บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 348 ท่านอ๋องอาจคลั่งก็ได้

หยวนชิงหลิงซาบซึ้งที่พวกนางไม่ทอดทิ้งกัน นางรู้ว่าถ้ากลับบ้านมารดา ย่อมต้องเกิดขึ้นลมขึ้นมาไม่น้อย มีพวกนางสองคนอยู่ด้วย อย่างน้อยก็สามารถรับประกันได้ว่าตนเองจะไม่ถูกรังแก

อีกด้านหนึ่ง หยู่เหวินเห้ารอหยวนชิงหลิงกลับมาที่จวน สุดท้ายรอจนได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ เรียกตัวเขาเข้าวัง

ตอนที่เขาควบม้าเข้าวัง เขาเห็นรถม้าของหยวนชิงหลิง จึงได้ดึงบังเหียนเพื่อหยุดม้า ขวางรถม้าของหยวนชิงหลิงเอาไว้

เดิมทีมู่หรูกงกงคิดว่าจะให้พวกเขาได้พบกันสักครั้ง จึงไม่ได้ให้คนขับรถม้าเลี่ยงไปใช้อีกเส้นทางหนึ่ง

ฉะนั้น หลังจากจอดรถม้าแล้ว มู่หรูกงกงก็รีบพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “พระชายา อย่าได้เอ่ยถึงเรื่องในวังเด็ดขาด ด้วยนิสัยของท่านอ๋องแล้ว เกรงว่าจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ อาจทำเรื่องจนมีโทษร้ายแรงในวังก็ได้ ”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าเบาๆ นางลงจากรถม้า

หยู่เหวินเห้าเองก็ลงจากม้าเดินมาพอดี พูดว่า “เจ้าไม่ต้องลงมา ข้างนอกหนาวมาก”

เขารีบเดินเข้าไปสวมกอดนางเอาไว้ ใช้เสื้อคลุมคลุมตัวนางเอาไว้ ถามขึ้นว่า “เสด็จพ่อพูดอะไรบ้าง”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้าซบหน้าไว้ที่อกของเขา ดมกลิ่นที่คุ้นเคยและปลอดภัย ทำให้ร่างแข็งทื่อของนางผ่อนคลายลงไปได้บ้าง

สองมือของนางโอบกอดแผ่นหลังของเขาเอาไว้ นิ้วมือสัมผัสกับลายปักบนเสื้อของเขา สูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งเฮือก พูดว่า “ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ถามว่าท่านทำอะไรอยู่ในจวนทุกวัน ”

หยู่เหวินเห้ากระซิบ “เรื่องแค่นี้หรือ เสด็จพ่อคงจะว่างเกินไป ได้ยินว่ามีบัญชาให้เรียกตัวข้าเข้าเฝ้า คิดว่าจะมีเรื่องอะไรซะอีก ตอนนี้เห็นเจ้าแล้ว ข้าก็วางใจ ”

นางเงยหน้าขึ้นจากอ้อมอกของเขา จ้องมองใบหน้าเขานิ่งงัน ยื่นมือไปลูบคิ้วที่ดำดุจหมึก ข้างๆนั้นมีรอยแผลเป็น แผลเป็นตอนนี้เหลือร่องรอยสีแดงหนึ่งเส้นเท่านั้น ไม่ได้สะดุดตามาก และไม่ได้ทำลายโฉม แต่กลับทำให้ดูน่าเกรงขามมากขึ้น

แม่นมสี่มองนาง “ทำไมจึงต้องกลับบ้านมารดา เป็นความคิดฮ่องเต้หรือ”

“เป็นความคิดของข้าเอง ข้าอยากจะกลับไปอยู่บ้านมารดาสักพัก แม่นม อย่าถามอีกเลย เร่งมือเข้าเถอะ”หยวนชิงหลิงพูด

พระชายาทรงตั้งครรภ์ จะให้นางกลับบ้านมารดาได้อย่างไร สถานการณ์ของจวนเจ้าพระยาจิ้ง ฮ่องเต้ก็ทรงทราบดี

มู่หรูกงกงถอนหายใจเบาๆ “พระชายาขอร้องจะไปเอง ฮ่องเต้จะให้อ๋องฉู่แต่งคุณหนูฮู่เป็นพระชายารอง พระชายาไม่เห็นด้วย”

“ทำไมจึงมีพระชายาโผล่มาอีกคน ถึงแม้จะให้แต่งกันจริง ก็ต้องรอให้พระชายาให้กำเนิดก่อนค่อยแต่งมิใช่หรือ ”แม่นมสี่เอ่ยอย่างร้อนใจ

มู่หรูกงกงรู้ว่าแม่นมสี่นั้นเข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี จึงเอ่ยขึ้นว่า “ฮ่องเต้เองก็ทรงไร้ทางเลือก เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยมีอำนาจทางทหารแข็งแกร่ง ฮ่องเต้ต้องควบคุมเขาให้ได้ ”

“จะเป็นท่านอ๋องคนอื่นไม่ได้หรืออย่างไร”แม่นมสี่ขมวดคิ้วพูดขึ้น

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยคนนั้นชื่นชมอ๋องฉู่มาก ถ้าหากฮ่องเต้ประทานงานแต่ง แน่นอนว่าต้องเลือกคนที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยชื่นชอบ ไม่เช่นนั้น

แม่นมสี่รู้เรื่องเหล่านี้ในราชสำนักเป็นอย่างดี เป็นหญิงสาวจึงได้แต่ยอมเสียสละ ไม่มีวิธีอื่น

เพียงแต่ ชีวิตของพระชายานั้นไม่ราบรื่นเท่าไหร่ มีชีวิตสงบสุขอยู่ไม่กี่วัน ก็มีเรื่องอีกแล้ว

ก่อนหน้านี้ตระกูลฉู่ยังพอว่า เพราะยังสามารถพูดจาต่อรองกับโสวฝู่ฉู่ได้ แต่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ย เกรงว่าจะไม่ง่ายเช่นนั้น

ก็รู้สึกกังวลใจขึ้นมา ยื่นคอมองหยวนชิงหลิงจากข้างนอกแวบหนึ่ง ถอนหายใจหนึ่งเสียง “ยากมากที่พระชายาจะยังคงแข็งแกร่งเช่นนี้ หากเป็นคนอื่น