บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 342 ไม่รู้ว่าทำไมจึงอยากจะมา

อ๋องฉีนิ่งขรึมไปชั่วครู่ นั่งลงหยิบเอากาเหล้า กล่องอาหารเล็กๆอีกหลายใบ ยังมีธูปอีกหนึ่งดอก

เขาเปิดกล่องอาหารออก ในกล่องอาหารมีซาลาเปา ยังมีซุปอีกถ้วยหนึ่งที่ดูแล้วน่าจะเป็นรังนก ดูข้นเหลว น่าจะเย็นจนจับตัวเป็นก้อนแล้ว

พ่อของฉู่หมิงชุ่ยได้จุดธูปไว้ให้นาง เขาจึงวางธูปไว้บนโลงศพ พอลมพัดมา ธูปดอกนั้นก็ถูกพัดตกลงมา พัดจนไฟบนธูปสว่างวาบขึ้นอยู่หลายครั้ง แล้วก็ดับลงตรงเท้าของอ๋องฉี

เขายืนอยู่หน้าโลงศพ จ้องมองนิ่งๆอยู่สักพัก เอ่ยเสียงเบาหวิวว่า “ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าชอบกินอะไร รังนกนี้เมื่อก่อนข้าเห็นเจ้ากินมันบ่อยๆ คิดว่าเจ้าคงจะชอบ เจ้าก็กินแก้ขัดสักหน่อยเถอะ”

“เป็นสามีภรรยากันมาปีหนึ่งแล้ว แม้ว่าจะไม่ได้รักกันมากที่สุด แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกัน จนตอนนี้ข้าก็ไม่รู้ ว่าทำไมพวกเราจึงได้เป็นเช่นนี้ ข้ายิ่งไม่เข้าใจ ทำไมเจ้าต้องอยากให้ข้าตาย เจ้าเกลียดอะไรข้า ”

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าควรจะเกลียดเจ้า ซึ่งในใจก็รู้สึกเกลียดจริงๆ เวลานอนตอนดึก ข้ามักฝันเห็นเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้น เห็นเจ้าถือปิ่นปักผมแทงมาที่ข้า ข้าไม่เข้าใจ เห็นเจ้าเป็นคนที่ดูอบอุ่นอ่อนโยนเช่นนั้น ทำไมจึงได้กลายเป็นคนโหดร้ายขึ้นมาได้ในทันใด ”

เขาพูดอย่างสงบ หยวนหย่งอี้ก็ยืนฟังอย่างสงบ นางไม่เคยเห็นความเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้งเช่นนี้จากใบหน้าของเขามาก่อน รักนางขนาดนั้นเชียวหรือ ไม่ควรค่ากระมัง

ฉะนั้น นางจึงเอ่ยปลอบด้วยเสียงเบาๆว่า “พอเถอะ เคารพเสร็จก็พอแล้ว อย่าเสียใจอีกเลย”

อ๋องฉีส่ายหน้า ตั้งแต่เขาถูกแทงจนได้รับบาดเจ็บก็ซูบผอมลง ตอนนี้ใบหน้าซูบผอมยิ่งทวีความซีดขาว ร่างกายที่สูงผอม กลับดูไม่สู้แดดสู้ลมเลยแม้แต่นิดเดียว

เขาพูดว่า “ข้าไม่ได้เสียใจเพราะนาง แต่ข้าแค่อาลัยอาวรณ์ช่วงเวลาดีๆที่เคยผ่านมา แม้ว่าข้าเองก็รู้ว่าอาจจะเป็นเวลาดีๆที่ข้าคิดไปเอง นางไม่เคยจะคิดเช่นนั้นมาก่อน ที่อยู่กับข้า ถือว่าฝืนใจนางแล้ว ข้ายินดีที่นางจะไม่ยอมฝืนใจแต่งกับข้า ก็คงไม่ต้องทำร้ายกันเหมือนเช่นวันนี้”

ลมพัดผ่านมา เกิดเสียงหวีดหวิวดังขึ้น

ราวกับมีใครกำลังร้องไห้

เขากระแอมไอเสียงหนึ่ง เอ่ยอย่างไม่เป็นธรรมชาตินัก “ปล่อยวางแล้ว ไม่คิดอีกแล้ว”

หยวนชิงหลิงรินน้ำชาให้กับเขาและหยวนหย่งอี้ด้วยตนเอง “พวกเจ้าน่าจะยังไม่ได้กินข้าว กินอะไรก่อนสิ”

หยวนหย่งอี้รู้สึกหิวจริงๆ พูดว่า “ขอบคุณท่านพี่พระชายาฉู่”

ตอนที่นางหยิบตะเกียบขึ้นมา ก็มองไปทางหยู่เหวินเห้าอย่างระมัดระวังแวบหนึ่ง เห็นเขาไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร จึงลงมือกิน

เขาแค่ยกแก้วชาโซ่วเหมยขึ้น และก็ไม่ดื่ม เพียงแต่ใช้มือยกมันไว้ จากมือซ้ายย้ายไปมือขวา

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองหยู่เหวินเห้าอย่างกะทันหัน ในชาตินี้ของเขา ไม่เคยมีตอนไหนที่สมองจะแจ่มใสได้เท่านี้มาก่อน “พี่ห้า นางฆ่าตัวตายจริงหรือ”

หยู่เหวินเห้ามองเขา “อยากจะพูดอะไร”

อ๋องฉีเองก็รู้สึกยากจะตอบโต้อยู่บ้าง“ข้าเพียงแค่อยากจะรู้สาเหตุการตายของนางเท่านั้น ”

“มีประโยชน์อะไร คนก็ตายไปแล้ว”หยู่เหวินเห้าดื่มชา เอ่ยเสียงเรียบ

ปิดกั้นลมหนาวแล้ว แต่ว่า ก็ยังปิดไม่สนิท จนลมมุดผ่านรอยแยกเข้ามาได้ ยิ่งทำให้รู้สึกถึงลมที่พัดรุนแรง จนเกิดเสียงหวีดหวิว

ราวกับเสียงร่ำไห้ของภูตผีวิญญาณ

อ๋องฉีพูดว่า “ข้าแค่รู้สึกว่า นางคงไม่คิดสั้น”