บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 391 ข้ามีเรื่องขอร้องใต้เท้าชุย

หยวนชิงหลิงอยากพูดคุยกับนางอีกหน่อย จึงได้เอ่ยกับฮูหยินเฒ่าว่า “ข้ายังต้องทำการตรวจและมีเรื่องต้องพูดอีกหน่อย ไม่สู้ทุกท่านออกไปกินอาหารมื้อค่ำกันก่อน อีกเดี๋ยวค่อยมาอยู่เป็นเพื่อนนาง”

ฮูหยินเฒ่าเป็นคนรู้ความ รู้ว่าหลานสาวมีเรื่องไม่สบายใจ และเพราะมีพวกนางอยู่ด้วยจึงไม่กล้าพูดออกมา

เพียงแต่พวกนางเองก็ไม่อยากจะออกไปง่ายๆ เกรงว่านางจะคิดไม่ตกแล้วทำเรื่องโง่ๆอีก ตอนนี้มีพระชายาฉู่อยู่ที่นี่ด้วย สามารถทำให้เด็กสาวสงบลงได้ชั่วครู่

และแล้ว ฮูหยินเฒ่าก็ได้พาทุกคนที่เป็นสมาชิกในบ้านออกไป

เมื่อพวกเขาออกไปกันหมดแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของพระชายาเว่ยก็ค่อยๆเลือนหายไป แววตานิ่งขรึม

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว” หยวนชิงหลิงเอ่ยเสียงเบา

พระชายาเว่ยสีหน้าเศร้าสร้อย “ใช่ ล้วนผ่านไปหมดแล้ว”

นางเหลือบตาขึ้นมองไปทางหยวนชิงหลิง พูดว่า “วันนี้ทำให้เจ้าตกใจแล้ว ขอโทษด้วย”

“ตกใจจริงๆนั่นแหละ เจ้าไม่ควรกระโดดลงไป” หยวนชิงหลิงเอ่ยเสียงต่ำ “ถ้าเจ้าตายไปจริงๆ คนเหล่านี้ที่เจ้าเห็นในคืนนี้ จะรู้สึกเสียใจแค่ไหน”

ดวงตาของพระชายาเว่ยมีน้ำตารื้นขึ้น “ช่วงนี้สมองข้าคิดวุ่นวายไปหมด ควบคุมตนเองไม่ได้ รู้สึกว่าตนเองต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร”

หยวนชิงหลิงพูด “อารมณ์ของเจ้ามีปัญหา นี่คือโรค ต้องการการรักษา ข้ายังคงยืนยันคำเดิม ถ้าเจ้าเชื่อใจข้า ก็ให้ข้าทำการรักษาให้กับเจ้า หลังจากรักษาจนหายแล้ว เจ้าก็จะไม่คิดสั้นเหมือนวันนี้อีก ”

พระชายาเว่ยนิ่งขรึมไปนานพอสมควร ก่อนจะพูดว่า “ตอนที่อยู่บนหอกำแพงเมือง ข้าเห็นสายตาของเจ้า ช่างอบอุ่นยิ่งนัก ราวกับมีเปลวไฟก่อขึ้นในใจของข้า ข้าอยากจะกลับมา ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้าผิดหวัง……”

“ข้ารู้” หยวนชิงหลิงรีบตอบทันที กุมมือของนางเอาไว้ “ฉะนั้น ข้าจึงพูดอยู่ตลอดว่า เจ้ากล้าหาญมาก และเป็นคนมีสติปัญญา”

“ไม่เป็นไร ท่านก็อย่างกังวลเกินไป ยายหยวนบอกว่าอาการของนางยังถือว่าดีอยู่ และจะค่อยๆหายดี”

“ยายหยวน” ชั่วขณะนั้นใต้เท้าชุยคิดไม่ทันว่าเป็นใคร

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “เมียข้าเอง”

ใต้เท้าชุยมองเขา “ครั้งนี้ต้องขอบคุณพระชายาฉู่ หมอหลวงเฉาก็บอกว่า ถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลืออย่างทันท่วงที ก็อาจจะตายไปแล้ว”

ฉะนั้นจึงให้แม่นมอู๋คอยจับตาดูอยู่ ถ้าพี่สะใภ้สามมีความเคลื่อนไหวไม่ปกติ ก็ให้รีบรายงานนางทันที

ใต้เท้าชุยพูดเสียงเบาว่า “ข้าน้อยได้ยินคนพูดถึงเรื่องที่กำแพงเมืองแล้ว พระชายาใช้ไม้ปราบตีเจ้าสัตว์……อ๋องเว่ย จากนั้นก็พูดขอร้องให้โล่โล่กลับมาอย่างสุดกำลัง สามารถพูดได้ว่าพระชายานั้นเป็นคนซื่อสัตย์ถือคุณธรรมเทียมฟ้า ”

หยู่เหวินเห้ายิ้มขม “อย่ายกย่องนาง ไม่เช่นนั้นนางอาจจะมีความสุขเพราะสิ่งนี้”

ใต้เท้าชุยประสานมือขึ้นมา “พูดจากใจจริง ตระกูลชุยของข้าทั้งบนล่าง ซาบซึ้งในน้ำใจของพระชายามาก ภายหน้าหากพระชายาต้องการความช่วยเหลืออะไร ตระกูลชุยของข้าพร้อมจะเป็นวัวเป็นควายเพื่อรับใช้พระชายา”

รีบโบกมือทันที “ใต้เท้าชุยอย่าได้พูดเช่นนี้เด็ดขาด พวกนางเป็นพี่สะใภ้น้องสะใภ้กัน เดิมทีก็ควรจะช่วยเหลือกันอยู่แล้ว นี่ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรง คนที่นางเคยช่วยเหลือก็มากมาย

ใต้เท้าชุยเป็นคนที่จริงจังมากคนหนึ่ง พูดว่า “ลูกสาวข้าได้รับการช่วยเหลือจากพระชายา บุญคุณนี้อย่างไรก็ต้องทดแทน”

หยู่เหวินเห้าได้ยินคำพูดนี้ ก็มองไปข้างนอก กดเสียงให้ต่ำลงและพูดว่า “ในเมื่อจะทดแทน ทดแทนให้ข้าก็เหมือนกัน ”

แววตาของใต้เท้าชุยสว่างวาบขึ้น อ๋องฉู่ คงไม่คิดจะ……