บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 373 ทำไมถึงเป็นกังวลขนาดนี้

“อ่านหนังสือ สามารถช่วยให้มีความรู้มากขึ้น สามารถเรียนรู้เรื่องต่างๆมากมาย เปิดใจให้กว้างมากยิ่งขึ้น เรียกได้ว่าดีทั้งกายและใจ

หมอหลวงเฉาพูดขึ้นว่า “ส่งผลกระทบต่อสายตา”

“พูดไปเรื่อยๆ หากหนังสือส่งผลกระทบต่อสายตา ทำไมดวงตาทั้งคู่ของข้าถึงยังปกติดีไม่เป็นอะไร?”

แล้วก็ไม่รู้จะเถียงยังไง จึงจะทำได้เพียงพูดขึ้นว่า “งั้นก็สามารถดูได้แค่หนึ่งถึงสองชั่วโมง ห้ามดูมากกว่านี้

หยวนชิงหลิงค่อยโล่งอก มองดูพี่หลุนเหวินอย่างซาบซึ้งใจ โชคดีที่มีพี่ชายช่างเปรียบเทียบเป็น

หมอหลวงเฝ้าดูอยู่อย่างเข้มงวด หยู่เหวินเห้าก็เฝ้าดูอยู่อย่างเข้มงวด

แต่วันนี้โสวฝู่ตามตัวเขาไป แล้วก็ทำให้เขาโกรธโมโหกลับไป

โสวฝู่พูดกับเขาว่า คดีของกุ้ยผิน ห้ามเขาเข้าไปยุ่ง ต่อให้ฮ่องเต้มีคำสั่งให้ไต่สวนใหม่ ก็ยกให้กับกรมอาญา จะต้องไม่ผ่านมือของเขา

เขาพยายามที่จะขอร้อง แต่โสวฝู่ก็ยังคงมุ่งมั่น ห้ามไม่ให้เขาถามไถ่ และรายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับคดีนี้ เขาก็ห้ามแตะต้องอีก

เขากลับมาเล่าให้หยวนชิงหลิงฟังอย่างโมโห หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดปลอบโยนว่า “โสวฝู่หวังดีต่อเจ้า”

หยู่เหวินเห้าเม้นริมฝีปาก พร้อมพูดขึ้นว่า “หวังดีต่อข้าตรงไหน?”

พร้อมพูดอธิบายว่า “โสวฝู่รู้ว่าคดีนี้จะต้องสร้างความสะเทือนใจให้กับฮ่องเต้ หากสืบรู้ว่าหลอกุ้ยผินบริสุทธิ์ ฮ่องเต้ตัดสินคดีผิดตั้งแต่แรก สั่งฆ่ากุ้ยผินอย่างผิดพลั้งไป จะต้องโกรธและลงโทษคนที่ทำคดี อีกอย่าง คดีต่อให้เจ้าไม่ออกหน้า แต่เบื้องหลังคนที่พลิกคดีคือเจ้า แม่ทัพหลอจะต้องรู้แน่ เจ้าบอกว่าโสวฝู่เคยไปหาแม่ทัพหลอในคุกหลวงไม่ใช่หรือ? ตอนนี้เจ้าไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมด

หยู่เหวินเห้าอึ้งไปสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดมีเหตุผล นี่หัวสมองข้าเลอะเลือนแล้วหรือ? ที่คิดไม่ถึง”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่ได้หัวสมองเลอะเลือน เจ้าร้อนใจกับเรื่องของข้ามากเกินไป จึงทำให้จิตใจกระสับกระส่าย เจ้าห้า เจ้าอย่าเป็นกังวลเพื่อข้า ข้าจะไม่เป็นไร แฝดสามถึงแม้จะเห็นได้น้อย แต่ข้าจะคิดหาวิธีคลอดลูกออกมาได้อย่างปลอดภัย”

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว มองดูปลายคางผ่ายผอมของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “จะไม่เป็นห่วงได้อย่างไร? เจ้าเห็นหมอหลวงเฝ้าดูเจ้าอย่างกับดักล่าสัตว์ทุกวันหรือ? เขายังเป็นห่วงขนาดนั้น เขาเป็นคนที่มีความรู้ทางการแพทย์นะ ยังขนาดนี้ ข้าไม่รู้อะไรเลย จะไม่ห่วงได้ยังไง”

เขายื่นมือจับแก้มของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูเจ้าสิ เนื้อก็ไม่มีแล้ว ผอมกลายเป็นอะไรไปแล้ว?”

หยวนชิงหลิงยิ้มแย้ม เผยให้เห็นฟันอย่างสดใส พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่รู้หรือว่าสมัยนี้ใครผอมคนนั้นสวยหรือ?”

นางมองดูเขา คำพูดของเขาในวันนั้นสะท้อนอยู่ในหัวสมองขึ้นมาอีกครั้ง เขาพูดว่า พวกเจ้าไม่ใช่คนคนเดียวกันอยู่แล้ว หยวนชิงหลิงคนก่อน ไม่มีความรู้ทางการแพทย์ นางก็จะไม่พูดจาน่าแปลกมากมายขนาดนั้น ยิ่งไม่มีความเมตตา นางเป็นคนที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่ง

ประโยคนี้ สองวันนี้มักดังสะท้อนอยู่ในหัวสมองของนางบ่อยครั้ง นางอยากถามเขาตลอดว่านี่หมายความว่าอย่างไร แต่เมื่อพบว่าไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอย่างไร และไม่รู้ว่าจะถามอย่างไร

“ทำไมหรือ?”หยู่เหวินเห้าเห็นนางเหม่อลอยขึ้นมากะทันหัน จึงถามขึ้น

หยวนชิงหลิงลังเลสักพัก คำพูดมาถึงริมฝีปากแล้ว แต่แล้วก็ถามไม่ออก ทำได้เพียงแค่ยิ้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร เพียงแต่เจ้าพูดถึงหมอหลวง ข้าคิดถึงท่าทีที่ตื่นเต้นของเขาแล้วก็น่าขำ”

“เจ้ายังน่าขำ? เขาจะร้องไห้อยู่แล้ว”หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ที่จริงพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนี้ ทำให้ข้าพลอยตื่นเต้นไปด้วย ที่จริงแฝดสามไม่ได้มีอะไร แค่ระวังหน่อยก็พอแล้ว”

หยู่เหวินเห้าเห็นนางพูดอย่างสบายใจ แต่ไม่ใช่คำพูดปลอบโยนหรือ?