บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 355 หยู่เหวินเห้าไปไหนแล้ว
น้ำขิงร้อนๆถูกยกขึ้นมา โสวฝู่ฉู่บังคับแม่นมสี่ดื่มมันก่อน
น้ำขิงร้อนๆถ้วยนี้ลงท้อง แม่นมสี่ก็รู้สึกร่างกายอบอุ่นขึ้นมาทันที หน้าผากยังมีเหงื่อเม็ดเล็กๆออกมาเล็กน้อย
ยังเหลืออีกสองคำ ก็ดื่มไม่ไหวแล้ว โสวฝู่ฉู่รับมาดื่มต่อจนหมด “อย่าสิ้นเปลือง”
แม่นมสี่เห็นมือที่ผ่ายผอมแต่แข็งแรงได้วางถ้วยลงไปอย่างหนัก แล้วก็รีบถามขึ้นทันที “พระชายาให้ข้ามาถาม บัดนี้อ๋องฉู่อยู่ที่ไหน? ฮ่องเต้ได้ขังเขาเข้าไปในคุกมืดหรือเปล่า?”
โสวฝู่ฉู่ยกแขนเสื้อขึ้น สองมือของเขาเคยชินกับการสอดไว้ในแขนเสื้อ แล้วกล่าว “บอกให้พระชายาวางใจได้เลย ฮ่องเต้ไม่ได้คาดโทษ เพียงแต่ไล่เขาออกจากวัง”
“แต่ว่า แม่นมสี่ร้อนใจแล้ว เขาไม่ได้กลับไปที่จวน”
โสวฝู่ฉู่ก็กดมือของเขา “เจ้าจงรออย่างใจเย็น เขาไม่ได้กลับไปที่จวน เพราะไปเป็นคนขี้แยอยู่ที่พระตำหนักฉินคุน”
“คนขี้แย?” แม่นมตกใจ
แววตาของโสวฝู่ฉู่มีรอยยิ้ม “วันนี้ข้าก็อยู่ที่พระตำหนักฉินคุน เขาก็อยู่ตรงนั้น”
แม่นมสี่พูดอย่างไม่รู้จะทำยังไง “แล้วเขาทำไมไม่กลับจวนล่ะ? พระชายาเป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว”
“เขายังไม่บรรลุเป้าหมายก็ไม่มีทางถอย!”
“เป้าหมายอะไร?” แม่นมสี่ถาม
โสวฝู่ฉู่ไม่พูด แต่รอยยิ้มในแววตากลับลึกขึ้น
หยู่เหวินเห้าอยู่ที่พระตำหนักฉินคุนจริงๆ
เขานอนอ้าซ่าอยู่บนเตียงอรหันต์ที่อยู่ในตำหนัก ไม่กินไม่ดื่ม ไม่อาบน้ำไม่ล้างหน้า นอนอยู่ตรงนั้นไปหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนแล้ว
ไท่ซ่างหวงเริ่มแรกทำเหมือนมองไม่เห็น แต่ว่าเมื่อถึงเวลากลางคืนเห็นเขาที่ไม่ขยับตัวเลย วันนี้นอกจากไปเข้าห้องน้ำหนึ่งครั้ง ก็ไม่ได้ขยับตัวอีกเลย อยู่ดีๆ ไท่ซ่างหวงก็โกรธขึ้นมาทันที
“เจ้าว่าเจ้าเหมือนอะไร? รีบไสหัวออกไปจากวันเลย”
หยู่เหวินเห้ายังคงนิ่ง สายตาที่ไร้พลังมองอยู่บนคาน มองดูรูปแกะสลักมังกรทองลอยอยู่เหนือเมฆที่อยู่บนคาน ในหนึ่งวันหนึ่งคืนเขามองมันจนชัดเจนแล้ว
เจ้ากลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ยังมีประโยชน์อยู่มั้ย? เจ้าทำไมพูดไม่ฟังล่ะ? ทำไมต้องดื้อรั้นล่ะ? กลับไปรอข่าวที่จวน!”
หยู่เหวินเห้าจึงค่อยๆเอียงหน้ามองไปทางไท่ซ่างหวง แต่ก็ยังคงเงียบ
ไท่ซ่างหวงโกรธจนไม่รู้จะทำยังไง ทำได้เพียงนั่งลง กล่าวอย่างขุ่นเคือง “มาสร้างความยุ่งยากให้ข้า เจอเรื่องก็มาทำเป็นนอนประท้วง เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นเด็กอายุสามขวบหรือไง?”
ดวงตาของหยู่เหวินเห้าขยับแล้ว พูดอย่างขี้เกียจ “ท่านรู้จักข้าวันแรกข้าก็เป็นแบบนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงหากไม่มีวิธีที่น่าพอใจ หลานก็จะนอนประท้วงอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน”
ไท่ซ่างหวงไม่รู้จะทำยังไงกับเขาดี รับสั่งกับฉางกงกง “ให้คนมาลากตัวเขาออกไป”
ฉางกงกงทำได้เพียงออกไปตามทหารรักษาพระองค์เข้ามา
กอดขาของไท่ซ่างหวงเอาไว้ เขาก็กลิ้งลงบนพื้น นอนลง “ลากสิ?
ไท่ซ่างหวงโมโหจนใช้มือตบไปที่หัวของเขา “เจ้ายังมีประโยชน์อยู่มั้ย? เจ้าโตขนาดไหนแล้ว ยังจะมากลิ้งพื้นจริงๆหรือเนี่ย”
ไม่ขยับ ถึงขนาดหลับตาลง พูดเพียงประโยคเดียว “ท่านสั่งให้คนตัดหัวของข้าเลย ไม่งั้นก็ตัดมือของข้า ท่านก็จะเป็นอิสระ!”
ไท่ซ่างหวงถูกกอดขาไว้แน่นหนา ก็เดินไม่ได้ ทหารรักษาพระองค์ก็ไม่กล้ามาดึงตัว กลัวถูกตัวไท่ซ่างหวง ทำได้เพียงยืนอยู่ด้านข้าง
“คนสารเลว!” ไท่ซ่างหวงกล่าวอย่างโมโห
หยู่เหวินเห้าสูดจมูก ทำท่าเหมือนหมาที่ถูกแย่งกระดูกไป “ไม่ว่ายังไงหลานก็เหมือนคนไร้ทิศทาง กลับไปจะมีประโยชน์อะไร ภรรยาก็ถูกไล่กลับไปที่บ้าน กลับไปต้องเผชิญกับกำแพงสี่ด้านเพียงคนเดียว ยิ่งทำให้คิดถึงภรรยา เสด็จพ่อก็ไม่อนุญาตให้ข้าไปเยี่ยมนางที่จวนเจ้าพระยา ข้าจะกลับไปทำไม?”
ไท่ซ่างหวงโมโหจนกระทืบเขาไปหนึ่งที “งั้นเจ้าก็ไปตอแยเสด็จพ่อของเจ้า”
“ไม่กล้า!” หยู่เหวินเห้าพูดอย่างตรงไปตรงมา
“ไร้ประโยชน์!”
หยู่เหวินเห้าหดคอ คิดหาท่าที่นั่งแล้วสบายตัวหน่อย แล้วก็กอดขาของไท่ซ่างหวงไว้อย่างแน่นหนา ไม่ขยับเลย
ไท่ซ่างหวงกล่าวด้วยความโกรธ “เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะสั่งให้คนตัดมือเจ้า?”
หยู่เหวินเห้าเงยหน้าเล็กน้อย เรียนตามตรง “ไม่เชื่อ”
ไท่ซ่างหวงสั่งการอย่างจริงจัง “ทหาร มาตัดมือของอ๋องฉู่ลงมา!”
ทหารรักษาพระองค์ได้ยิน มีดยาวสองเล่มที่เปล่งประกาย พุ่งเข้าใส่มือของหยู่เหวินเห้าอย่างรวดเร็ว และความเร็วนั้นสามารถใช้ความเร็วของสายฟ้ามาเปรียบเทียบได้เลย
ตาของหยู่เหวินเห้าไม่กะพริบเลย ก็รอให้มีดยาวฟันลงมา
มีดยาวดังขึ้นด้วยเสียงกระแทกพื้นหนึ่งที มีดถูกฟันไปบนพื้นหินอ่อน เกิดประกายไฟ และเศษชิ้นส่วนกระเด็นขึ้นมา
“ตาบอดหรือไง...........” ไท่ซ่างหวงโกรธมาก ออกแรงถูกตา เศษกระเบื้องได้กระเด็นไปโดนตาของเขา เจ็บจนน้ำตาไหลทันที
ทหารรักษาพระองค์ทิ้งดาบลง คุกเข่ารับโทษ
ฉางกงกงเข้าไปช่วยเป่าเศษฝุ่นในตา ไท่ซ่างหวงกล่าวอย่างโมโห “ไปตามฮ่องเต้ให้มาที่นี่!”
หยู่เหวินเห้าได้ยิน ก็ปล่อยขาของไท่ซ่างหวงทันที ดังขึ้นด้วยเสียงฉูบ เขาก็หายวาบไปเกาะอยู่บนคานในตำหนัก
เมื่อฮ่องเต้หมิงหยวนมาถึง หยู่เหวินเห้ายังคงอยู่บนคานไม่ยอมลงมา
ไท่ซ่างหวงชี้ไปข้างบน กล่าวกับฮ่องเต้หมิงหยวนด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง “ทำให้เขาออกจากวังไป ข้าไม่อยากเห็นเขา”
ฮ่องเต้หมิงหยวนเงยหน้าขึ้น เห็นหยู่เหวินเห้าเกาะอยู่บนคาน ก็กล่าวอย่างโมโห “ไอ้ลูกทรพี ยังไม่ลงมาอีก?”
หยู่เหวินเห้ายืนขึ้นบนคาน จากนั้นคุกเข่าลง “กระหม่อมคำนับเสด็จพ่อ”
“เจ้าก่อความวุ่นวายอะไร?” ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าวด้วยความโกรธ
หยู่เหวินเห้าที่คุกเข่าอยู่ “ลูกไม่อยากกลับไปที่จวน อยากอยู่ปรนนิบัติเสด็จปู่ที่ ยังขอให้เสด็จพ่อให้ลูกอยู่ได้แสดงความกตัญญูด้วย”
ฮ่องเต้หมิงหยวนที่เงยหน้าอยู่ เมื่อยคอจะแยกอยู่แล้ว รู้สึกเหมือนจะปวดกระดูกตรงคออีกด้วย ยิ่งโมโหเข้าไปอีก “หากเจ้ายังไม่ลงมาอีก ข้าจะลงโทษของเจ้า!”
“ลูกอยากอยู่ปรนนิบัติเสด็จปู่ มีความผิดอันใด?” หยู่เหวินเห้าถาม
อ่าน บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย บทที่ 355 หยู่เหวินเห้าไปไหนแล้ว
ชุดนวนิยาย บัลลังก์หมอยาเซียน ของ ลิ่วเยว่ ได้อัปเดตบทล่าสุดแล้ว บทที่ 355 หยู่เหวินเห้าไปไหนแล้ว. ที่ บทที่ 355 หยู่เหวินเห้าไปไหนแล้ว ตัวละครชายและหญิงยังคงอยู่ที่จุดสูงสุดของปัญหา ซีรีส์ บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 355 หยู่เหวินเห้าไปไหนแล้ว เป็นนวนิยายที่ดีมาก ดึงดูดผู้อ่านได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บทที่ 355 หยู่เหวินเห้าไปไหนแล้ว ได้นำรายละเอียดที่น่าตื่นเต้นมาให้ผู้อ่าน เนื้อหาใดที่ผู้เขียน ลิ่วเยว่ จะนำเรามาที่ บทที่ 355 หยู่เหวินเห้าไปไหนแล้ว ติดตาม บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 355 หยู่เหวินเห้าไปไหนแล้ว ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com.
บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 355 หยู่เหวินเห้าไปไหนแล้ว
บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 355 หยู่เหวินเห้าไปไหนแล้ว