บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 347 พวกเราจะติดตามพระชายา

อะซี่ตกใจสะดุ้ง “อะไรนะ ยังมีพระชายารองอีกคนหรือ”

หยวนชิงหลิงกดมือลง เอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อนว่า “ไปเถอะ”

มู่หรูกงกงหันไปเรียกทหารรักษาพระองค์มาคนหนึ่ง ให้เขานำตัวขันทีตรวจฎีกาไปเชิญอ๋องฉู่เข้าวัง

ตลอดทางกลับจวน หมันเอ๋อกับอะซี่ต่างไม่มีใครกล้าถาม เพราะสีหน้าของหยวนชิงหลิงดูไม่ดีเลย

เป็นมู่หรูกงกงที่ตามออกมาด้วย เห็นหยวนชิงหลิงตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบ ก็ถอนหายใจพูดว่า “พระชายาอย่าได้คิดโทษฮ่องเต้เลย เขาเองก็ไม่มีทางเลือก”

“ข้ารู้ ถ้าหากเขามีทางเลือก เขาก็คงไม่ทำกับข้าเช่นนี้ ”หยวนชิงหลิงพูดเสียงเบา

แม่ทัพใหญ่ฮู่มีคุณงามความดีในการปราบโจร ถูกแต่งตั้งเป็นเจ้าพระยาเจิ้งเป่ย มีทัพใหญ่อยู่ขอบชายแดน อำนาจทหารในมือแข็งแกร่ง หากราชสำนักต้องการควบคุมเจ้าพระยาเจิ้งเป่ย ย่อมต้องให้ลูกสาวเขาอยู่ในเมืองหลวง แต่จะให้อยู่ไปสะเปะสะปะไม่ได้

ให้เจ้าห้าแต่งนางมาเป็นรองชายา ทุกอย่างก็เป็นไปตามความเหมาะสม

ทำไมจึงเป็นเจ้าห้า ก็เข้าใจได้ง่ายมาก ฮ่องเต้บอกว่านางไม่เข้าใจความคิดเขา ที่จริงนางเข้าใจดี

และนางเองก็ตั้งครรภ์ ฉะนั้นเจ้าห้ามีโอกาสอย่างยิ่งที่จะเป็นตัวเลือกขึ้นเป็นรัชทายาท ภายหน้าหากแต่งตั้งรัชทายาทแล้ว ลูกสาวของเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยก็จะเป็นพระชายารองในองค์รัชทายาท เขาย่อมต้องปกป้องเจ้าห้า ถึงแม้จะไม่ยอมปกป้อง อย่างน้อยก็คงไม่สร้างความวุ่นวาย

ที่จริงก็รับรู้ได้ถึงความคิดของไท่ซ่างหวงตั้งแต่แรกแล้ว นางจึงรู้สึกร้อนใจตั้งแต่นั้น

เพราะเจ้าห้าไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว ข้างหลังของเขามีพลังหลายสายคอยผลักดันเขาอยู่ พลังเหล่านี้ล้วนทรงพลังกว่ากำลังทั้งหมดที่เขามี เขาแทบจะไม่สามารถเป็นตัวเองได้ เขาได้แต่ให้คนอื่นผลักเขาเดินไปข้างหน้า

เหมือนเช่นตอนนี้

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ แต่เขาจะไม่เอาก็ไม่ได้

ที่น่าขันก็คือนางนึกว่าฉู่หมิงชุ่ยตายไปแล้ว ฉู่หมิงหยางก็แต่งไปเป็นพระชายารองของอ๋องจี้ ที่สุดก็สามารถอยู่อย่างสงบสุขได้แล้ว แต่ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด

นางไม่ได้แค้นเคืองฮ่องเต้หมิงหยวน เพราะในมุมมองของเขา ความสงบสุขของเป่ยถัง ย่อมสำคัญกว่าความสุขของนางเป็นไหนๆ

นางเป็นใคร เพื่อนางคนเดียว จะให้ผู้อื่นทำตามใจนางโดยไม่คำนึงถึงผลประโยชน์ส่วนรวมได้หรือ

“กงกง เสด็จพ่อมีความลำบากของท่านเอง ข้าไม่ได้จะต่อต้านโดยไม่เห็นความหวังดีของผู้อื่น ข้ารู้ดีแก่ใจว่าเส้นทางที่เขาเลือกให้นั้นดีที่สุดแล้ว ท่านอ๋องไม่มีทางชื่นชอบคุณหนูฮู่ แม้จะแต่งเข้าบ้านมาแล้วนางก็ไม่ได้มีอิทธิพลต่อข้า พวกเราสามีภรรยาก็ยังคงรักใคร่กลมเกลียวกันดี ”

มู่หรูกงกงเอ่ยอย่างไม่เข้าใจว่า “ในเมื่อพระชายารู้ แล้วไยต้องปฏิเสธฮ่องเต้ด้วยเล่า ท่านก็รู้ดี ถ้าฮ่องเต้ต้องการบีบคั้นท่านจริงๆ คงไม่จงใจเชิญท่านมาทานอาหารในวังแน่ พูดกับท่านดีๆ ถ้าทรงมีพระบัญชาลงไป ท่านก็ไม่สามารถปฏิเสธพระบัญชาได้แล้ว“

หยวนชิงหลิงยิ้มขม “เสด็จพ่อให้ความสำคัญแก่ข้าจริงๆ ข้าไม่อาจไม่รับน้ำใจได้ แต่ช่วงที่ผ่านมานี้ข้าประสบพบเจอแต่เรื่องเลวร้าย ทำให้ท่านอ๋องต้องคอยเป็นห่วงกังวลอยู่เสมอ เขาไม่มีทางให้คุณหนูฮู่แต่งเข้ามาแน่ เขาปฏิเสธพระบัญชามีโทษหนักหรือข้าที่ค้านหัวชนฝาในวันนี้จะมีโทษหนักกว่ากัน กงกงลองตรองดูก็จะรู้ ข้ากลับบ้านมารดา เพื่อหาพื้นที่สงบอยู่ มันดีสำหรับตัวข้าและลูกในท้อง อย่างน้อย ก็คงไม่มีใครคิดจะหาเรื่องใส่ตัวโดยการไปทำร้ายพระชายาคนหนึ่งที่ไร้ประโยชน์แล้ว”

มู่หรูกงกงอดไม่ได้ที่จะชื่นชม “พระชายาช่างละเอียดรอบคอบนัก ข้าน้อยเลื่อมใส ถ้าฮ่องเต้ได้รับรู้ถึงความคิดเช่นนี้ของท่าน ก็คงจะปฏิบัติต่อท่านอย่างดี”

หยวนชิงหลิงพูด “ จะปฏิบัติต่อข้าดีหรือไม่ ข้าไม่สนใจแล้ว ขอแค่ท่านอ๋องมีชีวิตที่ราบรื่นก็พอ”

ที่นางใส่ใจ สำหรับคำพูดที่พูดกับมู่หรูกงกงนั้น ก็เพื่อที่จะได้รับการปฏิบัติที่ดีจากฮ่องเต้ในภายหน้า