มีหยวนหย่งอี้ยืนอยู่ นางจูงม้าเอาไว้ มองมาจากที่ไกลๆ ไม่ได้เข้าใกล้

เขาก็ค่อยๆเดินเข้าไป ค่อยๆเข้าใกล้ไปเรื่อยๆ หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าของเขา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่เข้าใจ และมีความเกลียดชังปะปนอยู่

อาการบาดเจ็บที่ขาของเขายังไม่หายดี ตอนที่เดิน ยังคงต้องกะเผลก ค่อนข้างช้ามาก

ขบวนส่งศพ หยุดลงที่ใต้ร้านน้ำชา อ๋องฉีก็ยืนห่างจากขบวนประมาณห้าก้าว นับว่าขวางขบวนส่งศพไว้พอดี