บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 4 หมอไม่ช่วย

หยวนชิงหลิงผงะไปชั่วขณะ ในสมองพลันผุดภาพความทรงจำบางอย่างขึ้นมา ในความทรงจำนั้น เป็นวันก่อนหน้าที่หกเกอเอ๋อจะเกิดเรื่องขึ้น เจ้าของร่างเดิมดุด่าเขาอย่างรุนแรง ทั้งยังสั่งให้เขาขึ้นไปตอกปิดแผ่นไม้บนหลังคาให้แน่นหนา ที่เขาเกิดเรื่องขึ้น ก็คงเป็นเพราะเกิดพลัดกลิ้งตกลงมา แล้วถูกตะปูตำจนได้รับบาดเจ็บ

เดิมทีงานเหล่านี้ ไม่ควรเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องลงมือทำเอง

ไม่เพียงเท่านั้น เหตุเพราะคนรับใช้ที่แต่งเข้ามาเป็นสินสมรสเดิมพร้อมนาง ต่างก็ถูกขายออกไปจนหมด นางจึงเอาโทสะทั้งหมด มาระบายลงที่บรรดาคนรับใช้ซึ่งอ๋องฉู่จัดหามาให้แทน ในแต่ละวันมักจะทุบตีด่าทอคนรอบข้างไม่มีเว้น กระทั่งแม่นมฉีก็ยังเคยถูกนางขว้างด้วยแก้วน้ำมาแล้ว เป็นเหตุให้แม่นมฉีเลือดไหลเยอะมาก

เจ้าของร่างเดิมเป็นคนที่จิตใจไม่ค่อยจะดีนัก จึงไม่แปลกที่จะทำให้ผู้คนต่างพากันรังเกียจ

"เจ้าลองถามแม่นมฉีให้หน่อยว่า ข้าจะขอไปพบเขาได้หรือไม่?" หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม

"หากพระชายามีจิตใจดีงามเช่นนี้จริง ก็คงไม่ต้องมาลงเอยในสภาพเป็นอยู่นี้หรอกกระมัง? อย่ามาทำเสแสร้งไปหน่อยเลย ทั้งแม่นมฉี ทั้งหกเกอเอ๋อ ต่างก็ไม่อยากพบหน้าพระชายากันหรอก” ลู่หยาพูดจบก็หมุนตัว แล้วเดินออกไปทันที

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามที่เต็มไปด้วยความเคืองแค้นของแม่นมฉี หยวนชิงหลิงก็ไม่รู้เหมือนกันว่านางจะพูดอธิบายออกไปอย่างไรดี

นางอึกอักไปชั่วขณะ ไม่อาจหาคำพูดดีๆคำไหนพูดออกไปได้

"เอายาเหล่านี้ให้เขากินวันละสามครั้ง ครั้งละสองเม็ด ...

ถูกแม่นมฉีใช้มือเดียวปัดทิ้งจนร่วงตกลงไปบนพื้น แม่นมฉีออกแรงเหยียบซ้ำลงไปอย่างดุดัน"ไม่จำเป็นหรอก เชิญพระชายากลับไปเสียเถอะ ข้าไม่อยากด่าคน อยากสั่งสมกุศลผลบุญให้หลานชาย

หยวนชิงหลิงได้แต่มองดูยาที่กลายเป็นผุยผงไป ด้วยความรู้สึกทุกข์ใจอย่างหนัก ในกล่องยาไม่ได้มียาปฏิชีวนะมากมายอะไรนัก

นางก็รู้ดีแก่ใจทันทีว่า ต่อให้พูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์อีก