บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 392 ฮ่องเต้หมิงหยวนฝันร้าย

หลังจากกลับไปแล้ว เพราะภรรยานั้นมีอคติกับเจ้าสามมาก เขาก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิอ๋องเว่ยไปหนึ่งยก หลังจากหยวนชิงหลิงรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว จึงพูดว่า “สุดท้ายนี่ก็เป็นเรื่องของครอบครัวเขา เจ้าอย่าได้ไม่สบายใจไปมากเลย เสด็จพ่อต้องลงโทษเขาแน่ อีกอย่าง ได้ยินสวีอีบอกว่า เจ้าสามควักดวงตาของกู้จือคนนั้นออกมา เขาน่าจะรู้ตัวว่าผิดไปแล้ว”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “เขารู้ตัวว่าผิดแล้วจะมีประโยชน์อะไร ไม่ได้ช่วยเรื่องนี้เลยสักนิดเดียว ข้ายังจะหวังว่าเขาไม่รู้สึกผิดจะดียิ่งกว่า เพื่อให้พระชายาเว่ยเกลียดเขาตลอดไป เขาจะได้ไม่ต้องมาคอยป้วนเปี้ยนวนเวียนไม่ยอมปล่อย นางก็จะยิ่งเดินจากไปไม่ได้”

หยู่เหวินเห้าไม่รู้ว่าควรพูดอธิบายขอร้องอย่างไรดีแล้ว เกรงว่านางจะสะกดกลั้นอารมณ์จนทำร้ายร่างกายตัวเองเสียเปล่า ในฐานะของพ่อลูกสาม ตอนนี้เขายิ่งรู้สึกเป็นห่วงกังวลครอบครัวเล็กๆของตัวเองเป็นอย่างมาก

ช่วงนี้เรื่องราวช่างเยอะมากจริงๆ

ทำเงาอ๋องฉู่เครียดจนผมขาว

“ใช่แล้ว คดีของหลอกุ้ยผินเป็นอย่างไรบ้าง” หยวนชิงหลิงเพิ่งจะนึกได้และถามถึงเรื่องนี้

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ไม่รู้ โสวฝู่ฉู่ไม่อนุญาตให้ถาม แต่ว่าวันนี้ตอนเข้าวัง ได้ยินมู่หรูกงกงบอกว่าช่วงสองคืนมานี้เสด็จพ่อเอาแต่ฝันเห็นหลอกุ้ยผิน ”

“บังเอิญขนาดนั้นเชียว” หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างประหลาดใจ

หยู่เหวินเห้ายิ้มอย่างสงบหนักแน่น“นี่ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่”

“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ” หยวนชิงหลิงเห็นเขายิ้มอย่างชั่วร้าย ก็รู้ได้เลยว่าเขาต้องมีความจริงอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ “พูดสิ นี่มันเรื่องอะไรกัน”

หยู่เหวินเห้ากระซิบว่า“โสวฝู่ไม่ให้ข้ายุ่งเรื่องนี้ แต่ข้าก็ถามเขาไปต่อเนื่อง เขาจึงบอกว่าคิดจะลงมือจากทางด้านเสด็จปู่ ข้ารู้สึกว่าเสด็จปู่ช่วยเหลือก็ใช่ว่าจะไม่ดี แต่ก็ดีไม่สุด ถ้าหากเสด็จพ่อรู้สึกว่าไม่ชอบมาพากล แล้วก็มีคนพูดถึงเรื่องการเผาถ่านในห้องปิดสนิทอาจทำให้ถึงแก่ชีวิตในราชสำนัก เสด็จพ่อคงจะคิดเชื่อมโยงได้เอง”

หยวนชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจมาก “พวกเขาได้รับบัญชาจากฮ่องเต้ ไฉนจึงเชื่อคำพูดของท่านย่าได้”

หยู่เหวินเห้าเองก็รู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ไม่สนใจ จัดการได้ก็พอ

ท่าทีของทหารรักษาพระองค์นั้นค่อนข้างจะอบอุ่นมาก ไม่เหมือนก่อนหน้านี้หลายวันที่เอาแต่ปั้นหน้าใส่ ตอนที่หยู่เหวินเห้าขึ้นขี่ม้า หนึ่งในทหารรักษาพระองค์ยังเข้ามาช่วยพยุงตรงก้นเอาไว้ ทำเอาหยู่เหวินเห้าตกใจจนมองเขาอย่างตกตะลึง เห็นรอยยิ้มอบอุ่นมีเมตตาบนใบหน้าของเขา หยู่เหวินเห้าก็ห้อตะบึงม้าจากไปทันที

ช่างแปลกประหลาดเกินไปแล้ว

ในจวนเจ้าพระยาจิ้ง ที่จริงก็ไม่ได้สุขสงบนัก

ตั้งแต่เจ้าพระยาจิ้งไม่อยู่ ฮูหยินใหญ่แย่งอำนาจคืนได้สำเร็จ ฮูหยินรองกับนางหลวนและนางหวงก็จับมือเป็นฝ่ายเดียวกัน

นางรู้สึกว่าให้ไปอยู่ฝ่ายเดียวกันกับแม่สามีก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไร ไม่สู้ไปอยู่ฝ่ายเดียวกันกับฮูหยินรองเสียจะดีกว่า อย่างน้อย เจ้าพระยาจิ้งก็ค่อนข้างจะให้ความเคารพฮูหยินรองมาก

เรื่องที่พระชายาเว่ยมาพักฟื้นที่จวนเจ้าพระยาจิ้ง ว่าด้วยสถานการณ์และเหตุผลแล้วก็ไม่เหมาะสมทั้งสิ้น

แน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่โตของราชวงศ์ที่ต้องกล่าวโทษ ตอนนี้นางอยู่ที่นี่

ฮูหยินรองคิดถึงท่านเจ้าพระยาที่ได้แต่ใช้หลักธรรมขอให้ตระกูลมีแต่ความโชคดีหลีกเลี่ยงความโชคร้าย นั่นก็คือหากมีเรื่องอันตรายใดๆเกิดขึ้นก็ตาม ต้องผลักออกนอกบ้านให้จงได้