บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 351 ฆ่าคนในจวนเจ้าพระยาจิ้งทั้งหมด

หยวนชิงหลิงกล่าว “ไม่ถึงตาข้าที่จะเลือก ข้าไม่กลับ สถานการณ์จะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ อีกอย่างฮ่องเต้มีความประสงค์จะขังข้าด้วยความผิดที่ข้าก่อขึ้น ข้าถูกขังเอาไว้ ฮ่องเต้สั่งให้เจ้าห้าทำอะไร เขาก็ต้องทำตาม ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี”

“เรื่องนี้ไม่รู้ว่าไท่ซ่างหวงจะรู้เรื่องด้วยหรือไม่” แม่นมสี่กล่าว

หยวนชิงหลิงส่ายหัวอย่างเบาๆ “ข้าไม่สามารถไปหาไท่ซ่างหวงให้พระองค์ท่านช่วยข้าทุกครั้งที่ประสบปัญหา พระองค์ท่านได้ออกหน้าช่วยข้ามาหลายครั้งแล้ว หากครั้งนี้เป็นเพราะข้าแล้วทำให้พระองค์ท่านต้องเผชิญหน้ากับเสด็จพ่อ ข้าถึงจะเป็นคนที่บาปที่สุด อีกอย่างเรื่องที่ฮ่องเต้ทำ อย่างน้อยในสถานะของไท่ซ่างหวงกับเขา มันไม่ใช่เรื่องผิด”

แม่นมสี่กล่าว “เรื่องมากมาย มันไม่ได้ถูกจำกัดไว้เพียงแค่ถูกหรือผิด อยู่ที่ว่าเราจะมองมันในมุมไหน”

หยวนชิงหลิงเอาแก้วให้นาง “นอนเถอะ ไม่พูดแล้ว บัดนี้ก็ใช้ชีวิตไปวันๆก่อน อยู่ในจวนก็ดี สามารถดูแลครรภ์อย่างสบายใจ เรื่องภายนอกไม่สามารถมารบกวนได้ แต่ว่าพรุ่งนี้ท่านต้องให้หมันเอ๋อไปส่งยาให้อ๋องหวย แล้วไปที่จวนอ๋องจี้เรียนพระชายาจี้ ให้เขามาหาข้าที่จวนเจ้าพระยาจิ้งโดยตรง”

“ได้!” แม่นมสี่รับถ้วยมาวางลงบนโต๊ะ แล้วเดินกลับไปช่วยนางปล่อยผ้าม่านลง

ใกล้รุ่งสาง หยวนชิงหลิงถึงได้หลับไปชั่วขณะหนึ่ง

เป็นหยวนชิงผิงที่มาปลูกนางให้ตื่น หมันเอ๋อขัดขวางยังไงก็ขัดขวางไม่อยู่

หยวนชิงผิงตื่นมาแต่เช้าได้ยินสาวใช้บอกว่าพี่สาวกลับมาแล้ว ดีใจจนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็มาเลย

เพียงแต่ ระหว่างทางที่มา นางรู้สึกถึงความผิดปกติ กลับมาในตอนกลางดึก ยังบอกว่าจะอยู่ที่จวนสักพัก ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

ดังนั้นแม้ว่าหมันเอ๋อจะขัดขวางเอาไว้ แต่นางก็จะฝ่าเข้ามาจนได้

หยวนชิงหลิงลืมตาขึ้นมาก็เห็นน้องสาวยืนอยู่ข้างเตียง ใบหน้าที่สวยงามเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความกังวล

ก็ไม่สนว่าหยวนชิงผิงจะอยู่ในนี้ ก็ถามขึ้นมาโดยตรง เจ้าพูดมาสิ

หยวนชิงหลิงที่ท่าทางคิดหนัก “ท่านพ่อ ลูกสาวอยู่ที่จวนได้รับความลำบากใจ อยากจะกลับมาหาครอบครัวเพื่อความสบายใจ ท่านไม่ต้อนรับหรือ?”

เจ้าพระยาจิ้งเหมือนได้ฟังคำพูดที่ไร้สาระ โกรธจนควันออกหู “พูดมาดีๆ เจ้าถูกสั่งเลิกร้างแล้วใช่มั้ย?”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจ “หากท่านเห็นหนังสือเลิกร้าง งั้นก็น่าจะเลิกร้างแล้ว หากท่านยังไม่เห็นหนังสือเลิกร้าง ก็ไม่นานแล้วล่ะ”

เจ้าพระยาจิ้งโกรธมาก ทุบโต๊ะแล้วกล่าว “เจ้าพูดกับข้าให้ชัดเจน เรื่องมันยังไงกันแน่? หากเจ้าไม่พูด วันนี้ข้าก็จะไล่เจ้าออกไป”

“ท่านพ่อ!” หยวนชิงผิงที่ขวางอยู่ตรงหน้าของหยวนชิงหลิง “ห้ามไล่ท่านพี่ไปเด็ดขาด ท่านพี่ไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย”

“เจ้าหลีกไป!” เจ้าพระยาจิ้งเห็นนางก็อารมณ์ขึ้นก็มาทันที “เจ้าจะไปรู้อะไร? พี่เจ้านั้นถูกคนในวังส่งกลับตัวกลับมา ใครจะไปรู้ว่าพี่เจ้านั้นไปล่วงเกินใคร? จะนำพาความเดือดร้อนมาให้จวนเจ้าพระยาด้วยหรือเปล่า?”

เขาจ้องหยวนชิงหลิง “เจ้าจะพูดหรือไม่พูด?”

หยวนชิงหลิงนั่งลงอย่างช้าๆ แล้วกล่าว “หากท่านพ่อนั่งลงมาคุยกันดีๆ ก็ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้”

เจ้าพระยาจิ้งเห็นนางที่เหมือนกับไม่แยแส อดไม่ได้ที่จะเอามือไขว้หลังแล้วเดินวนด้วยความหงุดหงิดกระวนกระวาย บ่นด่าไปหลายประโยค ในที่สุดก็ได้นั่งลงมา หน้านิ่วคิ้วขมวด “เจ้าพูดมา!”

หยวนชิงหลิงกล่าว “ข้าล่วงเกินฮ่องเต้ ฮ่องเต้สั่งให้กลับบ้านตัวเอง ก็แค่นี้ ข้าก็เลยกลับมา”