บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 385 เคลื่อนลมบนหอคอย

นางถูกความหนาวทำให้ตื่น

หนาวแบบชนิดที่เข้ากระดูก หนาวจนทำให้นางตื่นจากฝันที่อยู่ในภวังค์ แต่ยังคงไม่ได้ลืมตา ตอนนี้สัมผัสถึงเสียงลมที่พัดผ่านข้างหู

ข้างหู ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน กู้จือรีบลืมตาขึ้นมาทันที ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

นางตกใจจนสะดุ้ง ถึงขนาดโทนเสียงเปลี่ยนไปเลย “พระ........ชายา?”

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นเหมือนลอยอยู่กลางอากาศ นางมองไปที่พื้น ตกใจจนตัวสั่นเทา

นางถูกแขวนอยู่บนหอคอย โดยหลังแนบกับกำแพง หันหน้าไปทางอากาศ ด้านล่างคือกลุ่มคนที่เพิ่งจะแยกย้ายกันไป เสียงรบกวนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ในระยะไกลสามารถมองเห็นขบวนที่มาต้อนรับเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยมุ่งหน้าไปยังกลางเมือง

นางกรีดร้องอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

พระชายาเว่ยปลอบใจนางอย่างอ่อนโยน “กู้จือ เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าให้คนไปตามท่านอ๋องแล้ว เขาจะมาช่วยเจ้าในไม่ช้า”

ในมือนาง กำลังกระทบหินไฟสองอันอย่างไม่แยแส เกิดประกายไฟระยิบระยับ ส่องเข้าไปในนัยน์ตาลึกๆข้างในของนาง

กู้จือได้กลิ่นบนร่างของตัวเอง เย็นวาบจนหนังหัวชา “เจ้า...........เจ้าราดอะไรลงบนตัวข้า?”

พระชายาเว่ยยิ้มกล่าว “มันคือน้ำมัน”

ไม่รู้ว่านางไปหาเก้าอี้เล็กๆมาจากไหน แล้วนั่งลงไป ตำแหน่งของนางบังเอิญติดอยู่ในช่อง สามารถยืนได้สองหรือสามคน แต่ตอนนี้นางได้วางเก้าอี้เล็กๆลงไป มันก็ไม่มีที่ว่างเหลืออีกแล้ว

ราษฎรที่มารอดูอยู่ด้านล่าง ได้ยินเสียงกรีดร้อง ก็ทยอยกันแหงนหน้ามองขึ้นมา กลับเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดนอนถูกมัดไว้ข้างบน ขาลอยอยู่กลางอากาศ ดูอันตรายมาก

คนที่อยู่ด้านล่าง นั้นมองไม่เห็นพระชายาเว่ย เพราะนางนั่งอยู่ พอดีถูกกำแพงหอคอยบดบังนางเอาไว้

กู้จือกลัวจนเกือบจะเป็นลมแล้ว นางมองพระชายาเว่ยอย่างหวาดระแวง “เจ้า..........เจ้าคิดจะทำอะไร?”

พระชายาเว่ยมองดูท้องฟ้าที่ไร้ขอบเขต ในฤดูหนาวนี้ สิ่งที่มองเห็น กลับว่างเปล่า และนางมองไม่เห็นแม้แต่ใบไม้สีเขียว

นางค่อยๆถอนสายตากลับมา พูดอย่างเลื่อนลอย “ไม่ได้คิดจะทำอะไร”

นางยื่นหัวออกไปมอง ถอนหายใจกล่าว “สามีเจ้ายังมาไม่ถึง เขารู้ว่าข้านั้นมีความอดทน ข้าจะรอ กู้จือ ข้านำตัวเจ้ามาที่นี่ เปลืองแรงไปไม่น้อยเลย แข้งขาข้าก็ไม่ดี บัดนี้น่าจะเลือดออกแล้วล่ะ”

นางยกกระโปรงขึ้น มองมันไปครู่หนึ่ง ก็เห็นเลือดซึมออกมาอย่างที่คาดไว้ นางก็ได้หยิบผ้าไหมสีขาวออกมาจากแขนเสื้อ แล้วพันมันอย่างแน่นๆ

กู้จือเห็นนางที่เป็นเช่นนี้ กลัวจนหัวใจจะหลุดออกมาแล้ว กรีดร้องอย่างน่าสังเวช “ท่านอ๋องช่วยข้าด้วย”

ทันทีที่สิ้นเสียงนี้ ก็เห็นม้าตัวหนึ่งวิ่งมาทางประตูเมืองอย่างว่องไว หลังจากที่เขาลงจากม้า ก็วิ่งตามรอบบันไดหอคอยขึ้นมา

“นางชุย เจ้าคิดจะทำอะไร?” ผู้ที่มาเยือน ก็คืออ๋องเว่ยที่ตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาแดงก่ำ

เมื่อกู้จือเห็นเขามา คนทั้งคนก็ได้โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง กลับร้องไห้ขึ้นมา “ท่านอ๋องช่วยข้าด้วย”

“กู้จือ!” อ๋องเว่ยร้อนใจจนหัวใจของเขาจะหลุดออกมาแล้ว จ้องมองพระชายาเว่ยอย่างโกรธเคือง