บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 384 ไล่กู้จือไปก่อน

หยู่เหวินเห้ามองใบหน้าที่จริงจังของนาง ก็ได้กล่าวขึ้นอย่างจริงจัง “ต่อให้หัวของข้าจะถูกจี้ไว้ด้วยมีดที่แหลมคม ก็ไม่มีทางที่จะทำเรื่องที่ทำร้ายเจ้าหรือทำร้ายลูก”

“ไอ้แก่ห้า ท่านพูดเช่นนี้ข้าควรที่จะซาบซึ้งแล้วรีบกอดท่านหอมท่านหนึ่งที แต่ตอนนี้ข้าไม่มีกะจิตกะใจจริงๆเลย อาการของพระชายาเว่ย

พี่สามคงไม่กล้าทำอะไรนางแล้ว บัดนี้ก็ถูกเสด็จย่าเรียกตัวเข้าไปในวัง ต้องถูกสั่งสอนอย่างแน่นอน

สิ่งที่ข้ากังวลคือนางจะทำอะไรกับตัวนางเอง” หยวนชิงหลิงที่พูดอยู่ จู่ๆก็เปิดม่านออก กล่าวกับหมันเอ๋อ “หมันเอ๋อ เจ้าไปที่จวนอ๋องเว่ย ไปบอกกับแม่นมอู๋ที่เป็นคนสนิทของพระชายาเว่ย บอกนางคอยเฝ้าสังเกตเอาไว้

หมันเอ๋อรับคำสั่ง ก็มุ่งหน้าไปที่จวนอ๋องเว่ย

อ๋องเว่ยเข้าวัง เสด็จย่าทรงเกรี้ยวหนักมาก ทั้งตำหนิพร้อมกับตบหน้าเขาไปหนึ่งที สั่งเขาให้ส่งกู้จือไปที่สำนักนางชีหมิงเยว่ทันที

หลังจากก้มหน้ารับคำตำหนิอย่างท้อแท้ ก็กล่าวขอร้อง “ครรภ์ของกู้จือได้รับความกระทบกระเทือน ลูกในท้องนางเป็นลูกของหลาน

แม้ไทเฮาจะโกรธ แต่ว่าลูกในท้องของกู้จือก็ยังเป็นเหลนของตัวเอง ไม่คำนึงถึงกู้จือก็ต้องคำนึงถึงเหลน

นางกล่าว “มากสุดห้าวัน หลังจากห้าวัน ต้องส่งตัวไปทันที”

พูดจบ นางกล่าวตักเตือน “หากเจ้ากลับไปแล้วยังกล้าทำให้เมียเจ้าลำบากใจ รอข้าประทานสายผ้าขาวให้กู้ซือได้เลย ไม่ว่ายังไงลูกในท้องของนางก็ได้มาแบบผิดธรรมเนียม ไม่ขาวสะอาด”

อ๋องเว่ยลังเลไปครู่หนึ่ง ก็ไม่กล้าเอ่ยเรื่องเลิกร้างกับภริยา ทำเพียงดึงแขนเสื้อของเสด็จย่าเบาๆ กล่าวอย่างอ้อนวอน “หากกู้จือคลอดลูกแล้ว กลับมาอยู่ที่จวนได้ไหม?”

“กลับอะไรกัน?” ความโกรธของเสด็จย่าได้บันดาลขึ้นมาอีกครั้ง ชี้ไปที่หัวของเขาแล้วด่า “เจ้าทำไมถึงได้เลอะเลือนขนาดนี้นะ? ยังไปบีบบังคับสาวชาวบ้านมีลูกให้กับเจ้า ยังจะเอาหน้าอยู่ไหม? ต่อให้สวยเหมือนนางฟ้าแล้วจะยังไง? เจ้าเป็นอ๋อง ทำเรื่องที่ต่ำช้าแบบนี้ หากเสด็จพ่อเจ้ารู้เข้า หัวของเจ้ายังจะมีอยู่ไหม?”

“นั่นเป็นเรื่องที่พระชายาฉู่แต่งขึ้นมา กู้จือไม่เคยพูดแบบนี้” อ๋องเว่ยกล่าวอย่างโกรธแค้น

เสด็จย่ามองเขา ไม่พูดถึงพระชายาฉู่ยังดี เมื่อพูดถึงพระชายา ไฟโกรธที่อยู่ในท้องของนางในที่สุดก็มีที่ระบายแล้ว ขณะนั้นก็ได้ด่าขึ้นมาทันที “เจ้ายังกล้าเอ่ยถึงพระชายาฉู่อีกหรือ? เมื่อคืนเจ้าไปทำอะไรมา? พระชายาฉู่ยังท้องอยู่เจ้าไม่รู้เหรอ? เจ้ากลับกล้าไปข่มขู่นาง หากนางเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะดูว่าเจ้าจะทำยังไง?”

อ๋องเว่ยกล่าวอย่างคาใจ “กู้จือก็ตั้งครรภ์อยู่ไม่ใช่เหรอ? นางก็ยังไม่เกรงใจกู้จือเลย”

“มันจะเหมือนกันได้ยังไง?” เสด็จย่าโกรธจนตบลงไปด้วยฝ่ามือ “ลูกในท้องของนางจะมาเทียบของพระชายาฉู่ได้เหรอ? คนเข้าแต่งเข้ามาอย่างถูกต้องตามประเพณี กู้จือนางเป็นอะไร?”

อ๋องเว่ยกล่าวอย่างดื้อรั้น “พูดถึงสุดท้ายแล้ว เสด็จย่าก็ยังคงรังเกียจชาติกำเนิดของกู้จือ”

“ชาติกำเนิด?” เสด็จย่าหัวเราะอย่างเย็นชา “ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลยนะ ตอนแรกเมียของเจ้าเคยช่วยชีวิตนางใช่ไหม? นางตอบแทนบุญคุณคนอื่นด้วยวิธีนี้เหรอ? คนประเภทนี้ ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ ไร้ยางอาย ไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ของลูกหลานในราชวงศ์ หลังจากที่นางคลอดลูกเสร็จ ก็ไล่นางไปซะ หากเจ้าไม่ทำตาม ข้าจะประทานสายผ้าขาวให้นาง”

อ๋องเว่ยไม่ยอม อีกทั้งใจเย็นวาบ รู้ว่าตอนนี้เสด็จย่ากำลังโกรธอยู่ พูดยังไงก็ฟังไม่เข้าไปในหู

เขาหวังเพียงว่าอนาคตเมื่อเสด็จย่าเห็นเหลนที่น่ารักน่าเอ็นดูแล้ว ก็จะรู้ว่ากู้จือนางดีกว่านางชุยมาก ก็ต้องเปิดใจอีกด้าน