บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 388 เจ้าหลอกอะไรข้า

ในใจของหยวนชิงหลิงยิ่งรู้สึกเสียดาย ผู้ชายที่ดีขนาดนี้

อะซี่กล่าวด้วยเสียงเบา “ถ้าหากในตอนแรกพระชายาเว่ยแต่งกับท่านชายชิงหยาง มันจะดีขนาดไหนนะ?”

หยวนชิงหลิงยิ้มอย่างขมขื่น “มันจะมีถ้าหากที่เยอะแบบนี้ที่ไหนกัน? อยู่ในยุคสมัยนี้ การแต่งงานของผู้หญิงเหมือนเกิดใหม่อีกครั้ง หากเจอสามีที่ไม่ดี ชีวิตทั้งชีวิตก็พังทลายไปแล้ว”

“ยังไงข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมตอนที่พระชายาเว่ยนั่งอยู่บนกำแพง อ๋องเว่ยยังจะพูดจาที่กระทบกระเทือนจิตใจของพระชายาเว่ย แม้ว่าความเข้าใจผิดจะทำให้เกิดความเกลียด

หมันเอ๋อที่อยู่ด้านข้างกล่าวขึ้น “พระชายา การใช้วิชาลวงตาของกู้จือไม่ได้อยู่ที่กระดิ่ง แต่อยู่ในดวงตา ก่อนที่พระชายาเว่ยจะกระโดดลงไป นางได้ใช้วิชาลวงตา”

นี่มันเรื่องอะไรกัน?” หยวนชิงหลิงแปลกใจ นางนั่งลงมองหมันเอ๋อ เดิมนางเข้าใจว่าวิชาลวงตาของหนานเจียงกับวิชาสะกดจิตที่นางใช้นั้นจะเหมือนกัน

หมันเอ๋อก็เลยได้หาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิชาลวงตาของหนานเจียงเหนือกับหนานเจียงใต้

แม้จะมีสภาพอากาศที่ชื้นทั้งปี แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่อยากได้สมุนไพรและสัตว์ป่าในภูเขา คนพวกนั้นเพื่อที่จะได้สัตว์ป่า ไม่รีรอที่จะฆ่าคนของชนเผ่าอย่างโหดร้าย ดังนั้น คนหนานเจียงตั้งแต่เด็กก็จะฝึกเวลาวิชาลวงตาไว้ป้องกันตัว การฝึกวิชาลวงตานี้ จริงๆแล้วก็แค่มีเจตจำนงที่ไม่ต้องการให้คนนอกมารบกวน ทำให้คนผู้นั้นเชื่อฟังคำพูดของเรา ทำตามเรา แม้จะคงอยู่ได้ไม่นาน แต่ก็สามารถรอดพ้นจากอันตรายได้ สำหรับหนานเจียงที่อยู่ทางตะวันตก จะใช้กลิ่นของดอกลำโพงในฝึกวิชาลวงตา ตั้งแต่เด็ก พวกเขาก็จะแช่ในน้ำที่ผสมดอกลำโพง เพื่อให้กลิ่นซึมเข้าสู่ร่างกาย ดังนั้น ต่อให้ไม่ใช้ดอกลำโพง ร่างกายก็พวกเขาก็ยังคงมีกลิ่นชนิดโชยออกมา หากต้องการใช้วิชาลวงตาควบคุมคนในระยะเวลาที่นาน ต้องให้คนที่ถูกวิชาลวงตา สบตากับนาง ก็จะเข้าสู่วิชาลวงตา หลังจากเข้าสู่วิชาลวงตาแล้ว ต่อไปหากต้องการใช้วิชาลวงตา เพียงแค่สบตาก็สามารถสั่งการได้ พระชายาเว่ยน่าจะถามเรื่องนี้กับคนอื่นแล้ว คงเข้าใจว่ากู้จือเป็นคนภูเขาเป่ย จึงได้ถอดกระดิ่งของนาง ใครจะไปรู้

อะซี่ตกใจไปครู่หนึ่ง “ใช้ตาก็สามารถทำให้คนถูกวิชาลวงตาได้? แล้วทำไมตอนที่นางถูกมัดแขวนอยู่ข้างบน ทำไมไม่ใช้วิชาลวงตากับพระชายาเว่ยล่ะ?”

พระชายาเว่ยเคยทำลายวิชาลวงตาของนาง อีกอย่างพระชายาเว่ยก็ไม่เคยถูกวิชาลวงตาของนางควบคุม ดังนั้น ต่อให้กะพริบตาจนเมื่อย

หยวนชิงหลิงมองหมันเอ๋อ “วิชาลวงตาของเจ้าข้ายังสามารถแก้มันได้ วิชาลวงตานี้ ดูท่าก็คงจะแก้ไม่ยาก”

หมันเอ๋อพูดถึงมัน ก็ยังคงรู้สึกผิด “ของข้าน้อยคือวิชาสะกดจิต แน่นอน มันก็คือหนึ่งในวิชาลวงตา ตอนนั้นที่ใช้วิชาสะกดจิต เพราะว่ายังได้ใช้ดอกลำโพงกับกระดังงาไทย ขอเพียงท่านอ๋องถูกวิชาสะกดจิต คุณหนูรองสามารถสั่งเขาอย่างตามใจชอบ”

พูดจบ นางก็กล่าวชมหยู่เหวินเห้าไปหนึ่งประโยค “ท่านอ๋องเป็นคนที่มีจิตใจตั้งมั่นคนหนึ่ง”

อะซี่ถาม “แล้วอ๋องเว่ยเป็นเพราะถูกวิชาลวงตาจึงได้ทำแบบนี้กับพระชายาเว่ย หรือว่าเขานั้นชอบกู้จือจริงๆหลงเมียน้อยแล้วทำลายเมียหลวง?”

หมันเอ๋อส่ายหัว “ไม่ทราบ”

อะซี่มองไปทางหยวนชิงหลิง “พี่หยวนว่าอย่างไรเล่า?”

หยวนชิงหลิงไม่อยากที่จะไปคาดเดา กล่าว “มีเพียงตัวเขาที่รู้”

อะซี่ก็ถอนหายใจอีก กล่าวอย่างดุดัน “โชคดี ที่พระชายาเว่ยได้วางยานางกู้จือ กู้จือตายไปก็ไม่น่าเสียดายเลย นางใกล้ตายยังใช้วิชาลวงตามาทำร้ายพระชายาเว่ยอีก”

จวนอ๋องเว่ย