บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 328 เป็นฝีมือของเขา

แววตาของอ๋องเว่ยเกิดประกายไฟ “แล้วทำไมเจ้าไม่ห้าม? ทำไมเจ้าถึงได้ขยะแขยงเช่นนี้? กู้จือกำลังตั้งท้องอยู่ เจ้ากลับให้พวกพระชายาฉู่ไปประณามนาง จิตใจของเจ้าทำไมถึงได้ดำขนาดนี้?”

แววตามีความเย็นชา ริมฝีปากของนางโค้งขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ตลกมาก “ทำไมข้าต้องห้ามด้วย? กู้จือเป็นอะไรกับข้า? ข้าทำไมต้องปกป้องนาง?

อ๋องเว่ยโมโหจนเกือบจะพูดไม่ออก “แต่พวกพระชายาฉู่นั้นออกหน้าแทนเจ้า”

พระชายาเว่ยถอนหายใจเบาๆ แววตาอ่อนโยน “ใช่ ดังนั้นข้าถึงได้ซาบซึ้งกับน้ำใจของพวกนาง และขอบคุณพวกนาง”

อ๋องเว่ยจ้องมองนาง อยากที่จะฉีกความร้ายกาจของนาง กล่าวอย่างโกรธเคือง “นี่มันคือเหตุผลบ้าบออะไร?”

พระชายาเว่ยก้มหน้าลง รอยยิ้มที่มุมปากเหมือนถูกเกาะไว้ที่ริมฝีปาก ไม่เคยเปลี่ยน “ท่านอ๋อง ในโลกนี้ ก็ไม่เคยมีเหตุผลที่หลงเมียน้อยจนทำลายเมียหลวงเหมือนกันนะ”

ทันใดนั้นก็เย็นชาอย่างมาก ใบหน้าเย็นชาไร้ความปรานี “พูดจนถึงสุดท้าย เจ้าก็ยังถือสากู้จือ เจ้ากับเขาก็ได้กลับไปรื้อฟื้นความรักครั้งเก่า แล้วทำไมต้องมาสนว่าข้าจะมีเมียน้อยหรือไม่? ในเมื่อในใจเจ้ายังไม่เคยลืมผู้ชายคนนั้นเลย

ตกใจไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มที่อยู่ในมุมปาก ก็ได้กลายเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่น จากข้างในริมฝีปาก คำพูดประโยคหนึ่งได้ค่อยลอยออกมา

หนึ่งฝ่ามือ ได้ตบลงไปบนใบหน้าของพระชายาเว่ยอย่างแรง อ๋องเว่ยตะโกนเสียงดัง “นางชุย เจ้าไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ”

“พระชายา!” ยายแก่และสาวใช้ตกใจจนเกือบตาย มองอย่างตัวสั่นแล้วตะโกนเรียกไปหนึ่งที แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ดุร้ายและกำลังโมโหของอ๋องเว่ย ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปเลย

ศีรษะของพระชายาเว่ย เอียงไปเลย มุมปากมีเลือดซึม นางใช้มือค่อยๆเช็ดไปหนึ่งที ยังคงกล่าวด้วยความเหนื่อยล้า “ข้าอยากถามท่านเพียงคำเดียว ตอนแรกที่ท่านยืนกรานจะแต่งงานกับข้า เป็นเพราะท่านชอบข้า หรือว่าแค่อยากจะเอาชนะท่านชายชิงหยาง?”

ในใจอ๋องเว่ยเต็มไปด้วยความโกรธ ความอัปยศและความเกลียดชังกัดกินทุกตารางนิ้วในหัวใจของเขา มือข้างหนึ่งของเขาจับคางของพระชายาเว่ยเอาไว้ บีบนางให้มองสบตาเขา กล่าวอย่างโหดร้าย ข้าไม่ชอบเจ้าเลยแม้แต่นิดเดียว เพียงแต่ข้าไม่อยากให้ท่านชายชิงหยางแต่งงานกับเจ้า ปีที่แล้วที่เจ้าแท้งโดยไม่มีสาเหตุ เจ้าอยากรู้สาเหตุไหม? เป็นข้าที่ยกน้ำแกงให้เจ้าด้วยมือของข้าเอง นั่นมันไม่ใช่น้ำแกง แต่มันเป็นยาทำแท้ง เป็นข้าที่ข้าลูกของเจ้าด้วยมือของข้าเอง”

พระชายาเว่ยสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าที่สงบนิ่งมาโดยตลอด เย็นเยือกเหมือนน้ำแข็ง ค่อยๆแตกออก แววตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวง สองมือของนางจับข้อแขนของเขาเอาไว้ น้ำเสียงที่ออกมาจากซอกฟัน “ท่านพูดอีกครั้ง”

คำพูดนี้ ตัวพระชายาเว่ยไม่ได้ยินแล้ว หูของนาง สมองของนาง ได้ระเบิดเป็นผุยผงไปแล้ว ข้างหูเหลือเพียงแต่เสียงโวง

แต่นางรู้ว่าตัวเองนั้นถามออกไป และได้จ้องมองปากของเขาตลอดเวลา อ่านคำพูดแต่ละคำที่ออกมาจากปากของเขา “ลูกของเจ้ากับท่านชายชิงหยาง ข้าเป็นคนฆ่ามันเอง”

ความหวังที่มีอยู่อันน้อยนิดได้พังทลายไปหมด นางอ่านไปเพียงไม่กี่คำ ราวกับมีมีดพันเล่มหมื่นเล่มมาทิ่มแทงใจของนาง เจ็บจนนางต้องขดตัวเอาไว้